Τα εγκαίνια των μεγάλων έργων πρέπει να γίνονται, και γίνονται, πάντα δημόσια. Συνήθως υπάρχουν επίσημοι προσκεκλημένοι και απλοί πολίτες που παρευρίσκονται βάσει του δημοσίου καλέσματος. Ανάλογα με τη φύση του έργου και το πρόγραμμα των εγκαινίων, συχνά ο χώρος των επισήμων προσκεκλημένων διαχωρίζεται (όπως και το ίδιο το πρόγραμμα από ενα σημείο και μετά) από αυτόν των απλών πολιτών, χωρίς κάτι τέτοιο να λειτουργεί αρνητικά για την πανηγυρική ατμόσφαιρα που η ίδια η λειτουργία του νέου έργου δημιουργεί.

Οι τελετές αυτές έχουν πάνδημο χαρακτήρα διότι η κοινωνία πανηγυρίζει την αύξηση του κοινωνικού της πλούτου. Πανηγυρίζει την ευόδωση των οικονομικών θυσιών της για την επίτευξη ενός μεγάλου στόχου. Πανηγυρίζει τη θεραπεία ελλείψεων, ανεπαρκειών και δυσκολιών από τις οποίες υπέφερε και το νέο έργο έρχεται να εξαλήψει.

Πλάι στην κοινωνία, και μπροστά της, πανηγυρίζουν όλοι οι συντελεστές του έργου. Περήφανοι γι’ αυτό που κατάφεραν. Χαρούμενοι, ακόμη κι αν το πέρας των εργασιών τους αφήνει χωρίς δουλειά την επαύριο. Μηχανικοί, εργοδηγοί, χειριστές μηχανημάτων, τεχνίτες, εργάτες, καμαρώνουν για τη δουλειά τους, μιλούν γι’ αυτή στους επισκέπτες, μνημονεύουν τη ΘΥΣΙΑ αυτών που έπεσαν στον βωμό της υλοποίησης του έργου. Μεταξύ των συντελεστών, στην πρωτοκαθεδρία, οι πολιτικοί. Αυτοί που το εμπνεύστηκαν, αυτοί που το «ενέταξαν», αυτοί που το ξεμπλόκαραν και το προχώρησαν. Όχι αδίκως, κατά τη γνώμη μου, ειδικά όταν υπάρχει η μεγαλοψυχία να παρευρίσκονται και να τιμώνται όλοι.

Το όφελος που πηγάζει από τις τελετές αυτές, δεν είναι η προβολή που εισπράτει αυτός που κόβει την κορδέλλα, αλλά το ότι η κοινωνία συνειδητοποιεί τα επιτεύγματά της ως αποτέλεσμα των προσπαθειών και των θυσιών της. Εκτός εάν… Εκτός εάν υπάρχει μόνον η κορδέλλα, αυτός με το ψαλιδάκι και ο φακός που θα τον διαφημίσει. Και κάποιοι, επιλεγμένοι, λίγοι, γύρω-γύρω για διακόσμηση. Οπότε, αντί για όφελος έχουμε ντροπή. ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ!

Σήμερα, στο πνεύμα όσων προανέφερα, ως απλός πολίτης ξεκίνησα να πάω στα Τέμπη, να βρεθώ όλος χαρά στα εγκαίνια αυτού του μεγάλου και ζωτικού για όλη τη χώρα έργου. Που εξ άλλου το πληρώνω, όπως και όλοι οι Λαρισαίοι, περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες, πολύ ακριβά εδώ και χρόνια. ΚΙ ΕΦΑΓΑ ΠΟΡΤΑ! Πολύ ευγενικά, μου είπαν οτι δεν μου επιτρέπεται να προσεγγίσω και να παραβρεθώ στον χώρο των εγκαινίων. Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να αντιληφθώ τον λόγο. Γιατί δεν μπορώ να δεχθώ ότι φοβούνται τον λαό σε τέτοιο βαθμό! Οπωσδήποτε πρόσβαλαν απόλυτα την έννοια του πολίτη.

Υ.Γ. Περισσότερο από μισό αιώνα πρίν, σε πολύ μικρή ηλικία, παραβρέθηκα στα (αντίστοιχης σπουδαιότητας) εγκαίνια της γέφυρας των Τεμπών.

Τα θυμάμαι ολοζώντανα: Μία λαοθάλασσα, περήφανη κι αισιόδοξη, με τα κυριακάτικα ρούχα, να κατακλύζει τη γέφυρα και τις γύρω περιοχές. Και στη μέση του κόσμου, ο Καραμανλής. Περήφανος για το έργο του! Μαζί με τους πολίτες, τιμώντας τους και τιμώμενος απ’ αυτούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News