Δύο, λοιπόν, ήταν τα βασικά προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου: το άσυλο και οι πανεπιστημιακές παρατάξεις.Το μεν άσυλο το τελείωσαν. Όχι για ακαδημαϊκούς λόγους αλλά για καθαρά πολιτικούς. Για τους τεχνοκράτες που κυβερνούν καθώς και τους «προοδευτικούς» της ΝΔ και του ΛΑΟΣ (ναι, εκείνους που στηρίζουν το ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΗΝΩΝ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ), το άβατο του πανεπιστημίου είναι κατάλοιπο μίας άλλης εποχής.  Ένας θεσμός που το Κράτος δεν μπορεί να ελέγξει και, όπως φάνηκε και τον Δεκέμβρη του ’08 και με τους 300 απεργούς πείνας, μπορεί να δημιουργήσει πανικό στους κάθε λογής κυβερνώντες.

Με το νέο νόμο της κ. Διαμαντοπούλου επιχειρούν να σβήσουν από το χάρτη και τις φοιτητικές παρατάξεις. Χρόνια τώρα, κυβερνήσεις, νεοφιλελεύθεροι, κεντρώοι, «διανοούμενοι» και ψευτοπροοδευτικοί θεωρούσαν απαράδεκτη την ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια  αφού, για εκείνους, η ύπαρξη τους και μόνο «υποβαθμίζει» το ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα επιχειρήματα τους όχι και τόσο ευφάνταστα. Από το κλασσικό, «τα μαθήματα περνάνε μόνο όσοι είναι μέλη παρατάξεων» μέχρι και την αγανάκτηση του μέσου φοιτητή για τις αφίσες και τα τραπεζάκια (συμμερίζομαι πλήρως την αγανάκτηση τους για οικολογικούς και όχι αισθητικούς λόγους), οι παρατάξεις ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ ευθύνονται για την απαράδεκτη κατάσταση στα πανεπιστήμια.

Πέραν του ότι δεν ευθύνονται οι παρατάξεις για το συνολικό χάλι των πανεπιστημίων, για άλλη μία φορά, ο νεοέλληνας αποδεικνύει πόσο πολύ του αρέσουν οι συμψηφισμοί. Όλες οι παρατάξεις φταίνε, συνεπώς, οι παρατάξεις γενικώς πρέπει να καταργηθούν.  Δεν είναι, όμως, όλες οι παρατάξεις που ευθύνονται για τον εκφυλισμό του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Οι δύο πρώτες σε ψήφους παρατάξεις των πανεπιστημίων εδώ και τρεις δεκαετίες, είναι οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Γι’ τις δύο αυτές παρατάξεις, ο ορισμός του φοιτητικού συνδικαλισμού είναι διαμετρικά αντίθετος με εκείνον των παρατάξεων της Αριστεράς. Για τον μέσο ΔΑΠίτη, συνδικαλισμός είναι να πλευρίσει όσους περισσότερους συμφοιτητές του μπορεί, να πιει αμέτρητους φραπέδες στο τραπεζάκι της ΔΑΠ, να τους πάρει μαζί του στην «εκδρομή» της ΔΑΠ στον Βέρτη και τον Δεκέμβρη στην Αράχωβα, να μοιράσει σημειώσεις στις εξεστατικές και καθώς πλησιάζουν οι φοιτητικές εκλογές να τους ξαναπρήξει στους καφέδες και τα ξενύχτια ώστε όταν έρθει η ώρα να τον –προσέξτε- παρακαλέσει να ψηφίσει ΔΑΠ. Ακριβώς, το ίδιο ισχύει και για τον μέσο ΠΑΣΠίτη, ο οποίος επιπροσθέτως για να διαφοροποιηθεί από τον θανάσιμο εχθρό του θα πετάξει και μερικά τσιτάτα για το κράτος της Δεξιάς και για το αριστερό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Από την άλλη, οι παρατάξεις της Αριστεράς, ΠΚΣ-ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ, βλέπουν τον φοιτητικό συνδικαλισμό εντελώς διαφορετικά. Λόγω του αυστηρού ιδεολογικού πρίσματος, ο συνδικαλισμός γι’ αυτούς σημαίνει:

• διάχυση των ιδεών κάθε παράταξης για φλέγοντα κοινωνικά και εκπαιδευτικά ζητήματα.
• ενεργή συμμετοχή των μελών των παρατάξεων και προσέγγιση των υπολοίπων φοιτητών στις Γενικές Συνελεύσεις και στα Όργανα Συνδιοίκησης.
• δυναμική παρουσία στις κινητοποιήσεις που αφορούν εκπαιδευτικά ή κοινωνικά ζητήματα μέσω του διαχρονικού συγκρουσιακού μετώπου με τις εκάστοτε κυβερνητικές δυνάμεις που έχει δημιουργήσει αφενός το ΠΑΜΕ(ΠΚΣ) και αφετέρου οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς(ΑΡΕΝ-ΕΑΑΚ).
• συζητήσεις με καλεσμένους ομιλήτες που αφορά την πολιτική επικαιρότητα.

Οι συγκεκριμένες παρατάξεις διατηρούν ακέραια διαχρονικά τα χαρακτηριστικά του τρόπου που συνδικαλίζονται. Και αυτά τα χαρακτηριστικά-και αυτό είναι σημαντικό- λαμβάνουν πολιτικό πρόσημο. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί τους, να θεωρεί ακραίες τις κινήσεις τους αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ο τρόπος που συνδικαλίζεται η Αριστερά λαμβάνει πολιτικά χαρακτηριστικά.

Το βασικό πρόβλημα των πανεπιστημίων είναι η υποχρηματοδότηση τους και η ανορθολογική αξιοποίηση των υπαρχόντων πόρων και όχι η συμμετοχή φοιτητών στα Όργανα. Το επιχείρημα ότι οι φοιτητικές παρατάξεις ευθύνονται για τη κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι τουλάχιστον σαθρό. Σίγουρα, και οι παρατάξεις της Αριστεράς έχουν μερίδιο ευθύνης για τον ξεπεσμό του συνδικαλισμού. Αλλά ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα  νοσεί γενικότερα και σε πολλά επίπεδα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι έχει καμία κυβέρνηση το δικαίωμα να καταργεί (de facto) τον συνδικαλισμό, όπως κάνει με το νέο νομοσχέδιο στους φοιτητές.

Η λογική του «πονάει χέρι, κόβει χέρι» είναι εξ’ ορισμού αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική. Και ως τέτοια εκλαμβάνω, προσωπικά, τη κίνηση της κυβέρνησης Παπανδρέου να αποκλείσει τους φοιτητές από τα όργανα συνδιοίκησης. Είναι μία πολιτική επιλογή της κυβέρνησης για να περιορίσει τις αντιδράσεις ενός από τα πιο δυναμικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας,  εκείνο της φοιτητικής νεολαίας. Χωρίς τους «αριστεριστές», τους συριζαίους, το ΚΚΕ , τους απλούς φοιτητές που κατέκλυσαν τις πόλεις της χώρας το 2006 και το 2008 και χωρίς θεσμοθετημένο ακαδημαϊκό (και χωροταξικό) άσυλο, η κυβέρνηση φιλοδοξεί να τελειώνει με το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News