566
|

Ευρώ, δραχμή και ύαινες

Avatar protagon.import 26 Ιουνίου 2015, 19:49

Ευρώ, δραχμή και ύαινες

Avatar protagon.import 26 Ιουνίου 2015, 19:49

Βρεθήκαμε κάποτε στην έρημο δύο φίλοι – εγώ κι ένας συγγραφέας. Ξαποστάσαμε, ανάψαμε φωτιά, βγάλαμε γλυκό κρασί και αρχίσαμε το Συμπόσιο. Εκεί, κάτω από τον καθαρό ουρανό, μόνη παρέα είχαμε τα άστρα.

Αποφασίσαμε ότι πλέον δεν ήμασταν τέσσερις αλλά οκτώ. Δύο άτομα ο καθένας μας. Ένα φανερό και ένα δαιμονικό, υποχθόνιο. Οι τρεις συζητήσαμε πώς περνούσαμε όλη τη ζωή αποκρύπτοντας τον αθέατο συνταξιδιώτη της ψυχής μας. Ο συγγραφέας δε μιλούσε. Δεν είμαι σίγουρος καν ότι άκουγε, απλά έπινε και κοιτούσε ψηλά. Τον ρώτησα γιατί δεν συμμετέχει. Κοίταξε τα αστέρια για μερικά δευτερόλεπτα και μετά γύρισε απότομα το βλέμμα του. Γέλασε δυνατά, τσουγκρίσαμε και τον άκουσα για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ: 

«Εσείς, περνάτε όλη σας τη ζωή να κρύβετε το δαιμόνιο. Εγώ το έβγαλα κάποτε έξω, και από τότε περνάω όλη μου τη ζωή να προσπαθώ να το καβαλήσω. Αν με δαμάσει τούτο πρώτο, χάθηκα, θα με κάνει σκλάβο. Αν το δαμάσω όμως εγώ, θα μεταμορφωθεί σε μια πανέμορφη μούσα, και τότε ίσως μπορέσω να σου πω αυτά που θέλω.». 

Και γελάσαμε και ήπιαμε και κουβεντιάσαμε και είπαμε αυτά, και άλλα «μορφωμένα» πράγματα. 

Από το σκοτάδι, ακούστηκαν πατημασιές. Ένα άγριο ζώο της ερήμου, μια ύαινα, ήρθε και κάθισε μαζί μας. Μας μίλησε με ανθρώπινη φωνή και μας ζήτησε να μοιραστεί τη φωτιά και το κρασί μας. Και τώρα ήμασταν εννέα, γιατί η ύαινα δεν ήταν άνθρωπος και δεν είχε δαιμόνιο.

Μας είπε ότι μας θαύμαζε. Τόσο μορφωμένοι άνθρωποι, και αυτή ένα απλό ζώο της ερήμου. Εμείς φιλοσοφούσαμε και η ύαινα έλεγε αστεία για να γελάμε. Αφού την ταΐσαμε και την ποτίσαμε, βγάλαμε μερικά από τα ρούχα μας για να τη ζεστάνουμε. Και όσο τη φροντίζαμε, τόσο μας έλεγε αστεία. Σιγά-σιγά δεν φιλοσοφούσαμε πια. Τα δαιμόνια αποχώρησαν, καθώς μόνο το γέλιο και το κρασί τώρα μας ενδιέφεραν.

Οι ώρες περνούσαν. Κάποια στιγμή, η ύαινα μου χτύπησε φιλικά την πλάτη: «Διψάω, τράβα για νερό». «Τράβα και φέρε μόνη σου», απάντησα γελώντας. Τότε εκείνη σφύριξε και πίσω από τον βράχο βγήκε όλη της η αγέλη. Έκανα να ξυπνήσω τους άλλους. Μάταιο. Μισοκοιμόντουσαν και χαμογελάγανε, τύφλα στο μεθύσι. «Πήγαινε φέρε μου νερό», είπε πλέον προστακτικά, δείχνοντάς μου τα δόντια της. Και εκεί, γυμνός, γιατί μου είχε πάρει τα ρούχα, μόνος, γιατί μου είχε πάρει τους φίλους, πεινασμένος, γιατί μου είχε πάρει το φαγητό, και ανήμπορος να αντιδράσω, γιατί μου είχε πάρει το δαιμόνιο, κίνησα να φέρω νερό. Δεν το βρήκα ποτέ. Πέθανα χαμένος στη μέση της ερήμου. Για μια πλάκα, για έναν χαβαλέ που με αποβλάκωσε.

Γιατί τα λέω αυτά τώρα, θα μου πείτε. Σημασία έχει το ευρώ, η δραχμή, η πολιτική κατάσταση, η πραγματικότητα. Τι σχέση έχει η πρόζα;

«Χαμένοι στην έρημο και ανόητοι» θα σας φώναζα, αν ήμουν ζωντανός. Το μείζον είναι η πρόζα, το μυαλό, η ολοκληρωμένη ιδέα, που θα έρθει να πάρει τη θέση της πλάκας και του συνθήματος. Πέρασα 10 χρόνια από τη ζωή μου να κοιτάζω αγορές σε οθόνες, την «πραγματικότητα», την ώρα που η ύαινα έλεγε αστεία και μου έπαιρνε ό,τι αγαπούσα.

Το ασήμαντο μπήκε στο επίκεντρο από άγνοια, μίσος και εν τέλει φόβο. Από έλλειψη παιδείας και μόρφωσης, που έδωσε στις ύαινες τη θέση του ανθρώπου και στον άνθρωπο τη θέση του σκλάβου. Άγνοια και χαβαλές που ονόμασαν εφηβικές αντιδράσεις «αγώνες», που σκότωσαν τη δημοκρατία και την ελευθερία του νου.

Κλείστε τα αυτιά σας. Σκεφτείτε μόνοι σας. Δουλέψτε, ιδρώστε για κάθε σκέψη. Ο μόνος δρόμος μπροστά είναι η παιδεία, το ξαναχτίσιμο. Αλλιώς θα χαθούμε για πάντα στην έρημο, παρέα με τα αγρίμια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News