220
|

Έκσταση θανάτου

Λίνα Παπαδάκη Λίνα Παπαδάκη 22 Απριλίου 2011, 06:34

Έκσταση θανάτου

Λίνα Παπαδάκη Λίνα Παπαδάκη 22 Απριλίου 2011, 06:34

Πότε ή πώς. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να επιλέξω, στο θάνατο τι θα ‘χε σημασία.

Η Μεγάλη Βδομάδα ξεκίνησε με σύννεφα. Μαύρα.

Η Ναταλία Ρασούλη λύγιζε υψώνοντας τον καρπό της για να φθάσει την απουσία.

Ο Νίκος Παπάζογλου γέμιζε τον Λυκαβηττό, ξέχειλος για τελευταία φορά, και πάνω στην έκσταση, τα κεριά, αναμμένοι αναπτήρες, αστέρια Αυγούστου που πέφτουν αστραπιαία.

Ο Κωστής Παπαγιώργης που «συνέδεσε το γράψιμό του με μια σειρά κουσούρια, ατυχίες και θυμωμένες πληγές» γράφει στο βιβλίο του Ζώντες και τεθνεώτες, ότι ο θάνατος έχει δύο πρόσωπα. «Το ένα είναι άφαντο, δεν το είδε ποτέ κανείς. Μολονότι μας γνέφει αινιγματικά δια βίου, παρότι γράφει φράσεις στον ουρανό ή μέσα στην κούπα που μας ξεδιψά, όταν έρχεται η μοιραία στιγμή, μας κλείνει ακαριαία τα μάτια. Για τον δικό του θάνατο ο θνητός δεν έχει όραση, έχει όμως όραση και γνώση για τον θάνατο των άλλων. Αυτό το δεύτερο πρόσωπο του θανάτου είναι και το μόνο που μας εμφανίζεται».

Ο θάνατος που βασιλεύει και θρησκευτικά τιμάται ως μια περίοδος με αρχή – μέση – τέλος, κορύφωση την αναγέννηση και την άδεια τρύπα της ταφής, είναι εκ προοιμίου ο νικητής. Στη ζωή. Για το άλλο του πρόσωπο μας μπερδεύει. Το άρωμα της φουσκωμένης νεραντζιάς, θύμηση άνοιξης και επιταφίου μαζί.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News