Δεν περιμένουμε βέβαια τώρα να μάθουμε την αλήθεια για το Ιρακ. Ήταν ένας απ τους πιο γελοίους πόλεμους που έγινε ποτέ, ο οποίος ξεκίνησε με αστείες δικαιολογίες που έχουν καταρριφθεί πια εντελώς. Όμως ποιοι πραγματικά πολεμούν σε τέτοιους πολέμους; Εκτός από τα  στρατιωτάκια με τα υπερσύγχρονα όπλα τις μπιρμπιλωτές στολές και τα φυμε μοντέρνα γυαλιά που βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων είναι κάτι παλικάρια που τα μαζεύουν από τις εγγλέζικες παμπ  που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά ξέρουν από πόλεμο και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για χοντρά λεφτά, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σε μια μακρινή (ίσως και κοντινή σαν τη Λιβύη) χώρα.

Μια εικόνα του πολέμου στο Ιρακ είχαμε πάρει από το Hurt Locker αλλά  δεν ήταν και η μοναδική. Εκεί είχαμε δει τους ειδικούς του στρατού εδώ βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Βρετανοί μισθοφόροι που με ακριβά συμβόλαια κάνουν την πραγματικά βρώμικη δουλειά ενός πολέμου, με ειδικές αποστολές και μυστικές δολοφονίες και σιωπηλά ξεκαθαρίσματα.  Με βάση την δολοφονία ενός απ αυτούς ο σκηνοθέτης ζωγραφίζει με λιτές γραμμές  την Ιρακινή περιπέτεια και όχι μόνο.

Ο Φέργκους ψάχνει να μάθει πως πέθανε ο κολλητός του από παιδί φίλος στον πιο φονικό δρόμο του Ιρακ που συνδέει τη Βαγδάτη με την Green Zone. Την Irish Route. Απλά πράγματα που όμως με τα εργαλεία του θρίλερ φτιάχνουν μια καταπληκτική για μένα ταινία. Είναι το σινεμά που μπορεί να σου πει την αλήθεια με έναν συναρπαστικό τρόπο. Είναι ο καλός κινηματογράφος. Είναι το σινεμά που μας αξίζει να βλέπουμε.

Ο Κεν Λόουτζ  ένας από τους πιο προικισμένους εγγλέζους σκηνοθέτες  μπορεί και κάνει αυτό το σινεμά που δεν μοιάζει με καλογυαλισμένο ντενεκέ. Αυτό το σινεμά που σε κερνάει ένα υπέροχο κρασί που το κατεβάζεις γουλιά γουλιά με μισόκλειστα μάτια με μια υφή που σου μένει στα χείλια για πολύ καιρό.

Απ το πρώτο καρε. Από το πρώτο δευτερόλεπτο. Σε βιδώνει στη καρέκλα σου: Με υπόθεση, ίντριγκα που πατάει στην πραγματικότητα,  με κινηματογραφικούς χαρακτήρες που αξίζει τον κόπο να τους γνωρίσεις. Με την οπτική ματιά και τους κανόνες του θρίλερ.

Ο Λόουτζ δε μασάει τα λόγια του περιγράφει τους αδίστακτους φονιάδες των πολέμων Ιρακ και Αφγανιστάν με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Η σκηνή του πνιγμού στην ανάκριση, είναι τόσο ανατριχιαστικά πραγματική που σου φέρνει αυτόματα στο νου τις φυλακές του Αμπου Γκραμπ και τις φωτογραφίες αμερικανών βασανιστών που χαμογελούν πάνω απ τα θύματα τους. Ο φίλος θα προσπαθήσει να βρει ποιος δολοφόνησε τον φίλο του και γιατί. Έτσι αδίστακτος όπως έμαθε να είναι θα επιστρατεύσει τη βία για να μάθει την αλήθεια, θα πέσει μέσα στην ίδια του την ηθική παγίδα καταλαβαίνοντας  κι αυτός (όπως τόσοι άλλοι), πως η βία μόνο σαν βία επιστρέφεται  και τίποτ’ άλλο.
Μια ταινία που αξίζει να δείτε.

Ο Ιρλανδέζικος δρόμος παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ εδώ.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News