Οι διαδηλώσεις ανήκουν σε μια παλιά πολιτική κουλτούρα που αποθέωνε την παρουσία στους δρόμους και στις πλατείες σαν υπέρτατη πολιτική πράξη. Στην κουλτούρα της μεταπολιτευτικής αριστεράς μάλιστα, η συμμετοχή σε διαδηλώσεις ήταν σημαντικότερη πράξη ακόμα και από την ψήφο στις εκλογές. Οι περισσότεροι έχουμε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία όπου  το «να βγει ο κόσμος στον δρόμο» ήταν κάτι σαν πεμπτουσία της λαϊκής  δύναμης. Βέβαια, ο καθένας που το έλεγε αυτό είχε διαφορετική άποψη ως προς το γιατί πρέπει να γίνει αυτό.

Στην ουσία, όμως, από την Μεταπολίτευση και μετά δεν θυμάμαι καμιά διαδήλωση που να έχει αποφέρει κάτι ουσιαστικό. Ουδέποτε εξουσία έχει αισθανθεί πίεση τέτοια ώστε να ξανασκεφτεί κάποιο μέτρο, πόσο μάλλον να παραιτηθεί. Αντιθέτως, πολλές συγκεντρώσεις έχουν επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδίωκαν.

Ολοι θυμόμαστε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις κομμάτων που φόβισαν τους αντιπάλους και τους συσπείρωσαν. Ολοι θυμόμαστε δεκάδες διαδηλώσεις που κατέληξαν σε καταστροφικό πάρτι των «γνωστών-αγνώστων». Ολοι θυμόμαστε το φιάσκο της υπόθεσης «Ναι» πέρυσι, όπου πάτησαν πλείστοι όσοι πολίτες την μπανανόφλουδα Τσίπρα και μπήκαν σε άσκοπες διχαστικές λογικές, μόνο και μόνο για να υπερασπιστούν το αυτονόητο.

Κι όμως, κάποιοι οργανώνουν  εκδήλωση με αίτημα την παραίτηση της κυβέρνησης, λες και μια διαδήλωση μπορεί να ωθήσει σε παραίτηση ανθρώπους που για να μην παραιτηθούν, κατάπιαν  ιδέες και συνθήματα  που οι ίδιοι πρέσβευαν για δεκαετίες.

Στην εποχή μας, τα μονοδιάστατα μηνύματα που εκπέμπουν οι συγκεντρώσεις δεν μπορούν να συντελέσουν στον διάλογο και στην αναβάθμιση της δημόσιας ζωής. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, και οι συγκεντρώσεις είναι δομημένες στην λογική του μανιχαϊσμού, που στην προέκτασή του είναι συνώνυμος του λαϊκισμού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News