Για πάνω από 11 χρόνια ο Cayetano άλλαζε χώρες και πόλεις σε όλη την Ευρώπη έχοντας σαν βασικά του ορμητήρια αρχικά την Ιταλία και την Ολλανδία και στην συνέχεια την Ισπανία και συγκεκριμένα την Βαρκελώνη, τον τόπο γεννήσεως του ομώνυμού του μουσικού πρότζεκτ του με το οποίο έκανε πειρατεία στην ελίτ της nu jazz σκηνής.

Από τα αλώνια της Δυτικής Θεσσαλονίκης στα σαλόνια της ευρωπαϊκής ηλεκτρόνικα και πάλι πίσω. «Τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, τις αποφάσιζα πάντα όταν όλα μου πήγαιναν καλά. Τότε ήταν που ήθελα να φύγω, να τα αλλάξω όλα». Η τελευταία του απόφαση ήταν η μετακόμισή του στην Αθήνα. Τι κι αν είχε στήσει πάλι το δικό του στούντιο όπου ετοίμαζε ένα νέο δίσκο, τι κι αν είχε αρχίσει πάλι το ραδιόφωνο, τι κι αν τον περίμεναν οι μαθητές του στο ΙΕΚ που δίδασκε μουσική τεχνολογία, τι κι αν είχε ένα ζηλευτό συμβόλαιο με την αυστριακή Εtage Noir του Parov Stelar; Άφησε για δεύτερη φορά τη Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στο Θησείο όπου μπορεί για τους πρώτους εννιά μήνες να μην είχε ηλεκτρική κουζίνα, είχε όμως εξοπλιστεί με ολοκαίνουργια μηχανήματα για να δουλέψει την τελευταία του δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε τελικά από την ελληνική klik records με τον τίτλο «Back Home». Διόλου τυχαίος ο τίτλος καθώς δηλώνει την προσωπική του ανάγκη για επιστροφή στις ρίζες. «Αφορά στην επιστροφή στις ρίζες της μουσικής. Επιστροφή στις κιθάρες, στα αληθινά όργανα τα οποία είχα ξεχάσει λίγο. Ο νέος δίσκος είναι 50-50, αληθινά όργανα και μηχανήματα, αναλογία που τα προηγούμενα χρόνια έγερνε στα μηχανήματα». Με το «Back home» ο Cayetano διαλέγει έδρα. «Με κούρασε πολύ το μεταβλητό της έδρας τόσα χρόνια. Ήρθε η στιγμή που ίσως λόγω ηλικίας, λόγω φάσης αποφάσισα ότι θα μείνω στην Ελλάδα πια. Δεν ξέρω αν θα μείνω στην Αθήνα. Μπορεί να μείνω στο Πήλιο κάτι που πραγματικά θα γούσταρα».

Δεν γούσταρε που στις τελευταίες του συνεντεύξεις υπερτονίστηκαν οι πολιτικές απόψεις του. «Μάλλον οι καλλιτέχνες αποφεύγουν γενικά να μιλούν. Για αυτό έκανε εντύπωση. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να ξενίζει που ένας καλλιτέχνης της νέας γενιάς όχι μόνο έχει αλλά και εκφράζει δημόσια την πολιτική του άποψη. Είμαι πολιτικοποιημένος. Δεν είμαι ούτε αριστερός ούτε δεξιός, γαμώ την τρέλα μου». Διαφωνεί με τα πυρά της αριστεράς κατά της παγκοσμιοποίησης αλλά συμφωνεί με την κοινωνική ευαισθησία με την οποία χειρίζεται θέματα όπως οι μετανάστες. Φιλτράρει τα πράγματα. Διαφωνεί ως επί των πλείστων με τις θέσεις της Δεξιάς αλλά συμφωνεί με το γεγονός ότι την πέφτει στο Δημόσιο. «Φταίει η γενιά των πατεράδων μας που μας πότιζαν με τη μαλακία ότι πρέπει να πάρουμε πτυχίο και να μπούμε στο Δημόσιο, να βολευτούμε. Αυτή η νοοτροπία δεν βοήθησε το Δημόσιο ούτε τους ίδιους τους υπαλλήλους».

Ενοχλείται πάντως όταν οι καλλιτέχνες στρατεύονται. «Η καλή, η βαθιά μουσική είναι εκείνη που κάνει το μυαλό να δουλεύει. Επομένως τόσο όσοι την δημιουργούν αλλά και αυτοί που την ακούν και την νιώθουν είναι σκεπτόμενοι, αφυπνισμένοι απέναντι στα ερεθίσματα κάθε είδους. Κάποιος είχε πει πως ο ρόλος της μουσικής είναι να φωτογραφίζει στιγμές. Να σε κάνει να θυμάσαι, να σε συνδέει με το χθες και όχι να ξεχνάς όπως συμβαίνει με την εφήμερη μουσική, τις αηδίες, το χάμπουργκερ που σερβίρουν στα φαστφουντάδικα».

Σαν ένα απέραντο παζλ που αν βρει τα κατάλληλα κομμάτια θα δει τελικά την εικόνα του, αντιμετωπίζει την επικαιρότητα. Είναι «αρρωστάκι» με τις ειδήσεις όπως λέει αφού αξιοποιεί καθημερινά κάθε πηγή ενημέρωσης. Είναι μια από τις πιο αγαπημένες του συνήθειες όταν δεν είναι απορροφημένος στη μουσική. «Παλιά 24 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα ασχολούμουν αποκλειστικά με τη μουσική. Το μυαλό μου ήταν εκεί όπου και να βρισκόμουν. Ήταν κάψιμο. Ψυχοφθόρο. Τώρα σταμάτησα να το κάνω. Το επέβαλα στον εαυτό μου».

Ούτε το γεγονός ότι το κατάφερε τώρα, είναι τυχαίο. Τώρα είναι που ένιωσε πραγματική ασφάλεια και ζεστασιά στο σπίτι του που δεν είναι άλλο από τη μουσική. Welcome back home…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News