Την παράσταση στις πρώτες ημέρες έκλεψε μια προβοκατόρικη ερώτηση με δυο σκέλη ενός δημοσιογράφου στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, κατά τη συνέντευξη τύπου της κριτικής επιτροπής. Τα Are you talking to me και Do you fuck my wife έκαναν τον αμερικανό ηθοποιό να κοκκινίσει και τους υπόλοιπους δημοσιογράφους να απορήσουν- όσους τέλος πάντων δεν κατάλαβαν πως πρόκειται για ατάκες που προέρχονταν από τον Ταξιτζή και το Οργισμένο Είδωλο αντίστοιχα. Το λεκτικό τρικ αντιπαρήλθε με ευχέρεια ο πεπειραμένος συντονιστής Ανρί Μπεάρ (που είναι παρών και τα 20 χρόνια που έρχομαι στις Κάννες, φορώντας πάντα μαύρα ρούχα και στιβάνια) και το περιστατικό καταγράφτηκε ως το δεύτερο πιο γελοίο σε παρόμοια ομήγυρη, μετά από την πρόταση γάμου που είχε δεχτεί ο Τζορτζ Κλούνι από μασκαρεμένη νύφη/ρεπόρτερ μπροστά σε κάμερες στη Βενετία. Ευτυχώς που υπήρχε κι αυτός γιατί ο Ντε Νίρο δεν φημίζεται για την ευγλωττία του. Άλλο το ταλέντο σε γραμμένο κείμενο, κι άλλη η επικοινωνιακή αμεσότητα.

Εκτός από το άνοιγμα του τμήματος Un Certain Regard, με το Restless του Γκας Βαν Σαντ, μια χαριτωμένη, ευαίσθητη μαύρη κομεντί που διαχειρίζεται το νεανικό ζόφο με αισιοδοξία και μαλακούς φωτισμούς (από τον ελληνικής καταγωγής οπερατέρ Χάρη Σαββίδη), οι γυναίκες συνέχισαν τη μίνι επέλαση τους, μετά την αποστειρωμένη, στοχαστική και μηδενιστική Ωραία Κοιμωμένη της Τζούλια Λι.

Χθες είδαμε το πολυσυζητημένο We Need to Talk About Kevin, διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Λάιονελ Σραίβερ, ένα ψυχολογικό θρίλερ για την ενοχή μιας μάνας που γνωρίζει πως δεν αγάπησε όσο έπρεπε τον δολοφόνο γιο της. Η σκηνοθέτις Λιν Ράμσεϊ επικεντρώνει στις συνέπειες μιας βίαιης πράξης κι όχι στο αιματοκύλισμα. Υπάρχουν κενά στην πλοκή και αρκετές «αμφισβητήσιμες» φάσεις (η πνευματική και ψυχική απουσία ου πατέρα, η υπεραπλούστευση του τερατώδους παιδιού, το ομόφωνο μίσος της κοινότητας προς τη μάνα που στο κάτω-κάτω δεν φταίει για το μακελειό), αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο κεντρικός χαρακτήρας της Έβα είναι ένας από τους πλέον συναρπαστικούς της χρονιάς και η Τίλντα Σουίντον είναι καταπληκτική. Με άφησε άφωνο με την γκάμα των συναισθημάτων που κατάφερε να αποδώσει, λακωνικά και λεπτά. Είναι η μοναδική, εντελώς σύγχρονη ηθοποιός (να είναι καλά ο Ντέρεκ Τζάρμαν που την εκπαίδευσε στα αφαιρετικά) που δίνει ζεστασιά σε ψυχρούς ρόλους, ακόμη και σε φιλμικές κατασκευές, όπως το Είμαι ο Έρωτας.

Το Polisse της Μαϊβάν είναι μια αμερικάνικη ταινία φτιαγμένη από Γαλλίδα. Περιγράφει αρκετά ρεαλιστικά μια ομάδα δίωξης κακοποίησης ανηλίκων, και ποντάρει στη δύναμη του θέματος και στις λεπτομέρειες. Έχει ενδιαφέρον στη σύνθεση ενός πολυπρόσωπου δράματος αλλά όχι και οικονομία στην ανάπτυξη. Η Μαϊβάν ξέρει να σκηνοθετεί, και επειδή νοιάζεται για τους ανθρώπους με τους οποίους καταπιάνεται, δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σύντομα.

Οι πρώτες επιλογές που παίχθηκαν στις Κάννες, πέρα από το θεματικό τους «αγκίστρι», δεν φάνηκαν τόσο ισχυροί λόγοι για τον αποκλεισμό του Γιώργου Λάνθιμου από το διαγωνιστικό πρόγραμμα. Χωρίς να έχουμε δει τις Άλπεις, υποψιαζόμαστε πως επειδή δεν δόθηκε θέση στο επίσημο πρόγραμμα, ο σκηνοθέτης δεν θέλησε να ενταχτεί κάπου αλλού, γι΄αυτό το πιο πιθανό είναι να υποβάλλει την ταινία για το επόμενο μεγάλο φεστιβάλ, δηλαδή εκείνο της Βενετίας. Να θυμίσω πως το Vera Drake και Brokeback Mountain έφαγαν επίσης πόρτα από της Κάννες και τιμήθηκαν με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, μερικούς μήνες αργότερα. Γούστα είναι αυτά, αλλά και παιχνίδια στρατηγικής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News