Υπάρχει από τα αρχαία κιόλας χρόνια μια ωραία παροιμία: δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Τι κι αν η καημένη η δρυς στέκει ψηλή και υπερήφανη, τι κι αν όλοι τη θαυμάζουν, αρκεί ένας άνεμος ή μια δυνατή τσεκουριά ενός τολμηρού (λάθρο)υλοτόμου για να πάρει την κάτω βόλτα. Κι όταν πέσει, οι μέχρι πρότινος θαυμαστές γίνονται οι πρώτοι που θα χρησιμοποιήσουν την ξυλεία της. Θα μου πεις τι άλλο να σου προσφέρει μια νεκρή φύση;

Το ‘χουμε δει το έργο σε πολλές επαναλήψεις: η δρυς μπορεί να είναι πολιτικός, καλλιτέχνης, επιχειρηματικός κολοσσός κλπ. Η περίπτωση του Μεγάλου Καναλιού είναι μια απλή επιβεβαίωση. Οι ευθύνες της κατάντιας του δεν είναι εύκολο να αποδοθούν, όμως αυτές αποτελούν απλώς την πτώση, για το τι έγινε μετά με το τηλεοπτικό του κουφάρι, την ευθύνη τη μοιραζόμαστε αναλογικά όλοι μας. Πού είναι εκείνες οι στρατιές των μαχόμενων πολιτών (και πολιτικών) που μαζεύτηκαν εν μια νυκτί έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ; Που είναι εκείνες οι μεγαλοστομίες περί της Δημοκρατίας, της ελευθερίας του τύπου ή περί του δίκιου των εργαζομένων που μένουν ξεκρέμαστοι επειδή και πάλι κάποιος άλλος (ή κάποιοι άλλοι) αποφάσισε γι αυτούς. Θα μου πείτε ότι τότε διακινδυνευόταν το αγαθό της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ενώ τώρα είναι μια –διαπλεκόμενη- ιδιωτική επιχείρηση της οποίας τα συμφέροντα αποφάσισαν να κλείσει. Κι εδώ ακριβώς είναι το λάθος! Αυτή η μεγαλειώδης παρανόηση ότι για να είναι κάτι δημόσιο πρέπει να είναι και κρατικό.

Κι όμως το MEGA ήταν πιο «δημόσιο» από την χαρακτηριζόμενη «δημόσια» τηλεόραση. Ήταν αυτό που προσέφερε στον ελληνικό λαό μια εικόνα τηλεόρασης που θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε και ίσως να μη ξαναδούμε ποτέ. Σειρές, τηλεπαιχνίδια, ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές, ταινίες και κάθε άλλης μορφής τηλεοπτικό πρόγραμμα συνόδευσαν όλους τους Έλληνες κάθε ηλικίας. Βρισκόταν σταθερά για χρόνια στο κουμπί 4 (ή 5) του τηλεκοντρόλ έτοιμο να μας κάνει να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να μορφωθούμε, να προβληματιστούμε ή έστω να χαλαρώσουμε. Εξελίχθηκε παράλληλα με τον απλό κόσμο, ακολούθησε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, μεταφέροντας την επίπλαστη (όπως αποδείχτηκε) αλλά και άξια λόγου ευμάρεια μέσα σε κάθε σπίτι. Κι ύστερα ακολούθησε την πτώση: από φθηνότερες χρηματικά παραγωγές, μέχρι «φθηνότερες» αισθητικά εκπομπές. Και μετά, το τέλος!

Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Μαζί με τη μεταπολιτευτική ψευδαίσθηση καταρρέει και ο μεγαλύτερος αναμεταδότης της. Κατά κάποιον τρόπο σώζει έτσι και την αξιοπρέπεια του, μιας και δε θα προλάβει να ισοπεδωθεί εν λειτουργία με αποτέλεσμα να κρατήσουμε από αυτό την εικόνα που είχαμε, ειδικά όλοι όσοι μεγαλώσαμε με αυτό.

