Το τραγικό στη ζωή είναι να νιώθεις εγκλωβισμένος στην αόρατη φυλακή της απουσίας επιλογών. Να πιστεύεις πως η τωρινή σου κατάσταση είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει καμία κίνηση, κανέναν ελιγμό. Να βλέπεις πως η κατάσταση είναι τέτοια που απλά καλείσαι να υποστηρίξεις έναν ρόλο που δεν έχεις επιλέξει σε ένα θεατρικό σανίδι που είναι σκληρό. Η εξάρτηση από πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις ασκεί μεγαλύτερη δύναμη και νικά στη μάχη με τα όνειρα και τα θέλω. Θέλω να πιστεύω τα γνωστά τσιτάτα περί ελευθερίας επιλογών, ευθύνης για τις επιλογές μας και πάλη για τον ξάστερο ουρανό. Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος και ονειροπόλος. Ό

Oμως η πραγματικότητα πολλές φορές έρχεται αδυσώπητή και καταρρίπτει την πίστη σε αυτά σαν ένα πύργο από τραπουλόχαρτα.

Πριν λίγες μέρες είχα μία συζήτηση με έναν οδηγό ταξί. Γύρω στα 50 φαινόταν έντονα στρεσαρισμένος. Ενώ μετέφερε ήδη πελάτη ήθελε να πάρει και εμένα που τελικά δέχτηκα. Μου είπε πώς έπρεπε μέχρι σήμερα να πληρώσει ένα πόσο στην εταιρία από την οποία νοίκιαζε το ταξί γιατί αλλιώς θα το έχανε. Ακόμα στη συζήτηση που είχαμε μου είπε πώς δούλευε 16 ώρες ημερησίως ώστε να ζήσει την οικογένεια του. Μέσα στα πολλά δύο σημεία επαναλάμβανε διαρκώς:

-Έχεις την ψευδαίσθηση πως με καταλαβαίνεις. Αν δεν το περάσεις δεν μπορείς να με καταλάβεις

-Δεν υπάρχουν επιλογές. Είναι μονόδρομος.

Η γυναίκα του ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε να εργαστεί όπως και το ένα από τα δύο παιδιά του είχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το άλλο σπούδαζε.

Προσπάθησα να μη χάσω τη θετική μου οπτική. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου για την ελευθερία και ευθύνη των επιλογών. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πώς η τόλμη αυτού το ανθρώπου να ονειρευτεί με αυτοπεποίθηση και να δράσει έλλειπε. Ναι μεν υπήρχε η τόλμη και η δύναμη να αντιμετωπίσει την παρούσα κατάσταση και να δουλεύει 16 ώρες κάθε μέρα σε μία δύσκολη δουλειά χωρίς ρεπό που είναι ηρωικό όμως απουσίαζε  η δύναμη να αναγνωρίσει ευκαιρίες και δυνατότητες.

Προσπάθησα… όμως η πραγματικότητα, οι περιορισμοί και το πρόσωπο απελπισίας αυτού του ανθρώπου με έκαναν να μη μπορώ να τα καταφέρω.

Έφθασε η ώρα να κατέβω. Του έδωσα το ποσό που είχε γράψει το ταξίμετρο. Αμέσως προσφέρθηκε να  επιστρέψει το ποσό που είχε πληρώσει η συνεπιβάτης μέχρι το σημείο που την αφήσαμε. Και αμέσως η πίστη στην προσωπική αξιοπρέπεια νίκησε την προηγούμενη ήττα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News