Παραβρέθηκα στην πρεμιέρα αυτής της ελληνικής κωμωδίας που παίζεται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Παρέα μου ήταν ο 15χρονος γιός μου.

Ο Σάκης Μπουλάς υποδύεται ένα λαμόγιο νονό της νύχτας σε κάποια ελληνική επαρχία. Έχει μια αποστολή να βρει την μητέρα του παιδιού του η οποία του «φόρτωσε» το παιδί τους κι εξαφανίστηκε. Στην προσπάθεια του αυτή  θα προσλάβει με το στανιό (σώζοντας τον από αυτοκτονία) τον Αλκιβιάδη, (Πέτρος Φιλιππίδης) ένα τίμιο σχεδιαστή σέξυ κυλοττών που όμως δεν μπορεί να κάνει παιδιά ενώ ταυτόχρονα τον απατά και η γυναίκα του. Μαζί ξεκινούν την πόρτα πόρτα έρευνα της πιθανής μητέρας  της  μικρής Περσεφόνης,  της κόρης του Μπουλά..  Έτσι, κάπου μεταξύ σέξι εσωρούχων, πρώην ερωμένων, άπιστης συζύγου και ένοχου κουμπάρου, συμβαίνουν μπερδέματα, ανατροπές αλλά και εξελίξεις που φέρνουν τα πάνω κάτω στην ταινία.

Στην αρχή νόμισα πως θα έβλεπα ένα Road Movie. Είναι ένα είδος ταινίας που μου αρέσει. Ο σκηνοθέτης νομίζω πως ξεκίνησε με την πρόθεση να φτιάξει ένα τέτοιο φιλμ  με κωμικά στοιχεία. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η  κατασκευή του σεναρίου που περιλαμβάνει μερικά κλασσικά στοιχεία road movie. Το πρωτότυπο στην ιστορία είναι ότι θα επρόκειτο για μια κωμική τέτοιου είδους ταινία. Εν μέρει τα καταφέρνει και μάλιστα μερικές φορές ανέλπιστα καλά κατά την προσωπική μου άποψη. Τελικά όμως τα πράγματα μπερδεύονται λίγο. Οι απιθανότητες που  κρύβει το σενάριο, δυσκολεύουν τον σκηνοθέτη στο να κάνει πιστευτή την ιστορία του, να μας κάνει να ταυτιστούμε με τους ήρωες και να μας παρασύρει εκεί που θέλει.  Τον δύσκολο αυτό ρόλο αναλαμβάνουν από μόνοι τους, οι πρωταγωνιστές Φιλιππίδης και Μπουλάς, οι οποίοι συνθέτουν ένα εκρηκτικό αλλά και καλοκουρδισμένο δίδυμο, από την  τηλεοπτική τους συνύπαρξη στο 50-50, η σκιά του οποίου ίπταται αρκετά συχνά πάνω σε κομμάτια της ταινίας και προπαντός στους καβγάδες τους.

Καθώς η ταινία εξελίσσεται με γρηγοράδα, οι δυό τους συγκρούονται και τα ξαναβρίσκουν, μέσα από σεναριακές ανατροπές, υποδυόμενοι ορισμένες φορές τους χαρακτήρες με πραγματική αφέλεια. Αυτές είναι οι πιο ευχάριστες στιγμές που παράγουν άφθονο αβίαστο γέλιο σε μια  ανάλαφρη ελληνική ατμόσφαιρα άκρως διασκεδαστική. Στο ίδιο ανάλαφρο μήκος κύματος βρίσκονται και οι υπόλοιποι συντελεστές που στις μικρές σε διάρκεια εμφανίσεις τους δίνουν μεγάλη αξία στην ταινία.

Η παραγωγή αυτή  είναι μια πετυχημένη κωμωδία που βγήκε για να διασκεδάσει το κοινό της και το καταφέρνει αν κρίνω απ τα πολλά γέλια του μικρού μου συνοδού. Θα πρέπει να έχει μια πολύ καλή υποδοχή στους κινηματογράφους που παίζεται. Είναι κάτι που χρειάζεται το εγχώριο εμπορικό σινεμά. Ας τη δούμε.

*Η ταινία Μια Φορά Κι ένα Μωρό παίζεται απ αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News