Γιατί είμαι υπέρ της μείωσης των συντάξεων
Γιατί είμαι υπέρ της μείωσης των συντάξεων
Όπως βλέπουμε στο γράφημα (που βασίζεται στα στοιχεία της Eurostat και του Ηλιος), μεταξύ του 2001 και του 2009 η δαπάνη για μισθούς και συντάξεις αυξήθηκε πέραν κάθε λογικής από τα 26,5 δισ. στα 48,5 δισ. τον χρόνο (μια αύξηση του 83%). Αυτή ήταν η κύρια αιτία των τεράστιων πρωτογενών ελλειμμάτων που χρηματοδοτήθηκαν με δανεικά (Η κυβέρνηση ΝΔ του Καραμανλή παρέλαβε το 2004 μια χώρα με πρωτογενές έλλειμμα 1,2 δισ. και δημόσιο χρέος 170 δισ/, και μόλις 6 χρόνια αργότερα την παρέδωσε με πρωτογενές έλλειμμα 24 δισ. και δημόσιο χρέος 300 δισ.). Είναι αλήθεια ότι υπήρξε σπατάλη δημόσιου χρήματος πέρα των μισθών και συντάξεων, όπως σε εξοπλισμούς, σε δημόσια έργα και συστήματα πληροφορικής, στα φάρμακα (όπου η δαπάνη μεταξύ του 2001 και 2009 τριπλασιάστηκε από 2,5 δισ. στα 8,5 δισ. ευρώ τον χρόνο). Όμως το 70% των πρωτογενών δαπανών είναι μισθοί και συντάξεις, και σημαντικό μέρος του υπολοίπου 30% αφορά ανελαστικές λειτουργικές δαπάνες του κράτους. Η αύξηση των μισθών και συντάξεων είναι λοιπόν η κύρια αιτία του δημοσιονομικού εκτροχιασμού που μας άφησε εκτός αγορών και πυροδότησε την κρίση.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι παρά την αντιμνημονιακή προπαγάνδα για «βάρβαρα μέτρα λιτότητας», στα δραματικά 5 χρόνια της κρίσης που το εθνικό εισόδημα μειώθηκε κατά 25% και η παραγωγική οικονομία διαλύθηκε, το πελατειακό κατεστημένο κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την συνολική δαπάνη για μισθούς και συντάξεις. Στο γράφημα βλέπουμε ότι μόνο στα δυο χρόνια της κυβέρνησης Παπανδρέου υπήρξε ένας μικρός ορθολογισμός της τάξης του 13%, καθώς το 2011 παρέδωσε την συνολική δαπάνη στα 43,5 δισ.. Όπως και σε άλλους τομείς η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου αντέστρεψε το έργο της κυβέρνησης Παπανδρέου και αύξησε την συνολική δαπάνη έτσι ώστε να φτάσει εκεί που ήταν προ κρίσης. Τώρα αντιλαμβανόμαστε πού πήγαν τα χρήματα της υπερφορολόγησης των Σαμαρά/Βενιζέλου: στην υποστήριξη των κύριων πελατειακών ομάδων που είναι οι Δ.Υ. και οι συνταξιούχοι.
Είναι προφανές ότι όταν το 2009 μια δαπάνη 48,5 δισ. για μισθούς και συντάξεις σε μια οικονομία με ΑΕΠ 231 δισ. δεν ήταν βιώσιμη, πολύ λιγότερο είναι σήμερα σε μια οικονομία 182 δισ.. Τα πράγματα είναι τόσο εκτός μέτρου που ο ελληνικός λαός πλήρωσε πέρυσι για μισθούς και συντάξεις το 27% του ΑΕΠ όταν μέσος όρος στην ευρωζώνη είναι 20%. Πληρώνουμε περισσότερο και για μισθούς (11,7% έναντι 10,3% στην Ευρώπη) και για συντάξεις (15,2% έναντι περίπου 10% στην Ευρώπη). Αν πληρώναμε το ίδιο όπως ο μέσος όρος της Ευρώπης τότε θα εξοικονομούσαμε περίπου 13 δισ. ευρώ τον χρόνο, χρήματα που θα μπορούσαν να επενδυθούν σε ανάπτυξη και σε μείωση της ανεργίας, αλλά και στην ανακούφιση των πραγματικά φτωχότερων συμπολιτών μας. Αντ’ αυτού, η σημερινή κυβέρνηση προτείνει 8 δισ. επιπλέον μέτρα που θα πλήξουν και τους φτωχότερους (μέσω του αυξημένου ΦΠΑ) και την εργατική τάξη (μέσω της αύξησης των φόρων στην εργασία). Με αποτέλεσμα την περαιτέρω διάλυση του παραγωγικού τομέα, την αύξηση της ανεργίας και την μεγαλύτερη φτωχοποίηση του κοινωνικού συνόλου. Και όλα αυτά για να διατηρηθούν όσο είναι δυνατόν οι υψηλοί μισθοί και συντάξεις του πελατειακού συστήματος. Και όχι διότι οι εταίροι ζητούν τέτοια μέτρα. Οι εταίροι από το πρώτο μνημόνιο προτείνουν την μείωση των δαπανών και όχι την αύξηση των φόρων.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News