Το καλοκαίρι στον Αργοσαρωνικό έγινε συνωστισμός. Γιοτ, τζετ σκι, φουσκωτά και στον ουρανό ελικόπτερα να ελέγχουν τον χώρο. Ο γάμος του πρίγκιπα με την όμορφη θνητή ήταν το γεγονός που γέμισε λάμψη την τηλεόραση και υπερηφάνεια τις Σπέτσες. Οι νέιβι τουαλέτες έσπασαν λίγο τη μιζέρια και έφεραν κόσμο, χρήμα και διαφήμιση δηλαδή, σε ελληνικά χέρια.

Αντιστοίχως οι γαλαζοαίματοι Βρετανοί πουλούν με τον καλύτερο τρόπο τους πρωταγωνιστές και τα σκηνικά της παράστασης. Δυο νέα παιδιά, άμαξα, άλογα, υψηλοί καλεσμένοι.

Αν το πετρέλαιο για τη Λιβύη είναι σήμερα το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν, έτσι και η βασιλική οικογένεια για την Αγγλία. Στην πρώτη περίπτωση, επιστρατεύονται του κόσμου οι εθνοπατέρες να μοιράσουν τα κέρδη, στη δεύτερη χαζεύουν, αν δεν παραβρεθούν.

Το ζήτημα τίθεται για όλους εμάς τους εκ του μακρόθεν παρατηρητές που το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε μέρα με τη μέρα την πρώτη, δεύτερη, τρίτη πράξη του έργου και αναλόγως να συγκινούμαστε, να χειροκροτούμε ή να αδιαφορούμε.

Η παράσταση στο αρχαίο δράμα προϋποθέτει την κορύφωση, την κάθαρση του επιλόγου. Σε κανένα από τα δύο έργα που μας θέλουν θεατές το σενάριο δεν είναι προδιαγεγραμμένο, το κοινό μπορεί μόνο να εκφράζεται στιγμιαία, χωρίς να περιμένει να λυτρωθεί. Όπως δηλαδή και στα ριάλιτι που με ευκολία χλευάζουμε, όμως εκεί είναι εύκολη η κριτική. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News