Υπάρχει μια καρέκλα που κοιτάζει τη θάλασσα. Πλιαντ.

Βλέπει πάντα τον ορίζοντα. Μισό μπλέ και μισό γαλάζιο. Εκεί στην γραμμή του ορίζοντα που ενώνονται, πότε πότε τσουλάει ήσυχα ένα άσπρο πλοίο της γραμμής.

Τα βότσαλα είναι άσπρα και γκρι στα πόδια μου. Λεία και καυτά. Το νερό δεν τα φτάνει να ξεδιψάσουν. Σκάει μια πιθαμή πιο κάτω. Τα τυραννάει.

Ο ήλιος διαλύει τα πάντα σε μια αχλύ και παραμορφώνει όλες τις αναμνήσεις. Καλές και κακές. Εκεί ζεις ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Στο Πουθενά. Εκεί μια καυτή καλοκαιριάτικη μέρα θα τελειώσουν όλα. Ήσυχα.

Εκεί είναι ο τόπος μου. Προς τα εκεί πάω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News