Δεν είμαι μαζοχιστής. Δεν θέλω ακόμη περισσότερους φόρους, έκτακτες εισφορές και ανατιμήσεις αγαθών πρώτης ανάγκης. Δεν με αφήνει αδιάφορο το θέαμα δεκάδων αστέγων και άδειων καταστημάτων στον δρόμο. Δεν μου αρέσει να με αντιμετωπίζουν οι ξένοι ως χαραμοφάη απατεωνίσκο που κάνει ντόλτσε βίτα με τα λεφτά των άλλων.

Θέλω όμως να ζω σε ένα κράτος που λειτουργεί σωστά, όπως οι ευρωπαϊκές χώρες που γνώρισα καλά στις σπουδές και στη δουλειά μου.

Θέλω να μη βλέπω τα μνημεία της πόλης και τα σήματα της τροχαίας σκεπασμένα με γκράφιτι. Θέλω οι φόροι μου να πιάνουν τόπο και να μην χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για το παιδί, γρηγορόσημα στις δημόσιες υπηρεσίες, φακελάκια στα νοσοκομεία και ιώβειος υπομονή στα δικαστήρια. Θέλω να μην βλέπω ανθρώπους με πολυτελή ζωή να μην πληρώνουν φόρους και να κυκλοφορούν προκλητικά ατιμώρητοι. Θέλω το σχολείο και το πανεπιστήμιο του γιου μου να αναγνωρίζουν και να προάγουν την αριστεία, να προσφέρουν ουσιαστική γνώση και να μην είναι απλώς τυπογραφείο άχρηστων διπλωμάτων. Θέλω δημόσια διοίκηση φιλική προς τον πολίτη, που θα επιβραβεύει τον ευσυνείδητο και αποδοτικό υπάλληλο και θα τιμωρεί τον επίορκο και ανεπαρκή. Θέλω Ένοπλες Δυνάμεις με δομή, στελέχωση και εξοπλισμό που ανταποκρίνεται στην αποστολή τους και όχι σε μικροκομματικές σκοπιμότητες, τοπικές πιέσεις και τη δίψα διαφόρων για μίζες.

Θέλω η Ελλάδα να είναι όχι μόνο ένας ευλογημένος τόπος αλλά μία ευνομούμενη χώρα, ένα κράτος δικαίου και ίσων ευκαιριών.

Δυστυχώς, ελάχιστοι από τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης με έπεισαν ότι πραγματικά θέλουν τα ίδια πράγματα. Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για αλλαγή, επανίδρυση του κράτους, εθνική περηφάνεια κ.λπ., η πολιτική ηγεσία συστηματικά απέφυγε, ή ακόμη και υπονόμευσε συνειδητά, οποιανδήποτε κίνηση εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και της οικονομικής δραστηριότητας, δηλητηριάζοντας παράλληλα και τους τομείς της παιδείας, της άμυνας, του συνδικαλισμού και αναπτύσσοντας συμβιωτική σχέση με μεγάλα συμφέροντα.

Ακόμη και όταν οι μέχρι πρότινος ολιγοπώλες της κυβερνητικής εξουσίας σύρθηκαν άκοντες σε μεταρρυθμίσεις, οι όποιες διαρθρωτικές αλλαγές αφήνονταν για την τελευταία στιγμή και νομοθετούνταν μόνο υπό την απειλή της μη πληρωμής της επόμενης δόσης. Σαν το παιδί που δεν θέλει να φάει το μπρόκολο στο πιάτο του, οι ηγέτες μας συστηματικά άφηναν τελευταία τα δύσκολα, δηλαδή αυτά που θα απαιτούσαν αλλαγή νοοτροπιών και πρακτικών που κράτησαν δεκαετίες στον τόπο μας, ενώ ορμούσαν σε κάθε ευκαιρία να ξηλώσουν ό,τι αναγκάστηκαν να κάνουν προς την κατεύθυνση αυτή.

Και τώρα, στο κλείσιμο του δεύτερου μνημονίου, καλούμαστε να κάνουμε μαζεμένα όσα αφήσαμε τελευταία, μάταια ελπίζοντας ότι ίσως τελικά να τα αποφεύγαμε… Και όμως, οι περισσότερες από αυτές τις αλλαγές είναι απαραίτητες, για να μην πω αυτονόητες, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε.

Είμαι πια πεπεισμένος ότι το βαθιά άρρωστο ελληνικό κράτος δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε μία σύγχρονη και λειτουργική οντότητα χωρίς ασφυκτική έξωθεν πίεση.

Οι δυνάμεις της συντήρησης των παθογενειών (και περιλαμβάνω σε αυτές και την ψευδεπίγραφα «προοδευτική» Αριστερά) είναι ακόμη πολύ ισχυρές για να νικηθούν μόνο από τις εγχώριες εκσυγχρονιστικές δυνάμεις. Μάλιστα, τυχόν επιστροφή στη δραχμή θα τις ενίσχυε με αποτέλεσμα να γνωρίσει η Ελλάδα όσα πρόσφατα πέρασαν οι χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ: ζάμπλουτους και ανεξέλεγκτους ολιγάρχες, διαλυμένους κρατικούς θεσμούς, ανύπαρκτη κοινωνική αλληλεγγύη…

Γι’ αυτό, όσο ταπεινωτικό και να είναι, βλέπω το ξενόφερτο μνημόνιο ως κάτι πολύ επαχθές, συχνά άδικο, πιθανόν επιζήμιο από πλευράς οικονομίας αλλά, πάνω από όλα, ως έναν μηχανισμό που θα επιβάλει τη ριζική αλλαγή της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και διακυβέρνησης της χώρας.

Την οικονομική κρίση εν πολλοίς θα την ξεπεράσουμε σε λίγα χρόνια – μακροπρόθεσμα όμως, αυτό που προέχει είναι να αλλάξει το ελληνικό κράτος.

Γι’ αυτό θέλω το μνημόνιο, και ας μην είμαι μαζοχιστής.    

*Ο Κων/νος Μαρκουλάκης είναι Δικηγόρος Αθηνών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News