Καλημέρα Αλέξη. Στη 01:00 τα ξημερώματα της 1ης Ιουλίου του 2015, επί πρωθυπουργίας σου, έπεσε μια ακόμα βόμβα πάνω στην Ελλάδα μας.

Στο λέω, Αλέξη, γιατί στον πόλεμο αυτό, της δικής μας γενιάς, οι βόμβες που πέφτουν, αν και έχουν τις ίδιες συνέπειες με τις παραδοσιακές, έχουν ένα κακό. Ξέρεις, δεν ακούγονται οι άτιμες. Επιπλέον, οι συνέπειές τους πλήττουν τον καθένα μας σε διαφορετικό χρόνο, κι έτσι δεν τις αντιλαμβανόμαστε όλοι τη στιγμή που πέφτουν.

Ξέρω, είσαι στριμωγμένος. Νιώθεις εγκλωβισμένος. Θες να ξεφύγεις, αλλά δεν μπορείς. Καταλαβαίνω. Όλοι καταλαβαίνουμε. Κι εμείς εγκλωβισμένοι είμαστε. Όλοι. Σε νιώθουμε. Όμως, ξέρεις Αλέξη, υπάρχει κάτι που διαφέρει στην περίπτωσή σου. Κάτι που μπορεί να σου λύσει τα χέρια, και να ενώσει τον λαό που δίχασες, πριν φάμε όλοι τις σάρκες μας.

Ξέρεις ποιο είναι αυτό το κάτι, Αλέξη; Θα στο πω ψιθυριστά: είναι η αλήθεια.

Δεν τολμώ να πω δυνατά αυτή τη λέξη. Φοβάμαι. Γνωρίζεις φαντάζομαι ότι εσχάτως έχουν τσαλακωθεί με άσχημο τρόπο κάποιες πολύ δυνατές λέξεις, όπως αξιοπρέπεια, περηφάνια, ελπίδα. Και ξέρεις Αλέξη, κάτι πρέπει να κάνεις γι’ αυτό. Γιατί οι λέξεις είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των γραμμάτων τους. Οι λέξεις είναι ιδέες. Κι έχουμε ανάγκη τις ιδέες για να στηριχτούμε αυτές τις στιγμές.

Δεν είναι ποτέ αργά να πεις την αλήθεια. Μας το χρωστάς, εδώ που φτάσαμε. Και ξέρεις είμαστε και περίεργοι εμείς οι Έλληνες, έχουμε φιλότιμο. Πιστεύουμε ότι όποιος χρωστάει πρέπει να πληρώνει. Και τον τελευταίο καιρό πάψαμε να πληρώνουμε Αλέξη.

Δεν ξέρω αν τα έμαθες. Διχαστήκαμε. Ναι, μετά το δημοψήφισμα που ανακοίνωσες, διχαστήκαμε σε αυτούς του ΝΑΙ και σε αυτούς του ΟΧΙ. Θαρρείς και έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Δεν είναι αστείο; Μαλώνουμε για το πώς θα μοιράσουμε τα λεφτά που δεν έχουμε. Χρωστάμε και σκοτωνόμαστε. Θα μας αγοράζουν για μια δεκάρα της δραχμής, κι όμως δεν το βλέπουμε. Πέφτουν κάτι μάχες (κι αυτές ίσως ακόμα να μην τις άκουσες στο Μαξίμου) στις οικογένειες, στις γειτονιές, στο διαδίκτυο. Δεν θες να ξέρεις.

Ξέρεις, όμως, γιατί διχαστήκαμε; Γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι. Καλόπιστοι και βασανισμένοι πέντε χρόνια τώρα, ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί (δεν είναι ώρα για ζύγια), και σε πιστέψαμε Αλέξη. Πονούσαμε και μας παρηγόρησες λέγοντάς μας ωραία ψέματα. Συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν ξέρω. Δεν είναι της ώρας.

Μέχρι να ανακοινώσεις το δημοψήφισμα, έλεγα: «όχι δεν μπορεί να το κάνει επίτηδες. Απλά, δεν τα καταφέρνει». Τώρα που βλέπω τον θίασο της κυβέρνησης, ακόμα και σήμερα, να υπερασπίζεται το ψέμα οχυρώνοντάς το πίσω από το ΟΧΙ μιας υποτιθέμενης αντίστασης, τρομάζω. Μιλάμε για προμελετημένο έγκλημα πια.

Έπαιξες ένα χαρτί και δεν σου βγήκε. Ήμασταν απελπισμένοι και πειστήκαμε ότι αν γίνουμε οι τζιχαντιστές της ευρωπαϊκής οικονομίας θα τους τρομοκρατήσουμε και θα υποχωρήσουν. Μας έπεισες να ζωστούμε βόμβες αυτοκτονίας και να απειλήσουμε τους εταίρους μας (εσύ τους λες δανειστές, είδες ζημιά που κάνουν οι λέξεις;) Δεν έπιασε Αλέξη.

Αλέξη, καταστρεφόμαστε. Κάνε κάτι έστω κι αυτή την ύστατη ώρα. Το ΝΑΙ είναι η μόνη διέξοδος. Το κόστος, οι δυσκολίες, οι συνέπειες θα είναι μεγάλες, αλλά θα αποτραπεί η ολική καταστροφή. Ξέρεις τι λέμε εμείς οι οικονομολόγοι σε τέτοιες στιγμές; «Stop loss» ή ελληνιστί «σταμάτα τη χασούρα εδώ».

Προς θεού, δεν μας νοιάζει ποιος φταίει. Ούτε αυτό είναι της ώρας. Γίνονται πρωτόγνωρα πράγματα στην Ελλάδα μας. Απότρεψε το διχασμό. Πάρε το ψέμα πίσω. Χρειαζόμαστε την αλήθεια. Μόνο πάνω στην αλήθεια μπορούμε να χτίσουμε όλοι μαζί το κοινό μας όραμα και να μεγαλουργήσουμε.

Μας τη χρωστάς αυτή την αλήθεια. 

Με εκτίμηση

Ναταλία Δαδίδου
Μια εκπρόσωπος της γενιάς σου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News