Η ύπαρξη επανακαθορίζεται διαρκώς μέσα από τις στιγμές που βιώνει. Η διάρκεια και η ποιότητα της κάθε στιγμής ποικίλει, πρόκειται όμως για στιγμή. Οι ιριδισμοί από τα χρώματα που τη ντύνουν φτιάχνουν το σκηνικό όπου η ψυχή εκδηλώνεται, ανακαλώντας με ξανά, σε ακόμη ένα βασανιστικό ταξίδι περισυλλογής στα μονοπάτια που όσες φορές και αν περπατήσω, έχω την αίσθηση, δεν πρόκειται ποτέ να τα μάθω. Πρόκειται για την τιμωρία που μου έχει επιφυλάξει η ζωή για να μου θυμίζει αδιάκοπα με τον πιο ανελέητο τρόπο: είσαι ατελής!

Περισυλλογή, η γνωστή σόλο βόλτα στον εσωτερικό κόσμο, όπου πρέπει να γίνω: μαθητής και δάσκαλος, θεραπευτής και θεραπευόμενος, παρατηρητής και παρατηρούμενος. Ένας διπλός ρόλος που εξοντώνει. Συμβαίνει συνήθως όταν ο ανώτερος εαυτός με ανακαλεί στην τάξη, μετά από μια παρόρμηση, «αταξία», προβάλλοντας τη ψυχρή λογική που για τα δικά μου μέτρα δε σηκώνει αντίλογο και δικαιολογίες. Είναι τότε που Αυτός επισημαίνει: Ευθυγραμμίσου για να βρεις ξανά την ισορροπία που λυτρώνει από τις ενοχές και τις σκέψεις .

Πως;

Ξέρεις! Βρες στον χάρτη τη διαδρομή που γράφει «αταξία». Η διαδρομή είναι παρθένα,  δεν έχει σημάδια πορείας. Όταν την τελειώσεις, που δεν ξέρω πως και πότε, δικό σου θέμα,  θα  πρέπει με την ίδια ακρίβεια, να αντικαταστήσεις τον όρο αυτό με το απόφθεγμα της εμπειρίας που έζησες. Πρόσεξε όμως! Αυτό που θα γράψεις, θα το βλέπει όλος ο κόσμος που θέλει να κάνει τη διαδρομή και θα πρέπει αμέσως, με την πρώτη ματιά, να αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται.

Κατάλαβες;

Τα σημάδια πρέπει να είναι ξεκάθαρα γιατί είναι σύμβολα καθοδήγησης, ίδια με τις αρχές της ανατροφής που μας κάνουν παρέα σε όλη τη ζωή. Η εμπιστοσύνη είναι το γλυκό της ψυχής που ντοπάρει το μυαλό για το επόμενο μεγάλο βήμα που μέλει να γίνει κανονικός ρυθμός σε μια πορεία που δεν ξέρεις που βγάζει.

Η ψυχή επιβάλλεται να βελτιώσει τη φυσική της κατάσταση για να αντέξει τις μεταλλάξεις που τη περιμένουν στον δρόμο. Τα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή, φαίνεται να είναι προκαθορισμένα, όμως για κάποιους λόγους εμφανίζονται σταδιακά, σε εύπεπτες δόσεις, ας πούμε.

Η διαδρομή είναι δύσκολη, όμως συναντάς κι ομορφιές που προκαλούν τις αισθήσεις.

Συναντώ την ποιότητα της εμπιστοσύνης τη χαιρετώ και εκείνη σαν να μου λέει: καλά πας! Ενθουσιάζομαι, η παρόρμηση παίρνει το πάνω χέρι, η διολίσθηση στον γκρεμό αναπόφευκτη.

Ο πόνος πληγώνει, μετατρέπεται σε δάσκαλο. Αυτός δεν πρόκειται να φύγει αν δε μάθω αυτό που έχει να μου πει. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, μετά από κάθε πτώση, αργώ να συνέλθω.  Οι πληγές, στη δική μου περίπτωση, χρειάζονται χρόνο να κλείσουν!

Το σώμα κρατά σκορ, πάντα κερδίζει! Ο δάσκαλος λέει:

1. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη χωρίς όρια
2. Τα όρια είναι ο σεβασμός που οφείλεις στο περιβάλλον και στις δυνατότητες σου, γιατί…
3. … Το ένα εξαρτάται από το άλλο

Ο πόνος τελικά, μεταβολίζεται σε ενέργεια και μετατρέπει το μάθημα της εμπειρίας σε σημάδι πορείας, που φέρει το όνομα μέτρο. Αυτό επιτρέπει σε έναν περιπατητή για το συγκεκριμένο μονοπάτι να υποθέσει ότι:

• Μέτρο είναι ο καθημερινός ανελέητος αγώνας με το περιβάλλον, κυρίως μέσα μας.
• Η ψυχή όταν μαθαίνει να κρατά αντιστάσεις θεραπεύει το μυαλό και, το περιβάλλον μαζί.
• Το περιβάλλον καθορίζει τις στιγμές που μας έλαχε να ζούμε. Αυτό και εγώ, είμαστε ένα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News