Δεν υπάρχει άνθρωπος που κάποια ή κάποιες φορές να μην χρειάστηκε να διαβεί την προσωπική του έρημο. Η τελευταία απεικονίζει, μέσα από δραματικές συγκρούσεις, τον εσωτερικό πόλεμο που διεξάγει ο καθένας μας με τους προσωπικούς του δαίμονες, τα πάθη και τις αδυναμίες του, τον φόβο και την απελπισία, το υπαρξιακό κενό και τα αδιέξοδα των επιλογών του. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι μια δέσμη από πολλά Εγώ, ένα μείγμα θηριωδίας και μεγαλείου, όσο και αν μέσα από τις φαντασιακές καταστάσεις τελειότητας προσπαθούμε να αρνηθούμε ή να απωθήσουμε αυτή την πραγματικότητα. Κάτω από μια μάσκα ευπρέπειας, επιτυχίας και ένα επιτηδευμένο χαμόγελο, κρύβουμε συχνά την εσωτερική μας οδύνη και την απουσία νοήματος μιας ζωής που σκορπίζεται «μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες». Μόνο, όμως, όταν ο άνθρωπος αποδεχθεί και συμπονέσει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίσει και να αγαπήσει τον ίδιο και τους άλλους.

Μέσα στη μοναχικότητα της ερήμου μπορεί κανείς να διακρίνει την παρουσία του αληθινού εαυτού του, ενώ βυθιζόμενος μέσα στη σιωπή της να ακούσει το βαθύτερο είναι του. Το πέρασμα από την προσωπική μας έρημο είναι μια ιεροτελεστία διάβασης, μια εσωτερική διεργασία κάθαρσης και απελευθέρωσης, συνοδευόμενη, όμως, με τις οδύνες ενός τοκετού. Μόνο εάν αναμετρηθεί κανείς με την εγωιστική λατρεία του εαυτού του, τους περιορισμούς και τα παράγωγά της (αυτοθαυμασμός και αυτοδικαίωση), μπορεί τότε να απελευθερωθεί από την αγωνία της επιδοκιμασίας και τον φόβο της αποδοκιμασίας, και έτσι, όπως έχει καθαριστεί από την συσσωρευμένη στα πόδια του εγωιστική σκόνη, να τακτοποιήσει όλους τους φθόγγους που ηχούν μέσα στο είναι του, να επουλώσει τις πληγές και να επανακαθορίσει τη ζωή του με όπλο τη σοφία του πόνου. 

Η προσωπική μας έρημος δεν είναι τόπος ούτε χρόνος, αλλά μια δυναμική πορεία αυτογνωσίας και ψυχοθεραπευτικής αγωγής, συντελούμενη και όχι συντελεσμένη πραγματικότητα, μια ακατάπαυστη πορεία της ύπαρξής μας από το Α της ανάδυσης έως το Ω της τελείωσης. Ορισμένοι, ίσως, αναρωτηθούν πόσες φορές θα χρειαστεί κανείς να διαβεί τη στενή και τεθλιμμένη οδό της προσωπικής του ερήμου. Τόσες φορές όσες χρειαστεί μέχρι να βρει τη δική του γη της επαγγελίας, τόσες φορές όσες ανάσες χωράει το διάστημα που λέγεται ζωή και, πιστέψτε με, «μια ανάσα η ζωή, μα προλαβαίνουμε».  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News