«Όσο μεταβάλλουν οι άνθρωποι φύση, τόσο συμβαίνει να αλλάζουν και οι σκέψεις τους» – Εμπεδοκλής

Νοέμβριος. Τα πρώτα στολίδια ετοιμάζονται να κατέβουν θριαμβευτικά από το πατάρι, μπερδεμένα με άλλα από περασμένες γιορτές κι αναμνήσεις. Ζεσταίνονται οι  καρδιές κι αρχίζουν να μαλακώνουν, να γλυκαίνουν από άχνη ζάχαρη, κανέλα και ελπίδες. Ίσως φέτος. Ίσως .

Μεγάλη και φέτος η καθιερωμένη πορεία προς την ένδοξη πρεσβεία των γενναίων ελευθερωτών. Ψηφιακά προσκλητήρια σταλμένα μαζικά στα έξυπνα κινητά αυτοκόλλητα σε τοίχους και σε σχισμένες περσινές αφίσες. Και τι πειράζει; Τα αιτήματα μας είναι πάντα επίκαιρα και προπάντων δίκαια.

Μέσα του Νοέμβρη δεκαεφτά κι όμως έχει έναν ήλιο επίτηδες θαρρείς ανοιξιάτικο πρόωρα αναστάσιμο όπως η αποτυχημένη μας επανάσταση.

Ασ’ τους λοιπόν αυτούς να τρέχουν. Ασ’ τους ν’ απαγγέλλουν στίχους ξεχασμένων ποιητών κι όσων δεν τόλμησαν να πεθάνουν νωρίς. Kι όσων δεν τόλμησαν να πεθάνουν νωρίς.

Εμείς πια μάθαμε. Κι ούτε που αρνούμαστε κι αδιαφορούμε κι ούτε βέβαια πως θέλουμε. Γιατί να ξέρεις και το «εμείς» περισσεύει. Ο καθένας λυπάται πια χωριστά για τον εαυτό του.

Ένα μόνον ελπίζουμε: νέοι να λησμονήσουμε πριν να λησμονηθούμε. Άλλωστε η εποχή των μεγάλων ιδεών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και στο χαώδες πολιτικό κενό που προέκυψε, αναφύονται ξανά θαλεροί και δηλητηριώδεις  οι πρώτοι βλαστοί της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, της αρνητικής αγνωσίας και αντίδρασης, μιας εποχής σκοτεινής κι αρχαίας όσο κι ο άνθρωπος. Τα πρώτα χέρια τεντώθηκαν και πάλι στον αέρα σε μια κίνηση συμβολικού χαιρετισμού και ταυτόχρονα καταδίκης κι απειλής της ανεκτικότητας, της δημοκρατίας, μα προπάντων της λογικής. Κι ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμια της ιστορίας σίγουροι για τα υποτιθέμενα  δίκαια των αγώνων τους οι αποθεωτές του μετρίου, διαπρύσιοι κήρυκες της στρεβλής πολυσυλλεκτικότητας, του βίαιου πολιτιστικού fusion, της συλλογικής μηδενικότητας.

Δεν ζούμε στην εποχή παρακμής. Ούτε και του άγονου, αδιέξοδου προβληματισμού. Το αντίθετο. Υπερπαράγουμε ιδέες και τάσεις. Γράφουμε κείμενα δήθεν σπουδαία. Λείπει όμως η μια και κρίσιμη ιδέα και ο αυθεντικός εκφραστής της. Η καθοριστική θεωρεία, η μία και μόνη  άποψη που θα χαρακτηρίσει την εποχή μας κι ο αντίλογός της. Στολίζουμε λοιπόν τα ξαφνιασμένα από το απρόσμενο φως καθιστικά, με στολίδια σκονισμένα και θλιβερά της φρίκης των μοναχικών και της απόγνωσης των αθώων. Μάθαμε πως στο πατημένο από πίστη και τρέλα χώμα γονατίζεις πιο εύκολα. Αρκούν μερικά βήματα προς τα πίσω.

Γκρεμίσαμε τον περασμένο δρόμο κάψαμε μητρώα ανέργων και λίστες πεσόντων μαζί και των προγόνων την αρχαία δόξα στάχτες στον άνεμο να μην μείνει τίποτα να μας βαραίνει εκεί που πάμε.

Αλλάξαμε τα ονόματα των δρόμων, τους νόμους, τα σύνορα τις παρατάξεις, τα γήπεδα, τις θρησκείες, τον σιδερένιο ήχο της ημισελήνου και τον ξύλινο αντίλαλο του σταυρού τον τριγμό των οδόντων και των ματιών το βλεφάρισμα θρήνους, παιάνες, εμβατήρια, ψαλμωδίες κι ορατόρια όλα τα σωπάσαμε για ν’ ακουστεί από μακριά ριζίτικο η καταιγίδα στις κορφές των ακατοίκητων θαυμαστικών καθώς επαναλαμβάνονται τρεις φορές μετά την προδοσία.

Κι ώρα κουρασμένοι ακουμπήσαμε στον ιερό βράχο κάτω από το ίδιο σύννεφο που κυματίζει αιώνες και μας είχαν δείξει οι μοίρες για μάνα, πατρίδα και χώρα των ηττημένων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News