Ένας οπαδός του ΠΑΟΚ δεν μπορεί ποτέ να περάσει περίοδο ηρεμίας. Συνέχεια υπάρχει κάτι να σε αναστατώνει είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα.

Αφορμή για να αναλύσω όλη αυτήν την κατάσταση αποτέλεσε το πρόσφατο ματς με τον Ατρόμητο, που έληξε 3-4 μέσα στην Τούμπα. Και μάλιστα ενώ μέχρι το 73’ της αναμέτρησης το σκορ ήταν 3-1. Είναι τρομερό αν το σκεφτεί κάποιος. Κι αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ είναι η ίδια ομάδα που κέρδισε τη Φιορεντίνα 2-3 μέσα στην Ιταλία, προκαλεί ακόμα περισσότερη τρέλα στο μυαλό.

Αυτή η τρέλα είναι, όμως, που χαρακτηρίζει τον Παοκτσή. Ο ΠΑΟΚ θα χάσει ματς με οποιοδήποτε τρόπο και σκορ και θα κερδίσει επίσης με τον ίδιο τρόπο. Από το άσπρο στο μαύρο. Δηλαδή από τη μία άκρη του εαυτού του ως την άλλη. Ο ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο δεν ζει με την ηρεμία των τίτλων, πάντα αγχώνεται όταν βρίσκεται ψηλά. Πάντα θα δυσκολεύεται να κάνει σερί νικών. Ο ίδιος ΠΑΟΚ, όμως, θα ανέβει αργά και σταθερά κάποια άλλη στιγμή. Είναι ένας σύλλογος που γεννήθηκε και πορεύεται με την υπερβολή μέσα του. Δεν είναι soft, θα σου προσφέρει κάθε είδους συγκίνηση. Δε συμβιβάζεται με τη μετριότητα.

Πολλές φορές βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τον ΠΑΟΚ. Ανυπόμονος, φιλόδοξος, όχι τέλεια οργανωμένος. Ο ΠΑΟΚ θα γκρινιάζει για τη διαιτησία και την επόμενη αγωνιστική θα πάρει ευνοϊκό σφύριγμα. Ο ΠΑΟΚ θα τα βάλει με την ατυχία του και συνάμα θα σταθεί τυχερός. Θα παίξει τέλεια και θα χάσει, θα παίξει μέτρια και θα κερδίσει. Μάλιστα, σε λίγες μέρες μπορεί να γίνει η ομάδα που θα έχει προκριθεί στην επόμενη φάση του Europa League χωρίς να νικήσει στην έδρα της ενώ ταυτόχρονα μπορεί να κερδίσει και να έχει 10 βαθμούς και να αποκλειστεί! Πιστεύω ότι οπαδοί λίγων ομάδων μπορούν να βιώσουν τέτοια συναισθήματα.

Ο οπαδός σήμερα στενοχωριέται. Την επόμενη φορά, αν κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό, θα αναστηθεί. Ο ΠΑΟΚ πάντα πάει για πρωτάθλημα και ποτέ δεν πάει. Στο μπάσκετ, υπήρχε ένδοξη ομάδα σε όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Κάνουν κι εκεί την προσπάθειά τους να ξαναβρούν τη χαμένη αίγλη της ομάδας. Αλλά ο φίλαθλος πάντα θα βρίσκει διέξοδο. Έχει 2 χρόνια που πανηγυρίζει πρωταθλήματα στο Βόλεϊ με κάτι Κουβανούς επαναστάτες! Παλιότερα ήταν το γυναικείο ποδόσφαιρο, το χάντμπολ, το ποδόσφαιρο ακαδημιών, οι ποδηλάτες μας. Εκεί πέρα εκτονώνεται ο φίλαθλος και χαίρεται! Ταυτόχρονα περιμένει να δει κάτι αντίστοιχο και στο αντρικό ποδόσφαιρο, το πιο λαοφιλές.

Τότε θα γεμίσει την Τούμπα ασφυκτικά και θα φωνάζει ρυθμικά. Μέχρι την επόμενη επιτυχία θα περιμένει, θα απογοητευτεί προσωρινά. Θα του φταίνε όλα και όλοι. Αλλά ποτέ δε θα φτάσει σε σημείο να τα παρατήσει. Και ποτέ δε θα αφήσει την ομάδα μόνη στις πολύ δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι που με κρατάει αισιόδοξο.

Μέχρι τότε, θα είμαι γεμάτος έντονες στιγμές για αυτήν την ομάδα. Γιατί ο ΠΑΟΚ είναι στιγμές φίλοι μου. Ο ΠΑΟΚ είναι το γκολ του Μουσλίμοβιτς στην Κωνσταντινούπολη το 2010, το γκολ του Βρύζα στο Λονδίνο το 1997, τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρόσφατα διπλά, οι νίκες επί των μεγάλων Ελλήνων αντιπάλων, τα κύπελλα, τα πρωταθλήματα, ο Κούδας, ο Σαράφης, ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Πρέλεβιτς. Ο ΠΑΟΚ είναι η αντίδραση του πατέρα μου και κάποιων συνομηλίκων του (50+) στο 2-3 επί της Φιορεντίνα. Μικρά παιδιά. Δεν περιγράφω άλλο.

*Ο Σάββας Ιορδανίδης είναι φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News