Ας συμφωνήσουμε σε κάτι, δεν είναι τέρας. Είναι άνθρωπος σαν εμάς. Σίγουρα, ο χαρακτηρισμός «τέρας» αφαιρεί κάποια ευθύνη από εμάς και μας κάνει να αισθανόμαστε κάπως καλύτερα. Κατ’ αρχάς, γιατί αποποιούμαστε την όποια ομοιότητα αλλά γιατί αποποιούμαστε και την όποια ευθύνη για όλες τις φορές που κάτι υποπτευθήκαμε να συμβαίνει και κάναμε ότι δεν καταλάβαμε, που δεν καταγγείλαμε, που προτιμήσαμε να υποβαθμίσουμε κτλ γιατί στην δική μας περίπτωση δεν ήταν «τέρας» ήταν «άνθρωπος».

Σε αυτή την κλίμακα όμως, που μετράει την (απ-) ανθρωπιά μας, χάνει άραγε την ανθρώπινη ιδιότητα του κάποιος που βιάζει ένα 12χρονο παιδί ή μόνο αυτός που προτρέπει άλλους να το βιάσουν; Και ισχύει το ίδιο και για άλλα κακουργήματα; Κάποιος που δολοφονεί κάποιον με αποτρόπαιο τρόπο, με διαδοχικές μαχαιριές για παράδειγμα, ή που προτρέπει και άλλους να μαχαιρώσουν το θύμα είναι τέρας ή άνθρωπος; Και αν βρισκόμασταν σε μια κοινωνία που παρότρυνε την βία και τις δολοφονίες καθημερινά; Που έβλεπε μια λογική συνάφεια στο να σκοτώσεις κάποιον που σε προκάλεσε; Τότε; Πάλι θα ήταν τέρας ο δολοφόνος;

Σοκάρει το 213 λένε κάποιοι. Σοκάρει όταν δεν είσαι γυναίκα. Το διαδίκτυο αυτές τις μέρες βρίθει ιστοριών γυναικών που αφηγούνται τις εμπειρίες τους στα 12,13,14, και είναι ιστορίες που ποικίλει ο βαθμός παρενόχλησης, από χυδαία σχόλια μέχρι ανάρμοστα αγγίγματα, μα όλες μιλούν για το σοκ που βιώνεις όταν αισθάνεσαι (είσαι) παιδί και δεν καταλαβαίνεις τι μπορεί να προκάλεσε την αντίδραση αυτή ενός μεγαλύτερου άνδρα που μάλιστα μπορεί να γνωρίζεις μια ζωή και να σέβεσαι.

Το φοβερό είναι ότι ΟΛΕΣ οι γυναίκες έχουν μια ιστορία να διηγηθούν. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να σε σοκάρει. Αλλά δεν σε σοκάρει. Και δεν σε σοκάρει γιατί με κάποιο τρόπο και εσύ έχεις εμπλακεί ή αδιαφορήσει (και η μη πράξη είναι πράξη).

Το καλοκαίρι στο ελληνικό Twitter ξεκίνησε μια «συζήτηση» γύρω από το πως κυκλοφορούν ντυμένα τα 12χρονα κορίτσια. Κάποιοι έσπευσαν να κατακρίνουν τους γονείς που δεν βάζουν όρια στα σορτσάκια των κοριτσιών ή στο μήκος της μπλούζας τους και βάζουν σε κίνδυνο τα κορίτσια τους αφού τα αφήνουν έκθετα στα αδιάκριτα βλέμματα των «ανδρών που δεν φταίνε μετά αν…»

«Δεν φταίνε μετά».

Δεν φταίει αυτός που ερμηνεύει και εργαλειοποιεί, φταίει ο ερμηνευόμενος. Με απλά λόγια, δεν φταίει αυτός που βλέπει κάτι το σεξουαλικό σε ένα παιδικό σώμα άλλα το παιδικό σώμα που αποκαλύπτει παραπάνω δέρμα. Φυσικά, κανείς δεν υποστήριξε το ίδιο για τα αγόρια. Γιατί πολύ απλά τα γυναικεία σώματα από πολύ νωρίς αντικειμενοποιούνται. Αντιμετωπίζονται ως σεξουαλικά αντικείμενα. Βέβαια το πρόβλημα είναι ευρύτερο, αλλά ας μείνουμε σε αυτό που αφορά στα παιδιά.

Πριν τον αποκαλέσεις λοιπόν τέρας και ζητήσεις τον χημικό ευνουχισμό του αναρωτήσου αν σε μια κοινωνία που βλέπει σε ένα 12χρονο παιδικό σώμα μια γυναίκα που προκαλεί είναι μεγάλος αριθμός το 213…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News