Γνωριστήκαμε παλιά στη Ρώμη. Πάνω στη βέσπα του, είχε γίνει μόλις 40 και είχε βαλθεί να τα γιορτάσει στις γειτονιές της.

Η αυγουστιάτικη άδεια πόλη και η μουσική της είχαν γεμίσει  το αγαπημένο του ημερολόγιο και αυτός το απολάμβανε. Σελίδα – σελίδα.

Ο Νάνι Μορέτι είναι σήμερα 57 χρόνων και η πορεία της σκέψης και του έργου του είναι αυτή που ακολούθησε ο μέσος ευρωπαίος αυτοχαρακτιριζόμενος αριστερός. Αυτός δηλαδή που φοίτησε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά στα εφηβικά του χρόνια, που έριχνε τις γκόμενες με τις συλλογές γραμματοσήμων και άρχισε να ασχολείται με την τέχνη με τρόπο ψυχαναλυτικό και λόγο επαναστατικό. Αργότερα, αφού βαρέθηκε να αμφισβητεί ό,τι τον εξουσίαζε, γονείς, πίστη, λεφτά, πολιτική, αποφάσισε να το αναλύσει, να μπει μέσα του, να το αγκαλιάσει  και μετά να το γρατζουνίσει. 

Αυτοδίδακτος, απέκτησε μια super 8 και ξεκίνησε τις αυτοβιογραφικές εξομολογήσεις. Οι γυναίκες τον έβρισκαν κουλ, οι άντρες ταυτίζονταν και όταν διαφωνούσαν τον έψαχναν, οι κριτικοί  έβλεπαν να μεγαλώνει το αναρχικό παιδί των χαμηλών μπάτζετ που έβγαζε εκατομμύρια.

Στο ρόλο του σκηνοθετούσε το βάρος της κριτικής. Η αστικοποίηση, η τηλεόραση, η χλιδή των 90’ς, το ξεχείλωμα των ηθών, ο Μπερλουσκόνι, οι ψηφοφόροι, η εξαπάτηση. Και τώρα ο Πάπας. Ο άρχοντας των ψεύτικων δαχτυλιδιών.

Ο Νάνι Μορέτι λατρεύει και μισεί τη χώρα του φωναχτά. Δηλωμένος άθεος μπαίνει με κοστούμι και γυαλισμένα παπούτσια στο Βατικανό για να πιάσει από το χέρι τον νεοεκλεγέντα πάπα του και να τον βγάλει στο μπαλκόνι να χαιρετίσει τους εκατοντάδες πιστούς που ξεροσταλιάζουν περιμένοντας το χρώμα του καπνού.

Ο πάπας του δεν είναι ο πάπας της Ρώμης. Είναι ένα όνειρο. Είναι το δημιούργημα της φαντασίας κάθε τρυφερού αγοριού που έχει ανάγκη από έναν ήρωα, από έναν ρόλο κοινωνικά υπαρκτό. Η μεγάλη άρνηση που είναι σύμφωνη με το ανθρώπινο και το ηθικό ο δημιουργός της ξέρει από την αρχή που έγραφε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ζωντανή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News