Αγαπητέ Θάνο,

τώρα που γίνεσαι τροφή των χοίρων κι ας ήσουν λευκός κρίνος δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως μας είχες προετοιμάσει για μια τέτοια μέρα. Βάζοντας να πιούμε είπες στον βαρκάρη να σου γνέψει σαν ειν` ώρα. Κι αυτός αφού τον κέρασες, υπάκουσε. Κι ήξερες πως θα `ρθει και δε θα τον δεχτείς με το καλύτερο παλτό σου αλλά με ένα αδιάβροχο που πάνω του έπεφταν τα αστέρια ενός σακάτη ουρανού.

Κάτι σαράβαλες καρδιές σαν τις δικές μας που δεν τους αποκρίνεται ούτε έστω η ηχώ μιας απάτης έχουν μάθει να αντέχουν στον πόνο γιατί κάνει στην ψυχή ό,τι καμιά χαρά δεν μπορεί να κάνει. Κι αυτή είναι η κληρονομιά που μας άφησες.

Να γίνεται η απώλεια συνήθειά μας αλλά να αντέχουμε τη θλίψη χρησιμοποιώντας τη σα θέμελο για να χτίσουμε πάνω σε ό,τι απέμεινε απ`την ευτυχία.

Να μπορούμε να διακρίνουμε πως μέσα στη νύχτα του πιο μπλε χειμώνα κρύβεται ο πιο μεγάλος ήλιος και την ώρα που η μοναξιά θα πίνει του μανδραγόρα το φιλί εμείς να περιμένουμε σαν σ`ένα όνειρο από χιόνι να έρθει η αγάπη με της νιότης τα δώρα. Η ίδια αγάπη που κάποτε ξεμάκραινε σα μικρό δελφίνι στ`ανοιχτά κουβαλώντας στη ράχη της στιγμές μικρών θανάτων.

Στο πλάι σου πεθαίνει πια σα γέρικο σκυλί κι ένα κομμάτι του εαυτού μας, ενώ στ` αυτιά του ηχούν οι τελευταίες μελωδίες από τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο.

Μα κανείς δε σε κατηγορεί που στο τελευταίο σου ποτό με τον διάβολο του αποκάλυψες πόσο δειλό είναι αυτό το σώμα που την Τετάρτη χόρευε σαν κλόουν και την Κυριακή χάσκει σαν σκισμένος χαρταετός σε μια τρύπα που τη λούζει μίζερο φως. Γιατί εσύ ήσουν αυτός που μας έμαθε πως οι άνθρωποι λιώνουν όπως τα χιόνια και πως το πρόσωπο ενός φίλου που έφυγε νωρίς θα καθρεφτίζεται για πάντα στις γουλιές μας.

Μπορεί τα άσχημα νέα για τον ποιητή να σηματοδοτούν την τελευταία μέρα σου και ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι να έκανες τον κόσμο να μοιάζει απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική αλλά όσων τα χρόνια ναυάγησαν στις ξέρες σου -αφού είχαν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά- θα περιμένουν με αγωνία τις καρτ ποστάλ σου από τον Άδη να κυλήσουν σαν άγριο μέλι στη γιορτή τους.

Δε χάθηκες σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε γιατί αγάπησες τόσο τον κόσμο που η ζωή σου έγινε ζωή δικιά του. Κι αρκετοί από μας θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε γι` αυτό το βοτάνι που ξέρεις και χαρίζει τη λήθη σ`αυτούς που αγαπήσαν. Κι αν το βρούμε τότε θα έρθουμε από το άπειρο σε σένα για να `μαστε δίπλα σου σαν πάντα.

Ακόμα κι αυτοί που όταν η αγάπη κάλεσε για τελευταία φορά στο Γκάζι να τους χαϊδέψει με τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη δεν κατάφεραν να βρεθούν δίπλα στη Justelene και τη Τζούλια και θα το μετανιώνουν μια ζωή…

Καλό ταξίδι και καλή άφιξη σ’ ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.

Φραγκίσκος Καστρίδης

*Ο Φραγκίσκος Καστρίδης είναι οικονομικός διευθυντής σε κέντρο αποκατάστασης ασθενών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News