Μέσα σε ελάχιστα χρόνια μαζεύτηκαν τόσα παιδιά γύρω μου! Τόσα κορίτσια. Μία κόρη, τρεις βαφτιστήρες, ανιψιές, και κόρες καλών μου φίλων. Θείος και γι' αυτές. Ή μάλλον φίλος. Όπως και για την κόρη μου, προτιμώ το μεγάλος αδελφός παρά το πατέρας. Τόσα παιδιά σε τόσο λίγο ούτε ο Χριστός δεν μάζεψε γύρω του… Στα μαζέματά μας -σε εκείνα που αισθανόμουν τόσο ξένος πριν τρία τέσσερα χρόνια- νιώθω σαν ένας μεγάλος που μπήκε στο παραμύθι των παιδιών. Είναι πια ο κόσμος μου. Ο μόνος που κατάφερε να με τραβήξει από τα βιβλία, τις μουσικές, τις δουλειές, τα ραδιόφωνα, τα γραψίματα. Ένας κήπος από φουστανάκια, από άγια πρόσωπα που κάθε φορά είναι αλλιώς, με άλλες λέξεις, καινούριες, άλλες εκφράσεις, πιο σίγουρα περπατήματα πιο γερές αγκαλιές. Πού και πού τρυπώνει η αγωνία της κρίσης και από τα πρόσωπα των γονιών περνάει μια μαύρη κορδέλα που γράφει “πώς θα μεγαλώσουν πια; σε τι κόσμο;”. Στον δικό μας κι εμείς στον δικό τους. Μαζί. Το θεωρείς λίγο ή το βρίσκεις αυτονόητο; Στις γιορτές τους, στα σχολεία τους, στα παιχνίδια μας, στις κουβέντες, στο χέρι χέρι, στο έλα να σου μάθω κάτι που δεν ξέρεις και μάθε μου κι εσύ τα δικά σου. Όχι, δεν σας χαρίζω την ζωή μου -αν και θα την έδινα σε πρώτη ζήτηση…- δεν θα θυσιαστεί ο ένας για τον άλλο -ας μην ξεπατικώνουμε γενναίες φράσεις φιλολογικής κατανάλωσης- αλλά θα συνεχίσουμε μαζί. Με τα όλα του. Με όλα τα γλυκάδια και τα φαρμάκια. Θα μεγαλώνουν γύρω μου τόσα παιδιά. Θα μεγαλώνω δίπλα σε τόσα παιδιά. Δεν την είχα αυτήν την ευλογία μέσα στα ζητούμενα όταν έκανα ευχές για την ζωή μου. Δεν μπορείς να την υπολογίσεις αν δεν την ζήσεις. Ο καθένας φτάνει από τον δικό του δρόμο στην κορυφή των στερεότυπων που είναι η φράση “μόνο η αγάπη”. Έφτασα. Δοκίμασα πολλούς, παραμυθιάστηκα πως το είχα καταφέρει, αλλά τζίφος επί της ουσίας. Μόνο τώρα νιώθω τόσο κοντά.

Κι αν τελειώσουν τα παιχνίδια, μια καρδιά κόκκινη σαν μήλο και μυρωδάτη σαν πορτοκάλι- μόνο και μόνο γιατί λατρεύω τα πορτοκάλια- θα γίνει στα χέρια τους το επόμενο γέλιο, στα μάτια τους το επόμενο φως, να περάσουν την ώρα τους, να την χαλάσουν.
Κοίτα να την έχεις κατακόκκινη και να βγαίνει εύκολα…

Υ.Γ. Τέλος Οκτώβρη με αρχές Νοέμβρη θα διοργανώσουμε μια μεγάλη συναυλία για το “Χαμόγελο του παιδιού”. Έχουν προβλήματα. Δεν είναι φιλανθρωπία, είναι απλά εκείνο το μαζί που σου είπα. Να μεγαλώνουμε με παιδιά γύρω μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News