Τώρα αυτό τι είναι; Γουέστερν; Μόνο τα ρούχα και τα τοπία μου θυμίζουν Γουέστ. Όταν σε λένε Κοεν και έχεις τέτοιο background και μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατέβει με όλα τα χρήματα του Χόλυγουντ και παρουσιάζεις αυτή τη ταινία για γουέστερν τότε μάλλον δεν πρέπει να είσαι ευχαριστημένος. Πολύ περισσότερο όταν σε προτείνουν για άπειρα όσκαρ οι κατεστημένες δομές του αμερικανικού σινεμά που κάποτε είχες με τον τρόπο σου υπερβεί. Τώρα είσαι ένας απ’ αυτούς! Θα μου πεις και τι έγινε! Τυπική ιστορία καλλιτεχνών.

Είχα δει πριν δυο μήνες μια κόπια του γουέστερν αυτού. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα σε κανένα δυο σημεία όπως πχ στη δίκη του Κοκμπερν αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την όποια αξία της ταινίας. Φυσικά η ταινία είναι καλή σε πρώτο επίπεδο, αλλά περίμενα κι άλλες εκπλήξεις από το δίδυμο και δεν τις είδα. Έχω την εντύπωση πως οι σκηνές τους  τραβάνε περισσότερο απ΄ όσο θα ήθελα κι έχουν  μια θεατρικότητα όπως του Ταραντίνο λόγου χάρη, που αρκετές φορές κατά τη γνώμη μου δημιουργεί προβλήματα στο ρυθμό της ταινίας. Υπάρχουν μακροσκελείς σκηνές με μεγάλες τιράντες που  δεν βοηθούν ούτε στον εντοπισμό του χαρακτήρα αλλά ούτε και στην υπόθεση. Θέλω να πω πως αν κάποιος κόψει μια τεράστια σκηνή όπως η δίκη του Κόκμπερν δε θα κάνει καμία ζημιά στη ταινία. Τέτοιες παρατηρήσεις  δεν αφορούν πολύ κόσμο αλλά μού ήλθαν στο μυαλό καθώς προχθές ξαναείδα μεγάλα κομμάτια της ταινίας.

Ένα μικρό κορίτσι αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του και να εκδικηθεί την δολοφονία του πατέρα του.  Είμαστε στα 1870 μετά τον αμερικανικό εμφύλιο και η 14τράχρονη  Mattie  ξεκινάει να βρει τον Τομ Τσέϊνι (Τζος Μπρολιν) το δολοφόνο του πατέρα της. Για τον σκοπό αυτό ζητά την βοήθεια ενός πρώην Μάρσαλ του αμερικανικού στρατού με το όνομα Ρούστερ Κόκμπερν. (Τζεφ Μπρίτζες) Τον Τσέϊνι όμως καταδιώκει και ένας άλλος αστυνομικός, ο Λα Μπιφ, (Ματ Ντέϊμον) που θέλει κι αυτός από την πλευρά του να τον συλλάβει και να τον παραδώσει στις αρχές του Τέξας. O Τσέϊνι είναι επικηρυγμένος και ο ΛαΜπιφ θέλει τα χρήματα της επικήρυξης.  Οι τρεις τους τώρα, θα αναζητήσουν τον Τσέϊνι άλλοτε μαζί κι άλλοτε χώρια. Οι Κοεν πήραν αυτό το δυνατό μυθιστόρημα που παλαιότερα είχε γίνει ταινία με τον Τζων Γουαίην και προσπάθησαν να ζωγραφίσουν τον δικό τους γούεστερν πίνακα. Δεν νομίζω πως κατάφεραν τίποτα εκτός από το να κάνουν μια εμπορική ταινία. Δηλαδή η ανατριχίλα που νοιώσαμε παλαιότερα βλέποντας ας πούμε τον Καλό τον κακό και τον άσχημο, δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε στα πλάνα, στο ύφος και το στυλ, στις μουσικές πουθενά. Αν δεν ήταν και ο μονόφθαλμος Μπρίτζες να μασουλάει τα λόγια του και να σου βγάζει ένα κάποιο χαρακτήρα μεθυσμένου απόμαχου θα είχες τελείως απογοητευθεί. Για τον Ματ Ντέϊμον δεν υπάρχει και τίποτα. Ήρθε είδε και απήλθε. Φυσικά η έκπληξη της ταινίας είναι η μικρή Χέϊλι Στάϊνφελντ που παίζει καταπληκτικά. Αλλά αυτό δεν φτάνει όπως είπαμε.

Το γουέστερν από την εποχή του βωβού μέχρι και τις μέρες μας πέρασε από τα χέρια πολύ άξιων σκηνοθετών και παραγωγών. Ο καθένας τους έδωσε και κάποιο στίγμα. Δεν νομίζω ότι το True Grit θα αφήσει κάτι. Παρ’ όλα αυτά όσοι αγαπούν το cinema των αδελφών Κοεν  θα την δουν και μάλιστα αρκετά ευχάριστα.

Η ταινία "True Grit"  "Αληθινό Θράσος"  παίζεται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News