Κίνημα. Η λέξη που στα ελληνικά έχει βαφτίσει κόμμα. Πριν από αυτό ήταν το ρεύμα που έσπρωχνε προς τον νεωτερισμό. Η τέχνη, η μουσική, η φιλοσοφία, η ιδεολογία στηρίχθηκε σε κινήματα. Άνθρωποι  διαφορετικοί βρήκαν ένα κοινό στόχο και τον στήριξαν. Τον  ονόμασαν ρεύματα, σχολές, τάσεις. Ήταν απελευθερωτικά. Όχι όλα στο αποτέλεσμα, στην ουσία που έδιναν να εργάζεσαι γι’ αυτά. Η εργασία σε αντίθεση με τη δουλειά, εμπεριέχει το πνεύμα και τη στόχευση. Όταν τυλίχθηκαν από κόμματα και προσχεδιασμένες πολιτικές ατόνησαν, διασπάστηκαν και εκμαυλίστηκαν. Το κίνημα – απέδειξε η ιστορία – είναι η πολιτική της ζωής,  όχι της βουλής. Είναι η δυναμική που ξυπνά τον σαστισμένο. Δεν έχει απ’ την αρχή μορφή, πλάθεται και συμπληρώνεται.

Το κίνημα ενώ είναι σύμφυτο με την έννοια της δημοκρατίας , εκφράζεται από την απογοήτευσή της. Από τη δυσπιστία και την αμφισβήτηση της ευνομίας.  

Η κρίση των ημερών στερεύει τη διέξοδο και παραλύει την εργασία. Θέλει μηχανικές κινήσεις σε θλιμμένο σώμα. Το δικό μας Κίνημα του Συντάγματος – υπάρχει άραγε συμβολισμός; – οι Αγανακτισμένοι ζητούν διάλογο, όχι για προβληματισμό –  δεν υπάρχει άλλωστε χρόνος  –  για λύσεις. Για να γίνει μία διαπραγμάτευση πρέπει να υπάρχουν δυο τουλάχιστον μέλη, μια σειρά επιχειρημάτων και χρόνος για ανάπτυξη της κάθε θέσης.

Εμείς που παραδοσιακά εκχωρούσαμε τη φωνή μας, την έμπνευση και το πάθος μας σε παρατάξεις κομματικές ή «ανεξάρτητες», τώρα που βρεθήκαμε μόνοι μας, όρθιοι και ελεύθεροι, με ποιον να συνδιαλεχθούμε; Ο απέναντι είναι αόρατος.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News