Επαρχιακό αστυνομικό τμήμα, μεσημεράκι Ιουλίου. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, πανάρχαιο κλιματιστικό, ελάχιστη κίνηση: ένας παππούς που κάθεται σιωπηλός και ταλαιπωρημένος σε μία καρέκλα μαζί με έναν νεαρό, πιθανότατα δικηγόρο, που μιλάει συνεχώς στο κινητό του.

Περνάει διστακτικά την κεντρική είσοδο. Είναι πολύ νέα σε ηλικία και ο τρόπος που κινείται δείχνει τρομερή νευρικότητα. Κρατάει πολύ σφιχτά την τσάντα της, είναι αναμαλλιασμένη και κλαμένη. Ο λαιμός της είναι γεμάτος κατακόκκινα σημάδια, σαν κάτι να προσπάθησε να την πνίξει πρόσφατα, και στα χέρια της υπάρχουν μελανιές όλων των διαστάσεων. Περπατάει διερευνητικά κοιτώντας γύρω-γύρω σαν χαμένη, μέχρι που φτάνει μπροστά στην ανοιχτή πόρτα ενός γραφείου. «Η μαντάμ;» ακούγεται μία γαϊδουροφωνάρα από τα έγκατα του γραφείου και ξεπροβάλλει ένα μπλε, θεόρατο, χοντρουλό, διαβολικό καρτούν ή, αλλιώς, «λέγε με υπεύθυνο για την προστασία της τάξης και της ασφάλειας των Ελλήνων πολιτών».

Η κοπέλα κομπιάζει, γιατί καταλαβαίνει πως πρέπει να εκθέσει το πρόβλημά της στο διάδρομο, όρθια, μπροστά σε «κοινό», αλλά το καρτούν απαιτεί εκνευρισμένο: «πείτε μας, μαντάμ, έχουμε και δουλειές…». « Ο σύζυγός μου… με χτύπησε….» προσπαθεί με κόπο, «δηλαδή με χτυπάει συνέχεια…. θέλω να φύγω…. έφυγα δηλαδή από το σπίτι το πρωί… πήγα στη μητέρα μου… θέλω να κάνω μήνυση… πώς να…». Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του το κορίτσι και το καρτούν βαριεστημένο απαντά μηχανικά: «για τη μήνυση πρέπει να περιμένετε τον αξιωματικό υπηρεσίας, σε λίγο θα είναι εδώ, πρέπει να δώσετε και 150 ευρώ». Η κοπέλα σαστίζει: «πόσα; Δεν έχω μαζί μου τόσα χρήματα. Είναι πάρα πολλά… Δεν ξέρω πού να τα βρω τώρα… Δεν…». Το καρτούν, τσαντισμένο όσο ποτέ, δίνει τη λύση: «ε, βρες τα πρώτα και έλα μετά να την κάνεις, άμα είναι…» και πάει να ξανακαθίσει στην ξεχαρβαλωμένη καρέκλα του γραφείου του.

Εκείνη τη στιγμή, μετά από αυτή την αφοπλιστική ετοιμότητα διαχείρισης περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας εκ μέρους των αστυνομικών αρχών, παρεμβαίνει ο νεαρός: « ενδεχομένως η κυρία θα μπορούσε να πληρώσει τα 100 ευρώ τώρα και τα υπόλοιπα 50 που αντιστοιχούν στην άσκηση πολιτικής αγωγής να τα δώσει αργότερα…». Τότε το καρτούν ξεσπά αγανακτισμένο: «κοίτα, παλικάρι, εγώ αυτά τα πράγματα δεν τα ξέρω, τα λεφτά τα θέλω τώρα… και στο κάτω-κάτω, κυρά μου, πολλή σημασία δίνεις… Άντρας είναι, νεύρα έχει… Μη χαλάς το σπίτι σου για βλακείες… Πήγαινε και ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπό σου, κάνε του και κανένα καλό φαγάκι και όλα θα στρώσουν»…

Η κοπέλα πνίγει με δυσκολία έναν λυγμό, κοιτάει το πάτωμα, κάνει μεταβολή κρατώντας πάντα πολύ σφιχτά την τσάντα της, σαν να θέλει να πιαστεί από πάνω της, και φεύγει σχεδόν τρέχοντας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News