Το να αποδειχθεί πως η αμερικανική πρεσβεία παρακολουθούσε τα κινητά τηλέφωνα δεκάδων Ελλήνων την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 δεν θα με εκπλήσσει. Η κατασκοπεία είναι ένα βρώμικο παιχνίδι που παίζουν όλες οι όμορφες χώρες. Η Ρωσία το έκανε μέχρι πέρσι στους αμερικανούς με την αισθησιακή Άννα Τσάπμαν, η Ελλάδα το έκανε πρόσφατα στην Τουρκία με μουστακαλήδες μουσουλμάνους της Κω, και οι Κινέζοι το κάνουν συνέχεια με φοιτητές κι επιστήμονες που κλέβουν βιομηχανικά μυστικά σε όλο τον κόσμο. Είναι δυνατόν οι Ηνωμένες Πολιτείες να κρατούν τα χέρια τους καθαρά; “It’s a dirty job, but someone has to do it” μου είχε πει κυνικά πριν μερικά χρόνια ένας βετεράνος πράκτορας της CIA.

Το ότι δεν μας εκπλήσσει ποιοι μπορεί να κρυφάκουγαν τις συνομιλίες του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, υπουργών, δημοσιογράφων και ακτιβιστών δεν σημαίνει πως έπρεπε να μείνουμε και αδιάφοροι. Με λίγα λόγια, το σκάνδαλο για την Ελλάδα δεν ήταν τόσο οι ίδιες οι υποκλοπές, όσο η προστασία των δραστών.

Η πιθανή συγκάλυψη της ταυτότητας των δραστών επί κυβερνήσεως Καραμανλή θα σημαίνει δύο πράγματα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Πρώτον, θα καταρρεύσει ο μύθος του μεγάλου εθνικού ηγέτη Καραμανλή, του λαϊκού δεξιού που δεν έσκυβε ποτέ το κεφάλι μπροστά στην υπερδύναμη. Το εθνικό συμφέρον μπορεί για κάποιους στο Μαξίμου να επέβαλε το 2006 να μην εξαγριώσουμε την Αμερική και να «ξεχάσουμε» το θέμα. Ωστόσο, αν όντως έγινε έτσι, ο Καραμανλής μπροστά στον θείο Σαμ φάνηκε δουλοπρεπής και μικρός. Αντιθέτως, ο φερόμενος ως αμερικανοκίνητος, προδότης και πράκτορας της CIA Παπανδρέου, μάλλον μεγαλύτερο θάρρος δείχνει, αφού με πρωτοβουλία του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου ανασύρθηκε η υπόθεση από το αρχείο και ερευνάται ξανά. Τα φαινόμενα ίσως εδώ απατούν.

Δεύτερον, και πολύ σημαντικότερο: όσοι θέλησαν να αποκρύψουν την ταυτότητα των δραστών δεν έπαιξαν μόνο με τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, αλλά και με τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Γνωρίζουμε άραγε τι πραγματικά συνέβη στο στέλεχος της Vodafone Κώστα Τσαλικίδη στις 9 Μαρτίου 2005; Το Φλεβάρη του 2006, η Vodafone με επίσημη ανακοίνωση της είχε βιαστεί να δηλώσει πως «ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ του θανάτου και της ύπαρξης λογισμικού διενέργειας υποκλοπών τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών και κάθε προσπάθεια συσχέτισής τους είναι, τουλάχιστον, άστοχη.» Η έρευνα του εισαγγελέα Διώτη όμως, τον Ιούνιο του 2006 κατέληξε σε αντίθετο συμπέρασμα, πως «η αυτοκτονία του Κωνσταντίνου Τσαλικίδη συνδέεται αιτιωδώς με την ήδη αποκαλυφθείσα υπόθεση της παραβίασης του απορρήτου των τηλεφωνημάτων στην εταιρία Vodafone.» Γιατί δεν συσχετίστηκαν ποτέ επαρκώς οι δύο υποθέσεις; Αν δεν ήταν τελικά αυτοκτονία, ποιος σκότωσε τον Κώστα Τσαλικίδη; Φοβόμαστε να το πούμε αν ήταν η CIA; Και εξίσου κρίσιμα, αν ο άτυχος άνδρας δεν κρεμάστηκε αλλά τον κρέμασαν, ποιοι Έλληνες αξιωματούχοι συγκάλυψαν τη δολοφονία ενός Έλληνα πολίτη; Ελπίζω η νέα δικαστική έρευνα να ψάξει για τις απαντήσεις και σε αυτά τα ερωτήματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News