Τα είδα, τα άκουσα, τα διάβασα σχεδόν όλα. Όλα όσα προβλήθηκαν, ειπώθηκαν και γράφτηκαν μετά το ντέρμπυ του Σαββάτου. Ειδικά όσα γράφτηκαν στο protagon.gr. Κάθε υπογράφων κάλυπτε κι από μία πλευρά των σκέψεων, της αποστροφής και του θυμού μου. «Με κάλυψαν οι προλαλήσαντες» που λέμε. Τέλος. Δεν συμπληρώνω τίποτα. Δεν κλείνω τα μάτια αλλά προτιμώ να σωπάσω και να κάνω αντιπερισπασμό. Μου κάνει κέφι μόνο να συγκεντρωθώ στον αγώνα του Άρη στο Μάντσεστερ και του ΠΑΟΚ στη Μόσχα. Για να μην θυμάμαι τις επαναλαμβανόμενες καφρίλες στην μακρά ιστορία του πολέμου μεταξύ των σωματείων. Όλων των σωματείων, μηδενός εξαιρουμένου. Σε αυτόν τον κανόνα δεν υπάρχει εξαίρεση.

Την Τρίτη το βράδυ στρώθηκα στον καναπέ μου και παρακολούθησα με πρωτόγνωρη θέρμη και προσήλωση τον ΠΑΟΚ, στο καταψυγμένο από τους -17 βαθμούς Κελσίου, γήπεδο της Μόσχας. Τον ΠΑΟΚ λέω, τον παραδοσιακό αντίπαλο της ομάδας μου. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ευρωπαϊκό αγώνα του ΠΑΟΚ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Συνήθως τσέκαρα απλά το αποτέλεσμα ή το πολύ πολύ χάζευα τα γκολ. Προχθές όμως ένιωθα διαφορετικά. Περίεργα. Οι ασπρόμαυρες στολές έμοιαζαν λιγότερο απωθητικές. Άσε που έπιασα τον εαυτό να πετάγομαι όρθια στο 38’, στην ευκαιρία του Τσιρίλο. Αναρωτήθηκα τι μου συμβαίνει. Μάλλον πρόκειται για τη δική μου αντίδραση στο αρρωστημένο κλίμα των τελευταίων ημερών. Είναι η δική μου αντίσταση. Αρνούμαι να κάνω τα χατίρια εκείνων που σμπαραλιάζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έτσι, όταν τηλεφώνησα σε κάποια από τα παόκια μου αντί για καζούρα και χοντράδες του κερατά, τους είπα πόσο γούσταρα που έπαιξαν τόσο περήφανα κόντρα στην ΤΣΣΚΑ και ότι ήταν κρίμα που δεν πήραν την πρόκριση.

Και ξέρετε τι μου απάντησαν; Ότι απόψε -που η Αρειανάρα παρέα με 4000 φιλάθλους της θα παίξει κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι,- αντί να πλακωθούν στα παϊδάκια στις χασαποταβέρνες της Θεσσαλονίκης θα πάνε για τσίκνισμα στα σπίτια των αρειανών κολλητών τους για να δουν παρέα το ματς. Γιατί όπως μου είπε με νόημα ένας από αυτούς «Είμαστε πιο πολλοί γαμώ την πουτάνα μου». Για αυτό δεν αφήνω κανέναν να μου στερήσει τη χαρά να τραγουδώ όπως σήμερα τη φετινή σύνθηματάρα του Χαριλάου «όσο θα ζω, χιλιόμετρα θα γράφω και θα τραγουδώ, πως δε σ' άφησα στα δύσκολα, σ’ ακολούθησα παντού πιστά…».
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News