Την Πέμπτη που μας πέρασε στο Γκάζι έγινα κοινωνός της αλήθειας ενός συγκροτήματος το οποίο με έχει συνεπάρει όσο κανένα άλλο τα τελευταία 30 χρόνια που ασχολούμαι ως ακροατής με αυτό που αποκαλούμε «ελληνόφωνο ροκ». Σε μια γιορτή αγάπης και αλληλεγγύης βρεθήκαμε πάνω από 5.000 άνθρωποι να παρακολουθήσουμε την κατάθεση ψυχής του Θάνου Ανεστόπουλου και της παρέας του και να συμμετάσχουμε όπως μπορούσε ο καθένας, έστω δίνοντας «το παρών», χορεύοντας, τραγουδώντας ή μεθώντας με ζωή και ποίηση.

Δυστυχώς δεν είμαι ποιητής για να μπορέσω να περιγράψω πόσο πολύ με έχουν επηρεάσει τα Διάφανα Κρίνα, πόσο με έχουν συντροφέψει σε δύσκολες στιγμές, πόσο με έχουν προβληματίσει με την αλήθειά τους, πόσο πολύ έχουν κάνει την φαντασία μου να τρέχει μακριά. Είναι πολύ φτωχό το λεξιλόγιό μου για να περιγράψω τον συναισθηματικό πλούτο που μου έχουν προσφέρει από το 1996 που αγόρασα τον πρώτο τους δίσκο σε ένα υπόγειο στο Μοναστηράκι μέχρι σήμερα. Χρειάστηκα λίγο μόνο χρόνο για να καταλάβω ότι αυτή η παρέα δεν φόραγε το μαύρο χρώμα του πένθους, αλλά το μαύρο της Πόλης, της Πόλης που μισεί τους κατοίκους της. Γρήγορα μου έγιναν απαραίτητοι σχεδόν σε καθημερινή βάση. Τα τραγούδια τους, οι τόσο συναισθηματικοί στίχοι, οι λυρικές τους μελωδίες, ο σκοτεινός τους ρομαντισμός, η ζεστή και μελανόμορφη φωνή του Θάνου ήταν πάντοτε εκεί στις δύσκολες ώρες ή και στις χαρούμενες στιγμές να με συντροφέψουν.

Όταν διαλύθηκαν το 2009 απλά αρνήθηκα να το πιστέψω. Δεν μπορεί, είπα, είναι ένας ακόμα εφιάλτης που τόσο απλόχερα μοιράζει αυτή η πόλη στους κατοίκους της. Μετά τις Τρύπες σταμάτησαν και τα Κρίνα και αυτό το ταλαίπωρο ελληνικό ροκ φτώχυνε για πάντα.

Όταν έμαθα τα νέα για την ασθένεια του Θάνου, στεναχωρήθηκα πολύ, σαν να επρόκειτο για κάποιον από την οικογένειά μου. Έτσι όταν έμαθα για την συναυλία τους τρελάθηκα από χαρά. Βρέθηκα μαζί με πολλούς άλλους στο Γκάζι όπου όλοι μαζί χορέψαμε, τραγουδήσαμε, μεθύσαμε με ζωή, ποίηση, τραγούδι, μα πάνω από όλα συγκινηθήκαμε, βουρκώσαμε και κλάψαμε, όχι από λύπη, μα από χαρά!

Θέλω να στείλω ένα μήνυμα αγάπης και ζωής σε αυτή την παρέα: να τους πω ότι θα τους περιμένουμε και πάλι και τους έξι στη σκηνή όταν ο Θάνος θα έχει καταφέρει να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Αυτοί θα ζωγραφίζουν ωραίες εικόνες με τις μελωδίες τους στην ψυχή μας και η φωνή του Θάνου θα μας αγκαλιάζει σαν πάντοτε και μεις θα μεθάμε με ποίηση, με έρωτα, με τραγούδι, με ζωή.

Γιατί όταν τα Κρίνα ανθίζουν, ευωδιάζει η ψυχή μας.

Βάλτε να πιούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News