Η δημόσια μετάνοια των ισχυρών.

Ένας κάνει ψυχανάλυση και παραδέχεται βαρύ χαρακτηρισμό για λάθη του παρελθόντος. Άλλος αυτοκριτική και επιστρέφει στο αυτονόητο, τη δύναμη των πολιτών. Κι άλλος μιλά για τον κακό δρόμο και την ανάγκη επαναφοράς σ’ αυτόν της αρετής, του αρχαιοελληνικού καλού καγαθού που περικλείει την ανδρεία, την σωφροσύνη, τη δικαιοσύνη.

Άνδρες που έχουν (ή είχαν) στη δούλεψή τους ανθρώπους πολλούς, που έθεσαν  τα όρια της κοινωνικής ζωής των τελευταίων 20 χρόνων, που έφτιαξαν συνθήματα, έδωσαν τίτλους και διαμόρφωσαν γνώμη και στιλ.

Τώρα θέλουν να προλάβουν να βγουν απ’ τον στόχο. Όταν σκάσει το καζάνι, οι ατμοί θα θολώσουν τον νου και οι ευθύνες άκριτα θα αναζητηθούν. Όσο είναι ακόμη νωρίς, το κοινό, ο λαός χρήζεται δυνατός. Αυτός που σήκωσε αυτός θα κατεβάσει.

Η σκηνή σε ακραία κινηματογραφική λήψη θυμίζει μια στάση πριν το τέρμα. Κάθεσαι στα στοιχισμένα καρεκλάκια με χαρτί αναμονής. Τα βελάκια στην αποβάθρα δύο, αριστερά ο παράδεισος, δεξιά η κόλαση. Ένα βήμα πριν, στέκεσαι και παίζεις το τελευταίο σου χαρτί.

Ό, τι και να χεις κάνει, την τελευταία σου στιγμή, θες δρόμο γαλήνης και αποδοχής.

Αυτή η πλευρά της Ελλάδας σε κρίση θυμίζει το ιντερνετικό ανέκδοτο όπου ένας κακοποιός εισβάλλει σε ένα σπίτι, φιμώνει τη μάνα για να ληστέψει, το μωρό κλαίει στα χέρια της. Αυτός το πυροβολεί και σηκώνεται και φεύγει. Η μητέρα, μην αντέχοντας τη θέα του νεκρού μωρού, πηδάει απ’ το μπαλκόνι και αυτοκτονεί. Ο δολοφόνος πάει στην πρώτη εκκλησία, εξομολογείται και ζητά συγχώρεση για τα αμαρτήματά του και κοινωνεί.

Πού καταλήγουν τα τρία πρόσωπα της ιστορίας μετά τον θάνατό τους, σύμφωνα με την χριστιανική κοσμοαντίληψη;

Το μωρό: στην κόλαση (αβάπτιστο).
Η μητέρα: στην κόλαση (αυτόχειρ).
Ο δολοφόνος: στον παράδεισο (μετανόησε).

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News