Στην κορύφωση της Μεγαλοβδομάδας για εσάς που δεν τα καταφέρνετε καλά με τη νηστεία των αισθήσεων και των φαντασιώσεων, έχουμε το κατάλληλο soundtrack. Δέκα πτυχές της ηλεκτρονικής μουσικής που σας απενoχοποιούν όσο εσείς αυτές τις ημέρες της κατάνυξης επιμένετε να σκανδαλίζεστε και να ονειρεύεστε τον πρώην, τον νυν, τον επόμενο, τον μεθεπόμενο ή όποιον εσείς γουστάρετε. Σέξι τραγούδια και σέξι λίστες δεν υπάρχουν. Σιγά μην εγκλωβίζεται τη μουσική σε τέτοια καλούπια Το τι ο καθένας θεωρεί αισθησιακό ή ερεθιστικό είναι θέμα προσωπικού γούστου. Συνεπώς η όποια αμαρτία της παρακάτω λίστας κρύβεται αποκλειστικά στους συνειρμούς που μπορούν να ξεσηκωθούν και τα ένστικτα που μπορεί να υποδαυλιστούν από ένα δυνατό beat, ένα στίχο, ένα λυγμό στα φωνητικά, μια σκοτεινή μελωδία.

Ώρες μόνο μετράει στα δισκοπωλεία ο νέος δίσκος του Σεραφείμ Τσοτσώνη, «Beautiful people». Από τον σπουδαιότερο δημιουργό της «intellectual» πλευράς της ηλεκτρονικής σκηνής, το Τhe hunter  έρχεται με ορμή νέου εραστή.

Έλα όμως που και ο παλιός είναι αλλιώς. Έτσι εξηγείται πως το Blue του Αμερικανού William LaTour, το κατεξοχήν soundtrack του «Βασικού Ενστίκτου», ανήκει στην κατηγορία του διαχρονικού, είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. 

Η επόμενη θανατηφόρα oldschool-ιά έρχεται από την Billy Ray Martin και τη χρονιά του 1994. Το Loving Arms στο άκουσμα του οποίου εκείνη την περίοδο, έπεφταν κορμιά, μεταφορικά και κυριολεκτικά στα κλαμπ, ήταν μόνο η αρχή της καριέρας της  Γερμανίδας τραγουδίστριας και παραγωγού.

Μόλις δυο χρόνια μετά, στη δημιουργικότερη περίοδο της καριέρας τους ο Sasha και John Digweed κυκλοφορούν την πρώτη συλλογή «Northern Exposure». Μέχρι σήμερα και οι τρεις συλλογές φυλάσσονται ως Ευαγγέλιο στις δισκοθήκες των φίλων της ηλεκτρόνικα. Όσο για το λυρικό Out Of Body Experience, δεν έχει σταματήσει το ταξίδι…

Μια δίνη που σε καταπίνει είναι το Deep Progress των Γάλλων Freddy Levesque και Benoit Raffenne. Μνημειώδες είναι το σχόλιο τύπου σε μουσικό φόρουμ ο οποίος προτρέπει τους υπόλοιπους να κάνουν σεξ ακούγοντάς το!

Ο άρχοντας της λίστας αυτής ανήκει στους Massive Attack. Η απόκοσμη χροιά του Del Naja, κάθε νότα, κάθε λέξη του Inertia Creeps είναι φτιαγμένη για αμαρτία. «Recollect me darling raise me to your lips, two undernourished egos four rotating hips…".

Όταν οι Chemical Brothers μπερδεύουν τον ήχο τους με ένα παλιό μεγάλο μαροκινό σουξέ το αποτέλεσμα μας κάνει το Galvanize που από το πρώτο λεπτό της κυκλοφορίας του στις αρχές του 2005 «πάτησε το κουμπί», ζόρισε και ξεμυάλισε τους κλάμπερ σε όλο τον κόσμο. 

Η ένταση δραπετεύει με το νοσταλγικό Last Tribute to the 20th Century ενός από τους σημαντικότερους παραγωγούς στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής, του Γάλλου Laurent Garnier.
Παρά το κρυφτούλι που έπαιξε για κανα δυό χρονάκια με τον Τύπο και το κοινό μην αποκαλύπτοντας το όνομά του και το πρόσωπό του, ο Λονδρέζος Burial (William Bevan) αποδεικνύει με τις παραγωγές του-πριν λίγες εβδομάδες μάλιστα κυκλοφόρησαν ολοκαίνουργια κομμάτια του- πως δεν έχει καμία ανάγκη από τέτοιου είδους τρικ για να δημιουργεί εντυπώσεις. Αστικός, υπνωτικός, υποχθόνιος, εθιστικός, είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει αναδείξει τα τελευταία χρόνια η dubstep σκηνή. Το Etched Headplate παραμένει αξεπέραστο.

Δεν ξέρω ποιο είναι το ιδανικό τέλος μιας αμαρτίας. Σε αυτό το playlist όμως δεν μπορώ, στ’ αλήθεια, να σκεφτώ ομορφότερο τέλος από τη μουσική του Quentin North (Κώστας Κιλάζογλου). Η πιανιστική εξαγνιστική εκδοχή του Nordic  μοιάζει με φιλί για καληνύχτα.

Καλή Ανάσταση σε όλους!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News