Εκτός από έκθεση-φάντασμα, τι άλλο είναι πια η ΔΕΘ; Υποτίθεται ένα State of the Union, μία εκτίμηση για το που βρισκόμαστε φέτος, πως φτάσαμε εδώ, και που θέλουμε να πάμε μέχρι του χρόνου. Ο πρωθυπουργός εκτιμά, αποτιμά και εξαγγέλλει. Και στη συνέντευξη της Κυριακής, οι πολίτες δια του Τύπου έχουν τη σπάνια ευκαιρία να ελέγξουν την αλήθεια και το ψέμμα, το βάρος και τη φαιδρότητα των εκτιμήσεων του πρωθυπουργού της χώρας. Σε απευθείας σύνδεση. Για ώρες. Δεν είναι λίγο. Άσκηση Δημοκρατίας, στη θεωρία τουλάχιστον.

Στην πράξη όμως;  Αν εγώ ως πολίτης άλλαξα τις δουλειές μου, άφησα την οικογένεια μου και στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση μου 1 το μεσημέρι για να ενημερωθώ, να μάθω με ποιο σκεπτικό λαμβάνονται αποφάσεις κρίσιμες για μένα, τα παιδιά μου και τον τόπο, ο κύριος Παπανδρέου με κορόιδεψε. Η «ώρα ΠΑΣΟΚ» δεν είναι πια αστείο. Είχε ραντεβού μαζί μας ο εκλεγμένος ηγέτης μας στη μία και εμφανίστηκε τρεις ώρες και βάλε καθυστερημένος. Αυτό το μικρό, αυτό το απλό και φαινομενικά ασήμαντο δείχνει όχι μόνο την ανοργανωσιά και την αδυναμία διοίκησης (ούτε μία ετήσια συνέντευξη τύπου δεν μπορούν να οργανώσουν σωστά;) αλλά και έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη. Στοιχειώδες, doctor Mosialos.

Ως προς τη συνέντευξη αυτή καθεαυτή, και μυρωδιά να μην είχες πάρει για το χάλι της μεταπολιτευτικής Ελλάδας μας, θα τη μύρισες τη φορμόλη. Μία επαφή με τον λαό πεθαμένη, στημένη, πλαδαρή και κλειστοφοβική. Γιατί πεθαμένη; Γιατί ενώ στη Ρωσία, στην αντίστοιχη συνέντευξη-επαφή με το λαό ο αυταρχικός Πούτιν δεχόταν 2 εκατομύρια ερωτήσεις, στην Ελλάδα οι πολίτες δεν επιτρέπεται να υποβάλουν ούτε μία. Μία βρε αδερφέ μόνο, μία ερώτηση-έκπληξη! Σόκιν, σκληρή, θυμόσοφη ή χαζή , δεν έχει τόση σημασία. Αρκεί να ήταν εκτός σεναρίου, ζωντανή κι αυθεντική.

Γιατί κλειστοφοβική; Γιατί στην Ελλάδα το προνόμιο των ερωτήσεων το διατηρούν δύο ντουζίνες άνθρωποι, η κλειστή κάστα των πολιτικών συντακτών. Τα social media αποκλείονται. Τα ενημερωτικά σάιτ στην πράξη επίσης αποκλείονται (ως καινούργιοι στο χορό να υποθέσω, άρα άγνωστοι, άρα επικίνδυνοι;) κι ας έχουν πολλαπλάσιους αναγνώστες από τις περισσότερες εφημερίδες. Μήπως το 2012 να ανοίξει και το δικό τους το κλειστό επάγγελμα λίγο;

Γιατί ήταν και πλαδαρή η συνέντευξη αυτή; Γιατί οι πολιτικοί συντάκτες μπορεί να θέλουν να προβληθούν, αλλά μπορεί καμιά φορά να μην ξέρουν και τι να ρωτήσουν. Πόσες αόριστες ερωτήσεις πια να κάνεις για το αν θα γίνουν εκλογές κι αν θα παρθούν νέα μέτρα; Τα οικονομικά θέματα που μας καίνε τα ξέρουν καλύτερα οι οικονομικοί συντάκτες. Δεν θα ήταν πιο λογικό εκείνοι να πάνε, από κάποια τουλάχιστον ΜΜΕ; Να προετοιμαστούν, να ψάξουν και να προσπαθήσουν να στριμώξουν τον πρωθυπουργό; Στημένη δεν ξέρω σε ποιο βαθμό ήταν, αν ήταν καθόλου η συνέντευξη, αν και η πιάτσα και επί Ρουσόπουλου και τώρα βοά για τα ραβασάκια με ερωτήσεις που λαμβάνουν κάποιοι συνάδελφοι. Ωστόσο, μόνο και μόνο η σειρά των ερωτήσεων κάτι λέει.  Το έχουμε δει κι άλλες φορές το έργο: πρώτα γίνονται μαλακές, εύκολες, softball ερωτήσεις από φιλικά ΜΜΕ για να δώσει γραμμή ο «πρόεδρος» (αλλά ταυτόχρονα και να βαρεθεί ο κόσμος και να κλείσει τους δέκτες) και μετά βλέπουμε. Πρόκειται για μια πρακτική που ίσως είναι συνήθης στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, και ίσως απαντάται και διεθνώς. Ωστόσο, δεν τιμά κανέναν και απαξιώνει και τη διαδικασία.    

Για το πως πάμε τι καινούργιο μάθαμε χθες; Σχεδόν τίποτα. Για το που πάμε πόσα μας είπαν; Λίγα. Παραμένουμε στο σκοτάδι. Μπράβο στον πρωθυπουργό, τον υπεύθυνο για τα ΜΜΕ κύριο Μόσιαλο και όλους όσους συμμετείχαν, δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Ήταν μία αναγκαία επαφή με το λαό  και μία κρίσιμη άσκηση Δημοκρατίας. Μία συνέντευξη πρότυπο. Προς αποφυγήν…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News