Την ώρα του τελικού τού Ευρωμπάσκετ πήγα σινεμά. Τερατώδης επιλογή για όποιον με ξέρει καλά. Και δεν χρειάστηκε και καμμία σκέψη. Έχει γεμίσει το μυαλό μου με τελικούς. Η ζωή μου με τελικούς. Χιλιάδες παιχνίδια χωρίς αύριο. Ξαφνικά αρχίζει να αντιδρά ο οργανισμός μου. Σαν το ποτό, που χωρίς κανέναν λόγο, γύρω στα τριάντα μου, αρνήθηκε να κατέβει τον λαιμό μου. Ζήτημα είναι να έχω πιει δύο ουίσκυ και πέντε βότκες από τότε. Ίσως έχω πάθει overdose αδρεναλίνης από one off αγώνες. Σινεμά λοιπόν, για αισθηματική αμερικανιά! Σαν άλλος. Βέβαια, ήταν και μπάσκετ, δεν ήταν ποδόσφαιρο, αλλά και πάλι σαν να μην ήμουν ακριβώς εγώ που έβγαζα εισιτήριο την ώρα του τζάμπολ.

Ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω, με χίλιους δύο τελικούς στο μυαλό…
 
Όλοι μιλάνε για την κρίσιμη εβδομάδα της Ελλάδας. Άλλος ένας τελικός. Δεν ψήνομαι ούτε γι’ αυτό το παιχνίδι. Ξέπνοος από τις φωνές στην κερκίδα αρχίζει να μην με νοιάζει καθόλου το σκορ. Δεν με νοιάζει αυτή η νίκη, δεν με τρομάζει αυτή η ήττα. Δεν με δένει τίποτα με τους συγκεκριμένους παίκτες που έχουν αναλάβει να φορέσουν εργολαβικά το εθνόσημο και μου ζητάνε υποστήριξη. Μέσα στις δεκάδες προστυχιές τους όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίες μας έφτασαν εδώ, προσέθεσαν και την υπέρτατη. Να μου φορτώσουν ενοχή για την καταστροφή.

“Όποιος δεν μας στηρίξει τώρα, είναι υπόλογος σε αυτό που θα συμβεί”. Καλά, είσαι τουλάχιστον αλήτης, αλλά δεν νομίζω πως είσαι σε θέση να αισθανθείς την προσβολή μου. Η Ελλάδα που έχεις στο νου σου να “σώσεις” είναι μία ξένη χώρα, λυπάμαι γι αυτήν αλλά δεν θυσιάζομαι. Οι Έλληνες που οραματίζεσαι να γλιτώσεις είναι οι όμοιοι σου και είναι ελάχιστοι. Λυπάμαι και γι αυτούς –άνθρωποι είναι- αλλά όχι και με αναφιλητά.
   
Τον δικό μου τελικό θα τον δώσω εκεί που θα επιλέξω εγώ. Οι παίκτες θα είναι από τις Ακαδημίες, μεγαλωμένοι αλλιώς, θα σέβονται την ιστορία αλλά και τους ανθρώπους αυτού του τόπου. Τον πολιτισμό τους, την τέχνη τους, τον εαυτό τους. Δεν θα μπορούμε φυσικά να είμαστε μία μικρή νησίδα παραδείσου στην σύγχρονη δομή της παγκόσμιας Οικονομίας, όμως η έλλειψη ψεύτικου πλούτου δεν θα λογίζεται ως ήττα.

Και μην μου πεις πως εκφράζω παιδιάστικους ρομαντισμούς γιατί εσύ είσαι εκείνος που λες και ξαναλές “κινδυνεύουμε να χάσουμε ό,τι χτίσαμε τα τελευταία εξήντα χρόνια”. Αυτά που καυχιέσαι ως κατακτήσεις έγιναν παιχνιδάκια στα χέρια Οίκων Αξιολόγησης. Τόσο βαθιά θεμέλια είχαν. Τόσο ρεαλιστικότερη από την δική μου αποδείχτηκε η δική σου πρόταση…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News