Τελικά ποιος φταίει για όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Το ερώτημα αφορά το πού έγκεινται τα όρια της συλλογικής ευθύνης όλων μας και πού αρχίζει η δικαιοδοσία της απόδοσης αυτής σε ατομικό και προσωπικό επίπεδο.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία βυθισμένη τα τελευταία χρόνια στην αέναη μελαγχολία της, αναζητά ενόχους και υπαίτιους οπουδήποτε αλλού αρνούμενη να κοιταχτεί κατάματα στον καθρέπτη για να ανακαλύψει την αρχή του κακού. Η ευθύνη για οτιδήποτε κάνουμε ή παραλείπουμε είναι ατομική και η αποσιώπησή της, καθώς και η αποσιώπηση των επιλογών μας, σε συνάρτηση με την υπερεκτίμηση κάποιων απατεώνων με αγγελικά πρόσωπα ως πρότυπα και ινδάλματα είναι μια πολύ βολική αλλά και ηθική δικαιολογία, η οποία βοηθάει πάντοτε στη διαρκή αναζήτησή μας για θύτες και συνένοχους των δεινών που μας ταλαιπωρούν.

Σίγουρα τα «προδομένα όνειρά μας» είναι ο μίτος της Αριάδνης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παθογένεια της εσαεί προσπάθειάς μας για μετάθεση ευθυνών στους άλλους και την μετατροπή της ατομικής ευθύνης σε συλλογική ενοχή.

Αλλά μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν θα μας θυμίσει πάραυτα τη βαθμηδόν εκπαίδευσή μας στην ανομία, στην αλαζονεία και την ανηθικότητα, στην ασυδοσία, στον εμπαιγμό νόμων και ανθρώπων, στις «θεσούλες» στο Δημόσιο και στον διακαή και φλογερό μας πόθο για την επιτακτική ανέλιξη μας στον μαγικό και αστραφτερό κόσμο του μυθικού αλλά χαμένου πια lifestyle.

Και έτσι σήμερα, καθώς η ευθύνη μετατοπίζεται όλο και πιο κάτω φτάνοντας τελικά στον τελευταίο παραλήπτη, ο νεοέλληνας macho καλείται να πληρώσει λάθη και αστοχίες του παρελθόντος και να προβεί στην άμεση καταβολή και εξόφληση των πάσης φύσεως χρεών του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News