Τις τελευταίες ημέρες, με τις ραγδαίες και σημαντικές πολιτικές εξελίξεις της ελληνικής πραγματικότητας, το θερμόμετρο έχει ανεβεί κατακόρυφα, ίσως όσο ποτέ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει φωτιά, και οι διάλογοι και συγκρούσεις υπό τη μορφή ανταλλαγής απόψεων είναι συνεχείς, έντονες και ενίοτε βίαιες. 

Όλοι οι Έλληνες, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρισκόμαστε, νυχθημερόν παρακολουθούμε τις πολιτικές εξελίξεις. Όλοι είμαστε αγχωμένοι για το μέλλον, θλιμμένοι για την πορεία της Ελλάδας μας, και όλοι μαζί ανησυχούμε και πονάμε. Ως μέρος της έντασης αυτής, αναδύεται παράλληλα, ένας ιδιότυπος «ρατσισμός» ως προς την εκφορά πολιτικού λόγου από τους Έλληνες του εξωτερικού. Το κεντρικό νόημα της αντιμετώπισης ορισμένων είναι το εξής:

«Εσύ αφού ζεις στο εξωτερικό δεν χρειάζεται να έχεις άποψη για τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα. Αφενός έχεις βολευτεί, άρα δεν καίγεσαι, αφετέρου δεν έχεις άμεση επαφή με την πραγματικότητα, οπότε δεν ξέρεις τι γίνεται εδώ άρα και τι λες».

Δυστυχώς, πολλοί συμπατριώτες μας νομίζουν πως βγαίνοντας από τα σύνορα, αφενός αποκόπτεσαι συναισθηματικά από την πατρίδα, αφετέρου γυρίζεις στη δεκαετία του '60, όταν ένα γράμμα έκανε 20 μέρες να πάει στη Γερμανία και άλλες 20 να γυρίσει. Δεν αντιλαμβάνονται πως πλέον μέσω της τεχνολογίας, του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η πληροφόρηση ρέει ακατάπαυστα και είναι άμεσα διαθέσιμη. Εφημερίδες, ιστολόγια, τηλεοπτικά κανάλια, η Βουλή, ο ξένος Τύπος, όλα είναι προσβάσιμα από το κινητό, τον υπολογιστή μας, ανά πάσα στιγμή. 

Επίσης, δεν αντιλαμβάνονται πως ουδείς παρατάει το σπίτι του και την οικογένειά του από χόμπι, αλλά από ανάγκη. Γιατί ένας μηχανικός, ένας γιατρός, ένας εργάτης που πήρε των ομματιών του και ξενιτεύτηκε, αφήνοντας πίσω γονείς, οικογένεια, φίλους, πολλές φορές τα παιδιά τους, γιατί να μην έχει το ίδιο δικαίωμα με κάθε άλλον Έλληνα να εκφέρει και να εκφράσει πολιτικό λόγο; Πέραν του βαθύτατα αντιδημοκρατικού χαρακτήρα αυτής της απόψεως είναι και ανόητο αφού αγνοεί την ουσία της πραγματικότητας. 

Οι Έλληνες του εξωτερικού παρακολουθούν συνήθως περισσότερες πηγές πληροφόρησης και έχουν μία πιο «ψυχρή» ματιά στα πράγματα αφού η πληροφόρησή τους είναι και από «μέσα» και από «έξω». Η συναναστροφή με άλλες εθνικότητες, κουλτούρες και αντιλήψεις δε, όχι μόνο τους διευρύνει αναγκαστικά τις εμπειρίες αλλά τους δίνει και συγκριτικά ερεθίσματα ενώ παράλληλα του διαλύει και «μύθους» με τους οποίους άφησε τη χώρα. Τους κάνει δηλαδή πιο ώριμους και σκεπτόμενους πολίτες.

Ιστορικά, οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν πάντα σταθεί δίπλα στη μητέρα Ελλάδα, ασχέτως αν αυτή τους έχει αποπέμψει με διαφορετικούς τρόπους. Η σχέση των Ελλήνων του εξωτερικού με την πατρίδα είναι συνεχής, αρραγής και ομοούσια και αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Τα παιδιά της Ελλάδας είναι παντού και είναι πάντα εκεί. Δυστυχώς όμως δεν εισακούγονται και δεν προσμετρούνται παρά μόνον όταν δρέπουν δάφνες ή όταν πρέπει να πληρώσουν φόρους.

Σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού και με στοιχεία που σίγουρα είναι μικρότερα της πραγματικότητας αφού η μαζική φυγή επαγγελματιών τα τελευταία 5 χρόνια δεν έχει ενταχθεί σε αυτά τα νούμερα, οι Έλληνες του εξωτερικού είναι περίπου 5 εκατομμύρια. Σε αντίθεση με τις πιο πολλές χώρες της Ευρώπης και με πολλές χώρες του κόσμου (Αίγυπτο, Πακιστάν, Ινδία και άλλες πολλές), οι Έλληνες του εξωτερικού, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν έχουν το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές. Οι έννοιες της ηλεκτρονικής, επιστολικής ή προξενικής ψήφου είναι ακόμα μακρινές. 

Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για την Ελλάδα που δυστυχώς, ηθελημένα ή μη, αφήνεται ανέγγιχτο και ανεκμετάλλευτο. Θα ήταν ευχής έργον αν το κεντρικό νόημα επικοινωνίας με τους Έλληνες του εξωτερικού άλλαζε και γινόταν: «Εκεί που είσαι, τι λένε; Τι σκέφτονται; Πώς λειτουργούν και αντιδρούν; Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς; Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι;».

*Ο Δρ. Ηλίας Νικολακόπουλος είναι Έλληνας πολίτης

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News