Photo: Μαρία Μαράκη

Η κατήφεια είναι το θέμα προς συζήτηση των φετινών γιορτών. Πως είναι έτσι ο κόσμος, πώς είμαστε έτσι κι εμείς, πως μας κατάντησαν, λέμε με τους φίλους και κουνάμε το κεφάλι μας, στραβοκαταπίνοντας τις μπουκιές μας σε πούσι εσχατολογίας. Ρωτάμε και τους ιδιοκτήτες καταστημάτων, χάλια πάμε απαντάνε, αν και τα ίδια λέγανε πάντα. Τώρα το εννοούν πραγματικά, αλλά είναι σαν το αγόρι με το λύκο που όταν φώναζε στ’ αλήθεια, κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά.

Οι Αθηναίοι μπροστά στα μαγαζιά μοιάζουν με τα παιδιά των φαναριών. Θλίψη στο βλέμμα και κρυφή ελπίδα για το θαύμα της παροχής. Παρά την ένδεια και την ομόφωνη παραδοχή πως δεν πρέπει να θυσιαστεί ούτε ένα ευρώ χωρίς λόγο, μια αταβιστική ανάγκη για χριστουγεννιάτικες αγορές τους σπρώχνει στην κοιλάδα των εμπορικών αγαθών. Σαν παλιό αντανακλαστικό η βόλτα στα μαγαζιά μοιάζει πλέον με πένθιμο έθιμο χωρίς αντίκρισμα. Και την τελευταία στιγμή, για το γαμώτο της εξόδου, μιας και βγήκαμε μωρέ, δεν πάμε στην καφετέρια να πνίξουμε τον πόνο μας σε ένα μακρόσυρτο καπουτσίνο; Κόσμος και λαός πάει κι έρχεται, με μια σακούλα το πολύ στα χέρια.

Το μοναδικό αντίδοτο για να μην ακυρωθεί τελείως η χαρά είναι ο φιλικός συνασπισμός. Μακριά από την κατανάλωση, αν μας χαλάει ακόμη και η ιδέα της. Μετά την έκπτωση της θρησκευτικής τους σημασίας, οι γιορτές φτιάχτηκαν για παρέα και κουβέντες και μοίρασμα- και μια γλυκιά εγκατάλειψη στον κύκλο που κλείνει. Ας ανακαλέσουμε τις μνήμες που αξίζουν και να απολαύσουμε αυτά που μαζέψαμε από τις παχιές αγελάδες (ρούχα που δεν φορέσαμε, μουσικές που δεν ακούσαμε, ταινίες που δεν προλάβαμε να δούμε). Με φίλους, με οικογένεια, στη θάλασσα, ή στα σπίτια. Τα ψώνια δε μεθάνε. Απλώς ξεδιψάνε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News