Ήταν τέλη δεκαετίας του 1990, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο. Ο προορισμός για τον οποίο κίνησα ένα βράδυ καλοκαιριού, συνεπαρμένη παντελώς από την ανεμελιά της άγουρης νιότης, ήταν κάπου παραέξω από την πόλη της επαρχίας όπου κάθε χρόνο η γιαγιά μας υποδεχόταν για διακοπές.

«Σε ποιο μαγαζί πάμε; » ρώτησα τη φίλη μέσα στο ταξί.

«Δεν έχει όνομα, είναι μια αποθήκη», μου απάντησε.

Κυριολεκτικά ήταν αποθήκη. Μπορεί να ήταν και στάβλος, δεν θυμάμαι ακριβώς μετά από τόσα χρόνια. Εκείνο που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι ότι έμπαινες από μια πόρτα, άλλη δεν είχε έτσι κι αλλιώς, και ότι ήταν όλο ένα κατασκεύασμα από ξύλο. Μέσα είχε στηθεί ένα ρέιβ πάρτι, ήταν η μόδα της εποχής άλλωστε, και τουλάχιστον εκατό άτομα χτυπιόντουσαν στους ρυθμούς του.

Προφανώς δεν σκέφτηκα τότε ότι εκεί μέσα, σε αυτή την αυτοσχέδια κατάσταση ξέφρενης διασκέδασης, διατρέχαμε υψηλό κίνδυνο αν τυχόν άναβε μια φωτιά ή γινόταν κάτι. Το σκέφτηκα πολλά χρόνια αργότερα, καθώς τύχαινε να μπαίνω σε μπαρ και κλαμπ που καταλάβαινε και ο πλέον ανίδεος ότι δεν πληρούν όλες τις προϋποθέσεις. Μαγαζιά που κατέβαινες κάτω με ένα ασανσέρ και αναρωτιόσουν από πού θα βγω αν συμβεί το οτιδήποτε, μαγαζιά που δεν είχαν καμία ένδειξη εξόδου κινδύνου εντός τους, μαγαζιά κλειστοφοβικά και ύποπτα ως προς την ασφάλεια τους.

Το τραγικό συμβάν με τη φωτιά σε κλαμπ στη Βόρεια Μακεδονία, όπου 59 άτομα έχασαν τη ζωή τους, μου ξαναθύμισε όλα τα επικίνδυνα μέρη όπου έχω βρεθεί κατά καιρούς και στην Ελλάδα. Κάπου άκουσα να σχολιάζουν ότι αυτά συμβαίνουν σε χώρες όπου οι κανόνες ασφαλείας περνάνε στα ψιλά γράμματα. Γέλασα, αναλογιζόμενη όλα όσα δημοσιοποιούνται κατά καιρούς και στη χώρα μας, πράγματα και καταστάσεις που καταδεικνύουν ότι η ασφάλεια περνάει στα ψιλά γράμματα και εδώ.

Θέλετε να θυμηθούμε τα ατυχήματα και δυστυχήματα στα λούνα παρκ του τρόμου, με τελευταίο το θάνατο ενός νέου παιδιού; Και εκεί οι κανόνες ασφάλειας καταπατώνται και διαπιστώνεται ότι και ο έλεγχος είναι ανεπαρκής για να προλάβει το κακό. Ας επικεντρωθούμε, ωστόσο, στα κλαμπ. Μπορεί ο στάβλος με το ρέιβ πάρτι στον οποίο βρέθηκα κάποτε, να ανήκει σε ένα μακρινό ελληνικό παρελθόν υψηλής ανευθυνότητας, αλλά θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι η ανευθυνότητα δεν λείπει και από το παρόν μας.

Για την ακρίβεια, ένα 30-40% των καταστημάτων ανά την επικράτεια δεν συμμορφώνεται με το σύνολο των κανόνων πυροπροστασίας. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το είπε ο πρόεδρος Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, Κώστας Τσίγκας, στην ΕΡΤ. Να τι γίνεται, ως επί το πλείστον: όταν ένας χώρος ανοίγει, φροντίζει να πληροί όλες τις προϋποθέσεις προκειμένου να πάρει την πολυπόθητη αδειοδότηση. Στην πορεία, όμως, τα πράγματα αλλάζουν και το πλαίσιο χαλαρώνει.

Επιστρέφω στον κ. Τσίγκα και σε όσα ανέφερε στην κρατική τηλεόραση. Είπε, λοιπόν, ότι μόλις φέτος αποφασίστηκε να γίνεται ένας έλεγχος τον χρόνο σε τέτοια μαγαζιά και όχι ανά πέντε (!) χρόνια που γινόταν μέχρι τώρα. Καταλαβαίνει φαντάζομαι κανείς πόση χαλαρότητα επιτρέπει στους μαγαζάτορες ένας έλεγχος ανά πενταετία, εδώ ο ασυνείδητος τρίβει τα χέρια του και κάνει ό,τι θέλει. Μέχρι που βάζει και καθίσματα μπροστά στην έξοδο κινδύνου για να κερδίσει χώρο. Ούτε αυτό το βγάζω από το κεφάλι μου, το είπε ο κ. Τσίγκας: στο 30% των ελέγχων διαπιστώθηκε ότι στην έξοδο κινδύνου υπήρχαν έπιπλα και καναπέδες, ενώ οι σημάνσεις ασφαλείας έλειπαν για λόγους… αισθητικής.

Όσο για τα πυροτεχνήματα, σημείωσε ότι η χρήση τους απαγορεύεται αυστηρά στα κέντρα διασκέδασης «ανεξαρτήτως είδους και κατασκευής», καθώς «όλα αυτά τα πυροτεχνήματα είναι επικίνδυνα να δημιουργήσουν ανάφλεξη σε οτιδήποτε πλησίον είναι ή πλαστικό ή από κάποιο άλλο εύφλεκτο υλικό».

«Πρέπει να σκανάρουμε τον χώρο που βρισκόμαστε σε έναν ενδεχόμενο κίνδυνο», κατέληξε ο  πρόεδρος Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος. Με άλλα λόγια, που μάλιστα είναι και τα λόγια ειδικού που έχει ασχοληθεί με το θέμα και γνωρίζει, ο κίνδυνος να βρεθείς προ δυσάρεστης εκπλήξεως και στα κέντρα διασκέδασης της Ελλάδας, είναι υπαρκτός. Δεν είναι μόνο η τριτοκοσμική χώρα που τα παθαίνει αυτά, μια χαρά μπορούν να συμβούν και εδώ.

Και για άλλη μια φορά, το μπαλάκι της προσοχής πέφτει σε εμάς. Εμείς πρέπει να σκανάρουμε το χώρο, εμείς πρέπει να ζυγιάζουμε το ρίσκο, εμείς πρέπει να μυριζόμαστε τον ασυνείδητο επιχειρηματία στου οποίου το μαγαζί φτάνουμε ανέμελοι για να περάσουμε τη βραδιά μας.

Κι αν εμείς δεν καταλάβουμε ότι η ασφάλεια χωλαίνει, τι γίνεται; Ρητορικά ερωτήματα που δεν βρίσκουν απάντηση, ως συνήθως.

Καλή μας τύχη.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News