Κι εκεί που μέχρι την Πέμπτη κουβεντιάζαμε στα σπίτια ή στις εξόδους μας σχεδόν αποκλειστικά για την Κρίση, για τις ευθύνες, τις προοπτικές, τους ατομικούς δρόμους της δημιουργικότητας και τις νεφελώδεις συλλογικότητες, την Παρασκευή, με τους ίδιους ανθρώπους αποδίδαμε τα εύσημα στην ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού! Την Τρίτη μαζεύαμε τα άσχημα νέα από φίλους που ανακοίνωναν την προσωπική τους πτώχευση- την κυριολεκτική- την Τετάρτη θολώναμε από  το True Grit (με την έννοια του θράσους, όχι του θάρρους) όλων των Υπουργών Οικονομικών της τελευταίας εικοσαετίας στην Έρευνα του Τσίμα, οι οποίοι σαν αμετανόητοι βαρυποινίτες περιέγραφαν ψυχρά τους βιασμούς που είχαν διαπράξει με ύφος ουδέτερου παρατηρητή, την Παρασκευή στάζαμε μέλι για Διαμαντίδη και Ομπράντοβιτς! Τι διάολο είναι τώρα αυτό; Η ζωή συνεχίζεται; Εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και το μπάσκετ; Να μη μας πάρει τελείως από κάτω; Να λέμε και καμία μαλακία να περνάει η ώρα;
   
Θυμάμαι, τα φοβερά επεισόδια που είχαν γίνει σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στο Βελιγράδι, λίγες εβδομάδες μετά τον βομβαρδισμό του από τους Αμερικανούς. Τέτοιο ξύλο ανάμεσα σε οπαδούς είχα χρόνια να δω. Κοιτούσα παραλυμένος. Ξύλο μεταξύ τους για την μπάλα, με το χώμα στην αυλή τους να καπνίζει ακόμη απεμπλουτισμένο ουράνιο!  Από τι είμαστε φτιαγμένοι τελικά; Ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες; Πώς ξυπνάμε ένα πρωί έχοντας διαγράψει την φρίκη της αμέσως προηγούμενης μέρας; Πώς μπερδεύονται οι έννοιες της δύναμης και της αδυναμίας, με πόσο λίπος «προφυλάσσεις» την ψυχή σου από το τρεχούμενο νερό; Από τι «στομωμένες» εφεδρείες προσπαθούμε να ανακτήσουμε  την γονατισμένη υπερηφάνεια και αξιοπρέπειά μας; Ορισμένοι προσπαθήσαμε να το ιδεολογικοποιήσουμε: «Να παραδειγματιζόμαστε από το τι μπορεί να πετύχει η θέληση, το ταλέντο και η λειτουργία ενός συνόλου που έχει δουλέψει σκληρά».  Δουλευόμαστε, έτσι; Ακόμη κολλημένοι στα «παραδείγματα» και τους «ήρωες»; Ετερόφωτο κουράγιο σε ενέσιμη μορφή; Ακόμη να μάθουμε πως αυτές οι ντόπες διαρκούν όσο διαρκεί και η ταινία; Ή ο αγώνας; Η φιάλη οξυγόνου είναι μικρή και σώνεται γρήγορα. Αν δεν παράγεις μόνος σου το οξυγόνο σου, για πόσο θα αντέχεις με μηχανική υποστήριξη;
 
Έχουμε πετάξει λευκή πετσέτα και καμωνόμαστε πως αυτό είναι δουλεμένο στην προπόνηση!

Υ.Γ:   Αν και Αεκτζής, θα στηθώ στην τηλεόραση για το Final Four υποστηρίζοντας φυσικά τον Παναθηναϊκό. Μέχρι τότε, βάσει των πιθανοτήτων, άλλοι πέντε φίλοι μου θα έχουν χάσει την δουλειά τους. Με αγαπώ όταν «λαϊκίζω», αλλά όταν αποστομώνομαι με λατρεύω!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News