Το παραμύθι των Χριστουγέννων θα μπορούσε να’ναι το παραμύθι της Μαρίας. Εκείνης της κοπελίτσας από την Ιερουσαλήμ που την αρραβώνιασαν με έναν ηλικιωμένο μαραγκό. Ο Ιωσήφ –θες επειδή ήταν πολύ κύριος, θες ανήμπορος- ούτε που την ακούμπησε καθ’όλη τη διάρκεια της μνηστείας. Μα η Μαρία έπεσε στον έρωτα ενός μπαγάσα νεαρούλη και του πρόσφερε μυστικά την παρθενιά της. Όταν κατάλαβε πως είχε μείνει έγκυος, αντί να αυτοκτονήσει ή να τρέξει σε μάγισσες για να της ρίξουν το μωρό, εφάρμοσε τη βασική ανθρώπινη αρχή που λέει ότι όσο εξωφρενικότερο το ψέμμα, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να γίνει πιστευτό: άρχισε ξάφνου να μιλάει στον Ιωσήφ για οράματα και θάματα, για αγγέλους και για κρίνους. Αυτοσχεδίαζε με τέτοιο πάθος κι ευγλωττία, ώστε γρήγορα έπεισε όχι μονάχα τον γέρο μαραγκό αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Στο τέλος το’χαψε και η ίδια. Λησμόνησε έτσι την αλήθεια κι έγινε Παναγία.

Μπορεί όμως να συνέβησαν και αλλιώς τα πράγματα. Πιθανόν ο Ιωσήφ να παρίστανε απλώς ότι είχε πιστέψει την ιστορία της Μαρίας και να την επαναλάμβανε σε συγγενείς και φίλους κι ας ήξερε ότι οι πιο πολλοί θα γελούσαν πίσω από την πλάτη του και θα τον αποκαλούσαν κερατά και ξεμωραμένο. Και να μην ήταν η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη αλλά η κοινωνική κατακραυγή η οποία ανάγκασε το ζευγάρι με το νεογέννητο να αναχωρήσει για την Αίγυπτο… Σε αυτήν την περίπτωση, ο μαραγκός ήξερε ότι το μέγιστο θαύμα είναι η έλευση ενός μωρού. Όλα τα υπόλοιπα –η ταυτότητα του πατέρα, η διαγωγή της μάνας, το αν θα παρίστανται στον τοκετό τα συμπεθέρια ή τα ζώα της φάτνης- αποτελούν απλές λεπτομέρειες… Κι όταν ισχυριζόταν η Μαρία πως ο γιός της είναι γιός του Θεού, ο Ιωσήφ συμφωνούσε κι επαύξανε, αφού το ίδιο ισχύει για όλα τα παιδιά στον κόσμο, γιούς και θυγατέρες. Ακόμα κι αν ο Θεός δεν υπάρχει…-

Δείτε τον Χ. Χωμενίδη να διηγείται την ιστορία

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News