Είναι από την Παρασκευή που ο φόβος έγινε ξαφνικά τόσο τρομακτικά παρών. Ζω στις τρομαγμένες Βρυξέλλες. Το Παρίσι, αυτό το σύμβολο, αυτή η πόλη-κόσμος. Τόσες ζωές. Τόσες νέες ελεύθερες ζωές έτοιμες να ζήσουν. 13 Νοεμβρίου 2015. Τρόμος. Μόλις έμαθα τα νέα έτρεξα να βεβαιωθώ ότι οι Γάλλοι φίλοι μου είναι καλά.

Γνωριστήκαμε το 2009 συμμετέχοντας στο πρόγραμμα Erasmus και μυηθήκαμε όλοι μαζί στην έννοια της αλληλεγγύης και της Ευρώπης. Όλοι τους ευτυχώς ήταν καλά,  ασφαλείς σε διάφορες γωνιές του Παρισιού. Μπορεί να έχουμε καιρό να μιλήσουμε αλλά αυτές οι κοινές στιγμές που ζήσαμε πριν χρόνια μας έδεσαν για πάντα. Ο Riad, Γάλλος μαροκινής καταγωγής μεγαλωμένος στην πολύβουη Μασσαλία, ο Alex από την πιο σικ περιοχή του Παρισιού μεγαλωμένος με γαλλικά, πιάνο και Σορβόννες, ο εσωστρεφής, fashion-icon Chams με καταγωγή από την Τυνησία,, η Claire, το οργισμένο νιάτο από την Νορμανδία που βρόντηξε την Νομική για την δημοσιογραφία, ο εύθραυστος και φιλότεχνος Vianney, και η άγαρμπη αλλά πάντα χαμογελαστή και μέσα-σε-όλα Elise: τις στιγμές της αγωνίας πριν μάθω ότι όλοι τους είναι καλά, πέρασαν από μπροστά μου όλες μας οι ερασμίτικες στιγμές σαν ταινία. Και σκέφτηκα πως τους αγαπώ ακόμη τόσο πολύ, ακόμη κι αν μετά χαθήκαμε. Κάτι φώλιασε τότε μέσα μας και ξέρω πως κι αυτοί με σκέφτονται σε ανύποπτες στιγμές, όπως κι εγώ. Κάτι ένωσε τις ζωές μας. Σκέφτομαι συχνά πως αν δεν είχαμε γνωριστεί δεν θα είχα ανοίξει ποτέ τα φτερά μου για τις Βρυξέλλες. Ευτυχώς, ήταν όλοι τους καλά.Όταν όμως άρχισαν να ξεπροβάλλουν μπροστά μου στις ειδήσεις τα προφίλ, οι φωτογραφίες και οι προσωπικές ιστορίες των νέων ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στο Bataclan και στα άλλα σημεία των επιθέσεων, ήταν σαν να έβλεπα ξαφνικά εμάς: αυτήν την παρέα που τότε έζησε το όνειρο μιας εν τοις πράγμασι fraternité. Génération Bataclan λοιπόν…

Σήμερα, έξι χρόνια μετά τις ανέμελες στιγμές του Εράσμους, ήμουν καθισμένη σε ένα βαγόνι του μετρό των Βρυξελλών που κατευθυνόταν προς το κέντρο. Ξαφνικά, ένα από τα παράθυρα του συρμού κλείνει βίαια από το ρεύμα της σήραγγας κι ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος. Στα κλάσματα δευτερολέπτου έως ότου συνειδητοποιήσουμε ότι ο θόρυβος προκλήθηκε από το κλείσιμο του παραθύρου, σχεδόν όλοι οι επιβάτες κρατήσαμε την αναπνοή μας, κοιταχθήκαμε αμήχανα και ψιθυρίσαμε κάτι ο καθένας στην γλώσσα του. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Παντού.

Υπάρχει μια μικρή γωνιά στους κήπους του Κεραμεικού, που μου αρέσει να κάθομαι κάθε φορά που είμαι στο Παρίσι. Είναι σαν μία αναγκαία εσωτερική επιστροφή, ένα νοσταλγικό ραντεβού με τον εαυτό μου. Τι όμορφα που είναι σ’ εκείνη την γωνιά…και στην Γέφυρα του Αλεξάνδρου του Γ που πάντα θέλω να διαβαίνω για ν’ αντικρίσω τον Σηκουάνα από την κουπαστή της. Είναι για όλα αυτά που πρέπει να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Είναι για τις ζωές, είναι για την ελευθερία, είναι για την αγάπη, είναι για το Παρίσι…

Et comme tu vois, c’est bien la fin.
Il faut traverser l’océan demain matin.
De tes bras je m’arracherai tout doucement.
Et c’est la réalité qui m’attend. »

Cœur de Pirate ~ « Place de la République »

Όπως βλέπεις είναι το τέλος.
Πρέπει αύριο να διασχίσω τον ωκεανό.
Από τα χέρια σου θα ξεφύγω απαλά.
Και είναι η πραγματικότητα που με περιμένει.

Cœur de Pirate ~ « Place de la République »

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News