Τι είναι τελικά το ποδόσφαιρο;  Μήπως είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι όπου είκοσι δύο ποδοσφαιριστές κλοτσάνε μία μπάλα με σκοπό την επίτευξη όσο γίνεται περισσότερων τερμάτων;  Μήπως η εναλλαγή θέσεων των παιχτών, η αυξομείωση της ταχύτητας του παιχνιδιού, ο ακανόνιστος ρυθμός, είναι περισσότερο σύνθετες έννοιες απ’ όσο φαντάζουν;

Αναρωτηθήκατε ποτέ αν οι προπονητές είναι όντως μαέστροι και οι ποδοσφαιριστές η ορχήστρα, όπου ανάλογα με τον τρόπο που κινούνται παράγουν την αντίστοιχη μουσική; Παραδείγματος χάρη,  το αγγλικό ποδόσφαιρο όταν παίζεται καλά, είναι σαν συναυλία συμφωνικής ορχήστρας σε αντίθεση με το βραζιλιάνικο που φέρνει προς συναυλία μιας εκπληκτικής τζαζ ορχήστρας που ξεσηκώνει με τη μουσική της.

Προβληματιστήκατε ποτέ γύρω από ερωτήματα τύπου, πώς οργανώνεται η αταξία, πως τιθασεύει κανείς ένα καρναβάλι, πως είναι να πηγαίνει στο φεγγάρι φορώντας εξάταπα , ποια η σχέση και επιρροή της αρχιτεκτονικής στο ποδόσφαιρο, τι εφαρμογή μπορεί να έχουν τα μαθηματικά στο χώρο αυτό, πως συνυπάρχουν το βάλς το ταγκό με τους αγγέλους, υπάρχει άραγε σενάριο στο ποδόσφαιρο και τέλος είναι πράγματι το κατενάτσιο η αρνητική πλευρά μιας ποδοσφαιρική επιθετικής ανάπτυξης ή μήπως όχι;

Σας απασχόλησαν ποτέ λέξεις όπως verrou, nuestra, garra charrua, marianella, ponta da lanca, carrileros, trequartistas, batitore libero, registra, enganche, tornanti, vianema, maquina, criolla vivenza, oriundi και αν ναι με ποιο τρόπο εμπλέκονται με το 2-3-5, το WM, το 4-2-2-2, το ΜΜ, το 4-1-5-, το WW, το 5-3-2, τον διαγώνιο, το pressing και τις διαφορετικές μορφές του, την ανάπτυξη χωρίς μπάλα, την πυραμίδα και την « τσιμπίδα του Βόλγα»? Πάρτε μία μπάλα λοιπόν, κοντρολάρετέ τη και στη συνέχεια αρχίστε να την περιφέρετε από τη Βουδαπέστη, στη cafe της Βιέννης, στην Ιταλία και το Μιλάνο, στην Αγγλία και το βόρειο Λονδίνο, από εκεί στο Κίεβο και με μία ξαφνική  κάθετη μπαλιά κατεβείτε στη  Λισσαβώνα. Κλοτσήστε τη με όλη σας τη δύναμη, με το coup de pied ή με vol planer, όπως τέλος πάντων βολεύεστε και στείλτε τη στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, νότια, στο Buenos Aires, στο Montevideo, στο Rio de Janeiro. Ξεναγοί σας, οι Marton Bukovi, Gusztav Sebes, Graham Taylor, Sir Alf Ramsey, Bela Guttman, Carlos Bilardo, Henry Chapman, Karl Rappan, Osvaldo Zubeldia, Rinus Michels, Arigo Sacchi, Billy Shankly, Nereo Rocco,  Valeri Lobanovskyi, Cesar Luis Menotti, Helenio Herrera, Antonio Rattin, Renato Cesarini. Όλοι φιλόσοφοι, όλοι  έτοιμοι να σας μυήσουν στα μυστικά που έκαναν τις ομάδες μύθους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, από τις αρχές του 19ου αιώνα έως σήμερα, όχι μέρος του θεσμού, αλλά τον ίδιο το θεσμό.

Το βιβλίο του Jonathan Wilson –Αντιστρέφοντας την Πυραμίδα, παρουσιάζει απλόχερα όλα όσα κάνουν το ποδόσφαιρο το πιο γενναιόδωρο, το πιο ενθουσιώδες, το πιο συγκινησιακό απ’ όλα τα ομαδικά σπορ, γεμάτο ομορφιά, ευτυχία, ελευθερία, δημιουργικότητα, έμπνευση, μπρίο, φαντασία.  Θεμελιώδη συναισθήματα, της σαγηνευτικής δύναμης του ποδοσφαίρου που παραμένουν αναλλοίωτα στην αναζήτηση για την τελειότητα, στη λαχτάρα για το μεγαλείο που αυτό τροφοδοτεί.

Λένε πως ο Michelangelo  ζωγράφιζε με το μυαλό και όχι με τα χέρια. Μήπως τελικά ο σπουδαίος Johan Cruyff, δεν είχε και τόσο δίκιο όταν έλεγε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι τέχνη. Βλέπετε το ποδόσφαιρο, γεννιέται στο μυαλό και όχι στο κορμί.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News