Ολοι σχεδόν οι σημερινοί πενηντάρηδες, αποτίουμε φόρο τιμής, στην γενιά των μπαμπάδων μας. Στην γενιά που μέσα από πολέμους, και στερήσεις, χύνοντας ποτάμια εργασιακού ιδρώτα, έκτισαν τα θεμέλια της σύγχρονης Ελλάδας, ισχυροποίησαν θεσμούς, σφυρηλάτησαν σχέσεις, ανέπτυξαν ιδανικά και καθιέρωσαν πρότυπα.

Τους ευχαριστούμε από καρδιάς και θα τους ευγνωμονούμε αιώνια για όλα αυτά που είχαν και μπορούσαν να μας δώσουν, αποστρέφοντας με κατανόηση το βλέμμα μας, από τα υπερφίαλα «θέλω» των επιθυμιών μας…

Εκαναν όμως ένα τεράστιο λάθος…

Οπως εύστοχα τραγουδά (σε ελεύθερη μετάφραση) η αγαπητή Νατάσα Μποφίλου, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Δεμένη» ή  η Μαρινέλα στο παλαιότερο «Είμαι η Μαίρη, η Μαιρούλα το Μαιράκι σου», μας πρόσδεσαν στο μπρελόκ των κλειδιών του κομματικού τους πιστεύω και έτσι ψηφίζαμε σχεδόν πάντα ότι ψήφιζε και ο Μπαμπάς.

Ετσι εμείς μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να εθελοτυφλούμε, να στρέφουμε το βλέμμα, να αρνούμαστε να πιστέψουμε το αυτονόητο, το αυταπόδεικτο…

Μας έλεγαν οι «άλλοι», της άλλης πλευράς του κομματικού δίπολου: «Ρε σεις αυτός ο δικός σας (πχ. Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου, Βουλγαράκης, πλήθος μεγαλόσχημων επιχειρηματιών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, δημόσιων λειτουργών και άλλων), κλέβει ασύστολα, αδρανεί, ασχημονεί, ιδιοποιείται, εθελοτυφλεί, καταστρέφει…

Και εμείς της από εδώ πλευράς απαντούσαμε: «Αντε να χαθείτε συκοφάντες». Και οι κλέφτες της κάθε πλευράς, έτριβαν τα χέρια τους…

Πόσα θα είχαν αλλάξει, αν δεν βλέπαμε μέσα από το κομματικό πρίσμα των ομοιόχρωμων γυαλιών μας…

Πόσο διαφορετικά θα κρίναμε, θα επικρίναμε, θα επιβραβεύαμε , θα ενθαρρύναμε, θα εκλέγαμε, θα αντικαθιστούσαμε, θα τιμωρούσαμε, το πολιτικό μας προσωπικό…

Με πόσο πιο ποιοτικά κριτήρια, αξίες, ιδέες θα αναδεικνύαμε τους ηγέτες μας, αυτούς στους οποίους θα εναποθέταμε την μοίρα και τα όνειρά μας…

Ενα είναι σίγουρο. Η αλάνθαστη συλλογική διαίσθηση, θα απέτρεπε την ’’ έλευση των Βαρβάρων’’, των δολοφόνων της Ελπίδας, των νεκροθαφτών της Ελλάδος…

Πόσο διαφορετικό θα ήταν το ΣΗΜΕΡΑ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News