Ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει ένα διπλό ταλέντο. Καταφέρνει άλλα να λέει, άλλα να εννοεί και άλλα να κάνει και να πείθει (έπειθε μέχρι τώρα) μεγάλο κομμάτι των ακροατών του. Εκτός από αυτό, έχει καταφέρει να παίρνει με το μέρος του πρόσωπα και κόμματα, τα οποία έχει καθυβρίσει με εξωφρενικούς χαρακτηρισμούς.

Η εικόνα αυτή δεν έχει προσεχθεί όσο πρέπει και γι’ αυτό τείνει να κυριαρχήσει η πεποίθηση ότι στην πολιτική ζωή «δεν υπάρχει συναίνεση», με αφορμή ορισμένους, μάλλον φουσκωμένους, καβγάδες στην πρόσφατη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική επί της ουσίας, γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας είναι ένας πολύ τυχερός Πρωθυπουργός.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε όσα συνέβησαν το περασμένο καλοκαίρι, όταν εμφανίστηκε το σουρεαλιστικό φαινόμενο τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) να κρατούν στην εξουσία την παραπαίουσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ολοι οι βουλευτές αυτών των κομμάτων, με μπροστάρηδες τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τους οποίους ο νυν Πρωθυπουργός έχει στολίσει με όλα τα κοσμητικά επίθετα του ελληνικού λεξιλογίου, ψήφιζαν το ένα μετά το άλλο τα κατεπείγοντα πολυνομοσχέδια, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε να τους λοιδορεί. Ουδείς αγνωμονέστερος του ευργετηθέντος.

Υπάρχει κι ένα άλλο παράδειγμα, λιγότερο γνωστό. Τον Μάρτιο του 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση μομφής εναντίον του τότε υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Ποιος ήταν; Ο Γιάννης Στουρνάρας. Τον οποίο ο κ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής χαρακτήρισε «κύριο εκτελεστή του συμβολαίου θανάτου κατά της ελληνικής κοινωνίας και των Ελλήνων πολιτών» (εδώ).

Το κόλπο με τη «συναίνεση» είναι για κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς που φοβούνται να πάρουν αποφάσεις. Ο κ. Τσίπρας διαθέτει πλειοψηφία. Ας αφήσει τα κλαψουρίσματα περί «υπονόμευσης» και ας προχωρήσει.

Ο καιρός πέρασε, ο κ. Στουρνάρας έγινε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και σήμερα είναι ο πλέον διαπρύσιος κήρυκας της συναίνεσης, δηλαδή βασικός υποστηρικτής του κ. Τσίπρα (εδώ).

Τι έχουμε εδώ; Τι δείχνουν τα παραδείγματα αυτά; Μήπως ανατρέπεται ο μύθος «δεν υπάρχει συναίνεση»; Για την ακρίβεια, οι αντίπαλοι, νυν και πρώην, του σημερινού Πρωθυπουργού τού έδωσαν (και εξακολουθούν να του δίνουν) απλόχερα στήριξη σε κρίσιμες στιγμές.

Παρά την εντύπωση που επικράτησε, συναίνεση υπήρξε και στην προχτεσινή σύσκεψη. Ολοι οι αρχηγοί συμφώνησαν σε όλα όσα τους ζήτησε ο κ. Τσίπρας στο προσφυγικό. Τα πήρε μαζί του εκείνος και πήγε στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, η οποία τα έδωσε όλα στην Τουρκία και θα δούμε αν και τι θα πάρει η Ελλάδα ή αν θα μείνει με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες. Θα δούμε, δηλαδή, αν η «συναίνεση» έβγαλε κάτι καλό.

Στο Ασφαλιστικό η ουσία δεν είναι η έλλειψη συναίνεσης. Διότι απλούστατα ο κ. Τσίπρας δεν την επιδίωξε. Δεν παρουσίασε κανένα σχέδιο επίλυσης του προβλήματος, ο αρμόδιος υπουργός του ενημερώνει μέχρι στιγμής μόνον τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αρχηγοί των κομμάτων, από τους οποίους ο Πρωθυπουργός ζητάει «συναίνεση», έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Πώς και σε τι να «συναινέσουν»;

Ο κ. Τσίπρας θέλει να κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Ετσι έμαθε. Το καλοκαίρι οι άλλοι ψήφιζαν το δικό του Μνημόνιο, που καταψήφιζαν οι μισοί δικοί του. Σήμερα φοβάται πάλι κάποιους δικούς του και θέλει να τους μαντρώσει, προβάλλοντας τον μπαμπούλα των «υπονομευτών» του.

Το κόλπο με τη «συναίνεση» είναι για κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς που φοβούνται να πάρουν αποφάσεις. Ο κ. Τσίπρας διαθέτει πλειοψηφία. Ας αφήσει τα κλαψουρίσματα περί «υπονόμευσης» και ας προχωρήσει. Κι αν δεν μπορέσει, ας ζητήσει βοήθεια. Θα τη βρει, αλλά όχι εν λευκώ.

Οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί πλήρωσαν το κόστος των αποφάσεών τους. Ο κ. Τσίπρας θέλει να πληρώσουν άλλοι το κόστος που πρέπει να πληρώσει εκείνος. Δεν γίνεται. Τα ξένα κόλλυβα κάποτε τελειώνουν. Πρέπει να φτιάξει δικά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News