Αύγουστος 2014, αεροδρόμιο Αθηνών με προορισμό την Βουδαπέστη της Ουγγαρίας.Όχι για τουρισμό (χάθηκαν εξάλλου τα νησιά καλοκαιριάτικα;), αλλά για «προσωρινή – πολύ προσωρινή» μετανάστευση, όπως έλεγα τότε.

Γιατί όμως ένας νέος νέος απόφοιτος Πανεπιστημίου να αποφασίσει την αναζήτηση επαγγελματικής στέγης στην Ουγγαρία? Τόσα μεταπτυχιακά προγράμματα των 20.000 ευρώ υπάρχουν στην Μεγάλη Βρετανία αν θέλει κανείς να ζήσει για λίγο στο εξωτερικό. Και μετά βλέπουμε…

Ας ξεκινήσουμε όμως λίγο νωρίτερα. Σπουδάζοντας στην Θεσσαλονίκη στην πενταετία που άλλαξε η καθημερινότητα των Ελλήνων(2008-2013) με τα όσα έγιναν σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό κυρίως επίπεδο βρέθηκα στην ευχάριστη (ή δυσάρεστη για κάποιους) θέση όπως και πολλοί άλλοι συμφοιτητές/συνομήλικοί μου να μπω στην διαδικασία αναζήτησης ευκαιριών αντιλαμβανόμενος σχετικά γρήγορα πως το παιχνίδι πλέον δεν παίζεται με τους όρους του 2008.

Πρώτη λύση, ήταν η «εκμετάλλευση» του ίδιου του Πανεπιστημίου, μέσω της εύκολης οδού – πρακτικής άσκησης μέσω του γραφείου διασύνδεσης η οποία όμως για διάφορους λόγους δεν καρποφόρησε. Δεύτερη και λιγότερο εύκολη λύση η «εκμετάλλευση» των φοιτητικών δράσεων/οργανισμών μέσω μιας επαγγελματικής ευκαιρίας στο εξωτερικό.

Κι ακριβώς εδώ έρχεται η Βουδαπέστη στην ιστορία. Έχοντας ψάξει, μιλήσει και απορρίψει ευκαιρίες εκτός Ευρώπης, καθώς ήθελα το πρώτο μου βήμα εκτός του «comfort zone» μου να είναι εύκολα προσβάσιμο και η μετάβαση ομαλή αποφάσισα να ταξιδέψω και να γνωρίσω έναν κόσμο που αλλιώς τον περίμενα και τον άκουγα και τελείως διαφορετικός είναι.

Τότε άρχισα να καταλαβαίνω πως η ελληνική μετανάστευση στις μέρες μας δεν αφορά μονοπωλιακά χώρες όπως η Γερμανία, η Αγγλία, οι ΗΠΑ ή οι σκανδιναβικές χώρες, που σαφώς ακόμα δέχονται έλληνες μετανάστες, αλλά και χώρες της Κεντρικής (κυρίως) και Ανατολικής Ευρώπης που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν θα μας πέρναγαν απ το μυαλό σαν επαγγελματικοί προορισμοί.

Πράγα, Μπρατισλάβα, Κρακοβία, Βουδαπέστη αλλά και Βουκουρέστι και Κλουζ (αν θέλουμε να πάμε λίγο πιο ανατολικά) είναι μόνο κάποιες – πόλεις προορισμοί που σήμερα κανείς θα συναντήσει αρκετούς Έλληνες. Ισως εκεί να οδηγήθηκαν λόγω της δύσκολης ελληνικής συγκυρίας όμως θεωρώ πως όπως κι εγώ, άλλη αντίληψη θα είχαν για την χώρα όταν ξεκινούσαν το ταξίδι τους κι άλλη μετά από λίγους μόνο μήνες παραμονής εκεί.

Το πρώτο πράγμα που προσωπικά μου έκανε εντύπωση εδώ είναι κάτι εξαφανισμένο χρόνια τώρα από την Ελλάδα. Αυτό είναι οι οικοδομικές εργασίες ανεγέρσεις κτιρίων. Το δεύτερο ήταν το επίπεδο εκπαίδευσης και δη στις ξένες γλώσσες όπου αγγλικά και γερμανικά διδάσκονται υποχρεωτικά στα σχολεία (σαφώς δεν γνωρίζουν τι σημαίνει φροντιστήριο). Το τρίτο και πιο σημαντικό, η αγορά εργασίας, η οποία εξελίσσεται ραγδαία κάνοντας τους να σκέφτονται στην αναζήτηση τους με κριτήρια που στην Ελλάδα θεωρούμε πλέον πολυτέλεια. Αρκετές φορές άκουσα συναδέλφους ή φίλους να αλλάζουν δουλειά καθώς δεν τους ενέπνεε το εργασιακό περιβάλλον, χωρίς να τους κατακλύζει το άγχος της αβεβαιότητας για το αύριο.

Σαφώς και υπάρχει λόγος πίσω από τον οποίο οικονομίες σαν αυτή της Ουγγαρίας παράγουν εργασιακές ευκαιρίες που ένας απόφοιτος χωρίς μεγάλη προϋπηρεσία μπορεί να εκμεταλλευτεί. Αυτός είναι η συνάρτηση ζήτησης και προσφοράς.

Ακόμα κι αν η προσφορά είναι ίδια με χώρες όπως η Γερμανία ή το Ηνωμένο Βασίλειο, η ζήτηση εδώ είναι σαφώς πολύ μικρότερη (προς το παρόν) και οι προϋποθέσεις πρόσληψης είναι σε άκρως φυσιολογικά επίπεδα. Βέβαια καμία χώρα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει την Ελλάδα όσον αφορά τις προϋποθέσεις πρόσληψης (μια γρήγορη ματιά στις αγγελίες που κυκλοφορούν θα σας πείσει).

Συμπερασματικά λοιπόν, κι αυτό αφορά κυρίως εκείνους που είτε τώρα μπαίνουν στην σκληρή μα γεμάτη διδάγματα διαδικασία αναζήτησης εργασίας είτε αναζητούν κάτι διαφορετικό και πιο ασφαλές, μπορούν να αφήσουν και την προοπτική των προορισμών αυτών σαν ανοικτό ενδεχόμενο.

Στο τέλος της ημέρας όλα είναι εμπειρίες, και διαφορετικές εικόνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News