Φίλε Αθηναίε,

Συμβαίνουν πολλά στη χώρα μας αυτή την περίοδο. Σου γράφω λοιπόν αυτό το γράμμα γιατί νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω τη διαφορά μεταξύ τού «διαβάζω για ένα γεγονός» και τού «είμαι μέρος του γεγονότος». Πόσο μάλλον, δε, όταν αυτά τα γεγονότα είναι η καθημερινότητα κάποιον συνανθρώπων μας, ακόμα και σχετικά μακριά από εμάς. Πολλοί, μέσα από την ασφάλεια της γειτονιάς τους, και αρκετά μακριά από τα γεγονότα, αυτοαποκαλούνται «ανθρωπιστές» και με την ίδια ευκολία, από τον καναπέ του σαλονιού τους, κατηγορούν άλλους για ρατσιστές, ακραίους, απολίτιστους κ.ο.κ. Θα ήθελα λοιπόν με αυτό το γράμμα να βοηθήσω να ξεδιαλύνουμε κάποιες έννοιες:

Οχι, φίλε «ανθρωπιστή» μου, το να βολτάρεις με την παρέα σου στην Πανεπιστημίου με ένα καδρόνι με μια σημαιούλα στην άκρη, φωνάζοντας συνθήματα και καταλήγοντας στο Σύνταγμα για καφεδάκι, δεν βοηθάει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ίσως σε βοηθάει βέβαια να έχεις ήρεμη τη συνείδησή σου, πως έκανες κι εσύ το καθήκον σου απέναντί τους, όπως όταν δίνεις 50 λεπτά σε ένα πιτσιρίκι στα φανάρια. Δεν χρειάζεται όμως να σου πω εγώ πού καταλήγουν αυτά τα χρήματα, έτσι δεν είναι;

Αν όμως πραγματικά θες να βοηθήσεις αυτούς τους ανθρώπους, κάνε τότε μια αίτηση να πάρεις κάποιον σπίτι σου. Αν δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις οικονομικά, τότε είμαι σίγουρος πως το πλουσιότερο κόμμα στην Ελλάδα, το κόμμα σου, που προφανώς έχει τις ίδιες ευαισθησίες με εσένα, είμαι σίγουρος θα σε στηρίξει. Και ίσως και άλλους από την παρέα σου. Και τότε θα μπορείς να μιλάς για ανθρωπισμό, θα έχεις δικαίωμα να κουνάς το δάχτυλό σου στο κράτος και στους υπόλοιπους. Αν όλα αυτά σού φαντάζουν βουνό, τότε μην ξεχάσεις μετά την επαναστατική γυμναστική σου, να περάσεις και από το Attica: συνεχίζονται οι εκπτώσεις για λίγες μέρες ακόμα!

Οχι, φίλε διανοούμενε που κατακεραυνώνεις από την πολυθρόνα σου με τα ψαγμένα επίθετα τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να έχεις ιδέα τι συμβαίνει ούτε λίγο πιο έξω από το τα προάστια που διαμένεις. Δεν είναι αυτό ανθρωπισμός. Είναι έξυπνες ατάκες καφενείου. Σίγουρα είναι ναρκισσισμός, μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά ανθρωπισμό δεν το λες.

Θες αλήθεια να βοηθήσεις τους πρόσφυγες και μετανάστες, να δώσεις το σωστό παράδειγμα στους ακρίτες της ίδιας χώρας με εσένα; Κάνε μια αίτηση να πάρεις για λίγο καιρό ένα ασυνόδευτο παιδάκι σπίτι σου. Αν θυμάμαι καλά, τα βόρεια προάστια είναι πολύ πιο όμορφα για την ψυχή ενός παιδιού από τους καταυλισμούς όπου προσπαθεί να επιβιώσει αυτή τη στιγμή που γράφω.

Επίσης, όχι, φιλαράκι μου, που πίνεις το κοκτέιλ σου στο τρέντι μπαράκι και τουιτάρεις για τα παιδάκια του κόσμου που πεινάνε, δεν σε κάνει αυτό ανθρωπιστή, ούτε σε προβιβάζει σε κάποιο ανώτερο level από αυτούς που την ίδια ώρα ξημεροβραδιάζονται στα σύνορα για να μπορείς να απολαμβάνεις το ποτό σου. Ούτε καν πλησιάζεις στην έννοια της λέξης.

Σε ενδιαφέρει τόσο πολύ όμως το ζήτημα; Θες όντως να ξεχωρίσεις από τη μάζα των «απολίτιστων» όπως αποκαλείς, Ελλήνων; Ξεκίνα από την ActionAid. Θα σου κοστίσει καμιά δεκαριά κοκτέιλ τον χρόνο για να εξασφαλίσεις νερό, τροφή και φάρμακα στο παιδάκι για το οποίο τόσο πολύ «καίγεσαι». Νομίζω ο μπάρμαν με το μουσάκι και τα τατού θα καταλάβει. Και η παρεούλα σου το ίδιο. Και πού ξέρεις; Έτσι μπορεί και να σε ακολουθήσει…

Κλείνοντας, θα σου πω και ένα άλλο νέο: Η θεωρία από την πράξη έχει πάντα μια απόσταση. Στο χέρι όλων μας είναι να τη μεγαλώσουμε ή να τη μικρύνουμε. Προς το παρόν, όμως, σε αυτή τη χώρα που όλοι μας ζούμε, δυστυχώς είναι πολύ πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση Εβρου – Αθήνας…

ΥΓ.: Ενας Αθηναίος που εδώ και μερικά χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται και ταξιδεύει σε όλη την Ανατ. Μακεδονία και Θράκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News