Ο σέντερ φορ Ζιρού (Olivier Giroud) της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γαλλίας δεν σκόραρε ούτε ένα γκολ στη διοργάνωση! Αυτό συνέβη γιατί η Γαλλία, όπως και πολλές άλλες ομάδες, έδωσαν προτεραιότητα στην αμυντική λειτουργία παίζοντας με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα στη φάση της άμυνας, ενώ στην επίθεση εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στις στημένες φάσεις γνωρίζοντας ότι διαθέτουν ποδοσφαιριστές με πλούσια σωματικά και αθλητικά προσόντα.

Αυτό βέβαια δεν είναι από μόνο του κακό, όμως καταλήγει να είναι όταν δεν μπορεί π.χ. να σκοράρει ο Μέσι καθώς δεν βρίσκει χώρους να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Αυτή η κατάσταση, τελικά, στρέφεται εναντίον του ίδιου του παιχνιδιού.

Το ποδόσφαιρο αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο στο μπάσκετ καθώς από άθλημα των ποδοσφαιριστών μετατρέπεται σιγά σιγά σε άθλημα των προπονητών, οι οποίοι με καλή τακτική (καλή άμυνα και δουλεμένα στημένα) μπορούν να πάρουν τα αποτελέσματα που θέλουν.

Αυτό όμως είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε; Να κρίνονται τα παιχνίδια σε λεπτομέρειες όπως τα αυτογκόλ ή οι στημένες φάσεις; Μα έτσι χάνεται η ομορφιά του παιχνιδιού που έγκειται στη φαντασία και στο απρόβλεπτο. Οι μόνες συγκινήσεις που πρόσφερε αυτό το Μουντιάλ ήταν κάποιες ανατροπές στο σκορ και η σχετική αγωνία που επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις.

Η μετατροπή των  ποδοσφαιριστών σε υπεραθλητές έφερε τελικά αρνητικό αποτέλεσμα όσον αφορά το θέαμα που βλέπουμε στα γήπεδα καθώς μειώθηκαν δραματικά οι κενοί χώροι. Η μόνη λύση πιθανόν είναι αυτή που επεξεργάζεται η FIFA: η μείωση του αριθμού των παικτών κάθε ομάδας από 11 σε 10. Αν και έτσι όπως πάει το πράγμα, ίσως να ήταν καλύτερα το παιχνίδι να παίζεται 9 εναντίον 9. Το πρόβλημα βέβαια για την ώρα αφορά μόνο την κορυφή· στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, δεν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα.

Ξέρω ότι θα βρεθούν πολλοί που θα πουν ότι η εξέλιξη αυτή είναι φυσιολογική και ότι τώρα οι ομάδες είναι πυραυλοκίνητες σε σχέση με αυτές που υπήρχαν πριν 30+ χρόνια. Οτι τώρα έχει μεγαλύτερη αξία η κάθε τρίπλα επειδή γίνεται σε ετοιμοπόλεμους και υποψιασμένους αμυντικούς. Οτι η δυσκολία της επίτευξης ενός εντυπωσιακού γκολ είναι πλέον πολύ μεγαλύτερη, οπότε και η απόλαυση που προκύπτει το ίδιο. Δεν διαφωνώ. Απλά τώρα πια αυτές οι φάσεις σπανίζουν…

Τελικά, το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι όλοι, φίλαθλοι, διοικήσεις, προπονητές και παίκτες  ενδιαφέρονται πρωτίστως για τη νίκη και εξιτάρονται από τους τίτλους. Και όμως, στη μνήμη των φιλάθλων έχουν μείνει κάποιες ομάδες που δεν κατέκτησαν τίτλους αλλά διακρίθηκαν για τον θεαματικό τρόπο παιχνιδιού τους, όπως π.χ. η Βραζιλία του 1982.

Τι ποδόσφαιρο θα βλέπουμε άραγε στο μέλλον; Θα βρουν οι ομάδες το κίνητρο να παίξουν δημιουργικό ποδόσφαιρο; Φαντάζει δύσκολο, αν όχι αδύνατον. Μέχρι να βρεθεί, κάποιοι τύποι σαν τους Ρονάλντο και Εμπαπέ θα συνεχίσουν να είναι οι πιο αποτελεσματικοί, συνεπώς και τα πρότυπα που θα ψάχνουν οι προπονητές των ακαδημιών. Ποιος ξέρει, μπορεί σε μερικά χρόνια να βλέπουμε μια εντεκάδα δεκαθλητών που ξέρουν μπάλα να κατατροπώνει τους αντιπάλους με την ασφυκτική πίεση στην άμυνα και με τα ξεπετάγματα στην επίθεση…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News