Απόγευμα καθημερινής στην παραλία. Ανάμεσα σε κύμα κι αμμουδιά, μεταξύ σοβαρών κι αστείων, οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν. Φυσικά σχεδόν όλα περιστρέφονται γύρω από την πανδημία που το φετινό καλοκαίρι ήρθε και «τάραξε τα νερά». Έχει γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα. Ο καθένας πια έχει την δική του μικρή ιστορία να σου διηγηθεί για τον καιρό που αναγκάστηκε να μείνει κλεισμένος στο σπίτι. Είναι πρώτη φορά που τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν την ίδια εμπειρία.

Εκεί κάπου λοιπόν ανάμεσα στα λόγια που μπλέκονται μεταξύ γνωστών και αγνώστων ξεχωρίζω μια φράση: « Εμείς πάντως την περίοδο της καραντίνας δεν ησυχάσαμε και πολύ. Είχαμε καθημερινά κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας». Η φράση αυτή επιβεβαίωνε όλα όσα διάβαζα τον τελευταίο καιρό αλλά δεν γνώριζα εν γένει. Έχει ουσία να διαβάζεις αλλά άλλη χάρη να ακούς από μάτια που έχουν διαβάσει ιστορίες ανθρώπων. «Πραγματικά έβλεπα εικόνες που δεν πίστευα. Έλεγες αποκλείεται ανθρώπινο χέρι να το έκανε αυτό».

Η συνομιλήτρια μου δουλεύει στην Εισαγγελία. Σχεδόν καθημερινά την περίοδο του εγκλεισμού ερχόταν σε επαφή με μηνύσεις από γυναίκες που ήταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε, δεν θα έπρεπε να μου κάνει τόσο εντύπωση. Υπήρχε και υπάρχει. Ναι, αλλά η διάσταση του; Να μην μας ανησυχήσει λιγάκι παραπάνω τώρα; Σκέφτομαι… Tώρα που οι καιροί είναι ακόμη πιο δύσκολοι; Τώρα που έξω θεριεύουν θανατηφόροι ιοί αντέχουμε να μεγαλώνουν μέσα τέρατα βίας;

Ρώτησα πολλά. Ρώτησα τι είναι αυτό που της έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στα όλα όσα έχει δει μέχρι σήμερα. Μου απάντησε πως είναι το θράσος. Το θάρρος με το οποίο υποστηρίζουν οι άντρες των γυναικών την άποψη τους γι’ αυτές και τις πράξεις τους. «Δικιά μου είναι ό,τι θέλω την κάνω». «Υπάρχουν ακόμη τέτοια;» Ρωτάω ουτοπικά σαν να θέλω να πιστεύω και να μην πιστεύω ταυτόχρονα.

«Οι γυναίκες φοβούνται περισσότερο πως δεν υπάρχουν χωρίς εκείνους», μου λέει και κλείνω με αυτό. Δεν ξέρω πως θα’ ναι χωρίς αυτούς. Ξέρω όμως πως δεν υπάρχεις όταν στερείσαι την ελευθερία σου. Όταν δεν απολαμβάνεις την ζωή και την αγάπη. Όταν δεν νιώθεις ασφαλής. Όταν ζεις κάτω από σκιές το πρωί όταν ξυπνάς και το βράδυ όταν πας για ύπνο. Το ξέρω. Όταν το σπίτι σου δεν είναι φτιαγμένο για να σε ξεκουράζει αλλά για να τρομάζει. Ξέρω πως η πανδημία είχε μεγάλο κόστος. Ξέρω πως αφήνει βαρύ φορτίο. Ξέρω κι εσύ το ξέρεις πως το κόστος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται είναι και αυτό που υφέρπει..

Διαφορετική η βουτιά εκείνο το απόγευμα. Ήταν βουτιά απ’ τα ρηχά στα βαθιά της κοινωνίας. Και σ’ αυτήν το μόνο που δεν σου επιτρέπεται είναι να κλείσεις τα μάτια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News