Τελικά ήταν ένοχη. Δεν ήταν «σύμπτωση», «συνωμοσία», «φαντασιώσεις», «αδικία εις βάρος μιας χαροκαμένης μάνας»· ήταν απλώς μια τριπλή παιδοκτονία. Οσο «απλό» μπορεί να είναι αυτό. Ιδιαίτερα όταν η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν μπήκε μια ημέρα στο δωμάτιο των παιδιών της για να τα πνίξει ή να τα μαχαιρώσει όλα μαζί, αλλά τα σκότωνε ένα ένα, σε βάθος χρόνου, αργά και μεθοδικά, μπροστά στα μάτια όλων.

Αυτοί οι «όλοι», απαθείς θεατές σε ένα τριπλό έγκλημα, υπήρξαν συμμέτοχοι στο δράμα, καθένας με τον ρόλο που επέλεξε να παίξει: άλλος κάνοντας ότι δεν βλέπει. Αλλος κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει. Αλλος αδιαφορώντας για αυτά που και έβλεπε και καταλάβαινε εξίσου. Και βέβαια, σε διαβάθμιση: κάποιοι είχαν μπροστινές θέσεις στο θέατρο του εγκληματικού παραλόγου, ήταν οι κοντινοί της άνθρωποι που έζησαν την υπόθεση. Κάποιοι άλλοι είχαν προνομιούχες θέσεις στο θεωρείο, καθότι η επιστημονική τους θέση και επάρκεια θα όφειλε να τους οδηγήσει στην προστασία των παιδιών.

Πιο πίσω, την πλατεία γεμίζει κάθε είδους ανευθυνοϋπεύθυνος αυτής της χώρας και οι διάφοροι «πού να μπλέκω τώρα…». Πολύς κόσμος, τίγκα το θέατρο.

Ζώντας στην εποχή που το προφανές έχει γίνει συνώνυμο με το αναληθές και η διαρκής αμφισβήτηση της πραγματικότητας θεωρείται πλέον ο κανόνας, έρχεται κάποιες φορές ένα τέτοιο σοκ για να μας επαναφέρει:

Στην περίπτωση της Ρούλας Πισπιρίγκου συνέβη όντως το προφανές. Και δεν το πρόλαβε κανείς.

Την αιτία μπορεί να την αναζητήσει κανείς στην αγόρευση της εισαγγελέως, στο σημείο ιδιαίτερα που τα έβαλε με τους ιατροδικαστές: «Η κατηγορουμένη βρήκε πρόσφορο έδαφος για να καλύψει τα εγκλήματά της στους ιατροδικαστές. Δεν έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους, δεν εγκύπτουν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα για να διαπιστώσουν την αιτία θανάτου τριών μικρών παιδιών. Τους ιατροδικαστές τούς χαρακτηρίζει η επιπολαιότητα και ο ωχαδελφισμός», είπε.

Ωχαδελφισμός! Τι όμορφη και πόσο ελληνική έκφραση, από αυτές που κάνουν υπερήφανους όσους αναζητούν λέξεις που δεν μεταφράζονται σε καμία άλλη γλώσσα. Ανθρωποι και υπηρεσίες ολόκληρες, ενίοτε σύμπας ο κρατικός μηχανισμός, να λειτουργούν με αυτοσκοπό την απλή διεκπεραίωση. «Να φύγει η ευθύνη από πάνω τους», να κλείσει η βάρδια, να πάνε σπίτι τους.

Και να αποστρέψουν το βλέμμα από μια υπόθεση στην οποία τα πάντα «βρωμούσαν» εξαρχής και από χιλιόμετρα. Σε τρία παιδιά που υπέφεραν καιρό, ανυπεράσπιστα.

Ενα κράτος εξίσου αδιάφορο, που μετράει την αποτελεσματικότητα με τους αριθμούς και τα βαρύγδουπα ονόματα: «Μα, εμείς έχουμε φτιάξει την υπηρεσία τάδε και το υφυπουργείο δείνα και έχουμε πλάνα και σχεδιασμούς, μπλα, μπλα».

Πού ήταν, άραγε, οι υπηρεσίες με τα βαρύγδουπα ονόματα όταν η Ρούλα Πισπιρίγκου σκότωνε, ένα ένα, τα παιδιά της; Πώς τα προστάτευσαν; Ποιος από αυτούς που θα όφειλαν να τα έχουν προστατεύσει θα ελεγχθεί και θα τιμωρηθεί;

Δεν ξέρεις από πού να την πιάσεις την αλυσίδα της φρίκης. Από τους συγγενείς και τους γείτονες, τους φίλους και γνωστούς; Ολους αυτούς που την έβλεπαν να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και στις αντιφάσεις και τους παραλογισμούς, με τα υγιή της παιδιά να πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο, και δεν έλεγαν τίποτε;

Από τα νοσοκομεία αυτά, που ούτε διασταύρωναν, ούτε θορυβούνταν ούτε πήγαινε το μυαλό τους στο προφανές (ενώ αυτοί θα έπρεπε να ξέρουν πρώτοι από όλους το ιστορικό τέτοιων υποθέσεων), ούτε τίποτε;

Από τις περιβόητες υπηρεσίες προστασίας των ανηλίκων, που ήταν ανύπαρκτες;

Από το γεγονός ότι δεν βούτηξε κανείς αυτή τη γυναίκα να της κάνει μια ψυχιατρική αξιολόγηση όσο υπήρχε χρόνος; Από πού;

Από όπου και αν το πιάσεις, τώρα είναι αργά για τις τρεις «Αμοιρες Ιφιγένειες», όπως τις χαρακτήρισε η εισαγγελέας, θύματα της ψυχοπαθολογίας της μάνας τους, αλλά και θυσία στον βωμό μιας γενικευμένης αδιαφορίας.

Η οποία διαιωνίζεται, έχει κολλήσει στο πετσί μας. Αδιαφορία των ανθρώπων, της κοινωνίας, των θεσμών, όλων.

Αντε, να περάσει κι αυτό, να κλείσει η βάρδια, να πάμε σπίτι μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News