Τα επικρατέστερα ρήματα των τελευταίων ημερών στην πολιτική σκηνή: Διορίζομαι, μετατάσσομαι, διασυνδέομαι, αξιοποιώ τις γνωριμίες μου, δεν απολογούμαι, ζητώ συγγνώμη κατά το δοκούν, καταθέτω τροπολογίες στη βουλή σωρηδόν κι όλα αυτά μια ανάσα πριν το κλείσιμο της βουλής και την προκήρυξη εθνικών εκλογών.

Με ασθμαίνουσα ταχύτητα και δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα έγιναν οι «τακτοποιήσεις» των εκκρεμοτήτων κάτι σχετικό με αυτό που λέμε «τακτοποιήσεις αυθαιρέτων»! Χαρακτηριστικό και των δυο περιπτώσεων : η σπουδή να προλάβει κανείς να κλείσει την εκκρεμή υπόθεση έστω και στο παρά πέντε αδιαφορώντας αν προκαλέσει το κοινό αίσθημα. Είναι αλήθεια πως στο τέλος εποχής, βρίσκει κανένας ευκαιρίες στην αγορά και τρέχει να τις αξιοποιήσει. Στην πολιτική αγορά όμως οι ευκαιριακές δράσεις όταν δεν σηματοδοτούν την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος αλλά στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των ημετέρων και μόνο, είναι καταδικαστέες στην συνείδηση των δημοκρατικών πολιτών.

Αυτή η πολιτική παθογένεια που ταλανίζει τον τόπο εδώ και αιώνες, το λεγόμενο ρουσφέτι, αποτέλεσε καταστροφικό στοιχείο του δημοκρατικού ιστού και το πολιτικό αντίτιμο γι’ αυτό ήταν, ως γνωστόν, βαρύτατο. Το πιο πρόσφατο: ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας, η επέλαση της κρίσης που κατά μεγάλο μέρος είχε να κάνει με αυτόν, τα μνημόνια, η στασιμότητα και η παρ’ ολίγον πτώχευσή της. Και αυτές είναι μόνο οι οικονομικές συνέπειες.

Υπάρχουν παράλληλα και οι κοινωνικές και ηθικές συνέπειες που είναι πολλές και βαρύνουσες. Σπουδαιότερη όλων η κατάργηση της αξιοκρατίας δηλαδή της προβολής και της προώθησης των πλέον ικανών και άξιων για μια συγκεκριμένη θέση με βάση τα αποδεδειγμένα τους προσόντα και όχι τα επίπλαστα και νόθα. Αυτό επιφέρει αρχικά βλάβη στον κοινωνικό ιστό με την μη αξιοποίηση των κατάλληλων ατόμων στην κατάλληλη θέση. Επιφέρει έλλειψη αποτελεσματικότητας και παραγωγικότητας και στασιμότητα.Εκτός από αυτά, έχουμε την παγίωση της αναξιοκρατίας και επομένως το εύλογο παράπονο και τη διαμαρτυρία των αξίων και ικανών πολιτών για τον αθέμιτο ανταγωνισμό που τείνει να επιβληθεί.

Η Δημοκρατία όμως σχετίζεται άμεσα με την αξιοκρατία και την αριστοκρατία δηλαδή την επικράτηση των αρίστων και γι αυτό η Ελληνική Δημοκρατία είχε θεσπίσει πριν από κάποιες δεκαετίες ένα θεσμικό όργανο για όλους τους διορισμούς και τις τοποθετήσεις στον δημόσιο τομέα. Αυτό το θεσμικό όργανο είναι το υπεύθυνο να επιλέγει κατόπιν διαφανών διεργασιών τα πρόσωπα που θα στελεχώνουν θέσεις ευθύνης και με την παρουσία του και τη λειτουργικότητά του θα αποκαταστήσει την διασαλευθείσα ηθικοκοινωνική τάξη. ‘Ετσι θα αποτελέσει και ένα κίνητρο για να σταματήσει το περιλάλητο brain drain των νέων αφού θα εμπιστεύονται τους θεσμούς και την αποτελεσματικότητά τους και δεν θα ψάχνουν «μπάρμπα στην Κορώνη».

* Η Πόλα Βακιρλή Γιαννακοπούλου είναι Φιλόλογος και ποιήτρια

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News