Τίποτε από τα παραπάνω δε δικαιολογεί την αντίδραση του κόσμου. Ξεκινώντας από κάτι θετικά μισόλογα (αν υπάρχουν κι αυτά) θα καταλήξει ότι το συγκεκριμένο κανάλι ήταν όργανο της διαπλοκής, συνέτεινε στην αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας και ότι επειδή ήταν και εμπορικό δε σημαίνει ότι άξιζε να βρίσκεται. Και αφού δε πλήρωσε κιόλας για να πάρει νόμιμη και μόνιμη άδεια τόσα χρόνια ας κλείσει να ξεμπερδεύουμε με ένα ακόμα «παλιό»! Στο σημείο αυτό να πω πως συμφωνώ κι εγώ πλήρως με αυτές τις αυταπόδεικτες θέσεις. Όμως άλλο η κριτική και άλλο η ισοπέδωση.

Στο κάτω κάτω της γραφής δεν υπήρχε ιδιωτικό κανάλι που να μην εξυπηρετούσε τα οικονομικά συμφέροντα αλλά και το δημόσιο προφίλ των ιδιοκτητών του, μερικές φορές μάλιστα με προκλητικά προφανή τρόπο. Ακόμα και για την ΕΡΤ όλοι συμφωνούμε ότι παγίως εξυπηρετούσε την εκάστοτε κυβέρνηση, με κατά περιόδους εξάρσεις ή υφέσεις (με εξαίρεση την τελευταία κυβερνητική περίοδο που ο όρος «εξυπηρέτηση» είναι πολύ ήπιος σε σχέση με αυτό που γίνεται). Απ’ την άλλη, όσον αφορά την αποχαύνωση, κατά την περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης το μέτρο χάθηκε γενικά και ειδικά. Η πολιτιστική παρακμή συνόδευσε την κοινωνικοοικονομική ακμή σημαδεύοντας ανεξίτηλα τη μουσική, το θέατρο, το κινηματογράφο, τη μόδα και την τηλεόραση και μάλιστα με την πλειοψηφία να τα αποδέχεται. Πάντα και παντού υπάρχουν και εξαιρέσεις και μάλιστα πολλές, το MEGA μάλιστα να έχει στην ιστορία του πολλές από αυτές. Όσο δε τα περί αυθαιρεσίας ας τα ισχυριστεί άλλο τηλεοπτικό κοινό, γιατί το ελληνικό κοινό τα γνωρίζει τα θέματα αυτά από αρκετά κοντά…

Δεν έχω κανένα άλλο προσωπικό συμφέρον αυτή τη στιγμή για να  υπερασπιστώ το «μεγάλο κανάλι» και νομίζω πως, πλην των εργαζομένων του, κανένας άλλος δεν έχει να κερδίσει κάτι από αυτό, γι’ αυτό και κλείνει. Θα ήθελα όμως –ει δυνατόν- όποιος διαβάσει αυτές τι γραμμές να αναλογιστεί πόσα έχουμε περάσει και πόσα έχουμε μάθει μπροστά από την οθόνη συντονισμένοι σε αυτό.

Δανειζόμενος την ιδέα από τα σποτάκια που έπαιζαν κατ’ επανάληψη αυτές τις μέρες: Βρισκόμαστε ΣΤΟ ΠΑΡΑ 5 απ’ το φινάλε του καναλιού κι αντί να ζήσουμε ως ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ που δε γνωρίστηκαν ποτέ, ας ζήσουμε ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ με τις αναμνήσεις μας. Αναμνήσεις που ανήκουν τόσο σε όσους δούλεψαν για να τις φτιάξουν όσο και σε όλους μας που τις απολαύσαμε. Καλό ταξίδι!

---

* Ο Οδυσσέας Λομβαρδέας είναι τριτοετής φοιτητής Ιατρικής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News